Ο Βασίλης Κωστόπουλος μετέφρασε το βιβλίο του Κάρστεν Ντους με θέμα την ενσυνείδητη απόφαση ενός ποινικολόγου να σκοτώνει ανθρώπους.

Στις συνεδρίες της ενσυνείδησης ο Ντίμελ κατακτά σιγά – σιγά το βαθύτερο νόημα της ελευθερίας. Ο άνθρωπος που μονίμως κάνει ό,τι θέλει δεν είναι ελεύθερος. Και μόνο η ιδέα του να πρέπει να κάνουμε μονίμως κάτι μας κρατά τελικά φυλακισμένους. Μονάχα εκείνος που, έτσι απλώς, δεν κάνει ό,τι δεν θέλει, μόνον αυτός μπορεί να νιώσει ελεύθερος. Εμπόδιο στο να πραγματώσει στη ζωή του μια τόσο ενσυνείδητη νοηματοδότηση της ελευθερίας παραμένει ο Ντράγκαν, το ένα από τα δύο μεγάλα αφεντικά του οργανωμένου εγκλήματος που νέμονται την πόλη. Ο αρχιμαφιόζος, για κακή τύχη και των δύο, εκπροσωπείται νομικά από τον Ντίμελ. Ένεκα της αθεράπευτης ευήθειας του πελάτη του το σημαντικότερο έργο που έχει αναλάβει ο ποινικολόγος δεν είναι μόνο να ξελασπώνει στο δικαστήριο τον αδίστακτο μαστροπό, σωματέμπορο, μεγαλέμπορο ναρκωτικών και όπλων. Επί της ουσίας είναι ο άνθρωπος που οργανώνει τα πάντα προκειμένου η εγκληματική του οργάνωση να φαίνεται νόμιμη· είναι αυτός που έχει σκαρφιστεί και την τελευταία λεπτομέρεια στο να ξεπλένεται το άπλετο μαύρο χρήμα. Με την αχάριστη αυτή δουλειά ο Ντίμελ δεν έχει απαρνηθεί μονάχα τα ιδανικά της νιότης του, έχει παραμελήσει ολοκληρωτικά και την οικογένειά του, τη μικρή του κόρη και τη σύζυγό του.

Πρακτικοποιώντας την ενσυνείδηση θα μάθει να επικεντρώνεται αποκλειστικά και μόνο σε ό,τι απολύτως τον αφορά. Δυστυχώς, η μέρα που ο Ντράγκαν θα του ζητήσει να τον κρύψει στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του φυγαδεύοντάς τον κρυφά από την πόλη, λόγω του ότι έκαψε ζωντανό το νούμερο δύο της αντίπαλης μαφίας, και υπό την ευγενή πάντα απειλή ότι θα ξεπαστρέψει το μονάκριβο βλαστάρι του, θα συμπέσει με την πρώτη – ενσυνείδητη πλέον – υπόσχεση του πατέρα προς την κόρη να περάσουν μαζί ένα Σαββατοκύριακο ταΐζοντας ψαράκια στη λίμνη. Από το σημείο αυτό και ύστερα οι αναγνώστες γίνονται μάρτυρες της όλο και πιο ενσυνείδητης επιβράδυνσης του Ντίμελ σε ό,τι αφορά την ανάκτηση του χαμένου του εαυτού και συγχρόνως της εκτόξευσής του σ’ ένα φονικό σύμπαν, έμπλεο αποτροπιαστικής σκληρότητας και βιτριολικού χιούμορ.

Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς ποια είναι άραγε η ηθική στάση του συγγραφέα απέναντι σε όλα όσα επιτρέπει να συμβούν. Γιατί τέτοια κατερείπωση αρχών και αξιών; Στη μεταμοντέρνα συνθήκη του ύστερου καπιταλισμού που ζούμε, σ’ έναν κόσμο όπου τα πάντα επιτρέπεται να συμμειχθούν, ο συγγραφέας δεν βρίσκεται εδώ για να ενσαρκώσει τον ρόλο του ηθικολόγου παρά για να κάνει τον αναγνώστη του να συνειδητοποιήσει τις συνέπειες ενός άκρατου ατομικισμού, ο οποίος νομιμοποιεί ηθικά ακόμα και τον φόνο, αρκεί αυτός να επιφέρει στο κατακερματισμένο εγώ του πρόσκαιρη ανακούφιση. Ο οδηγός ενσυνείδησης που έχει συγγράψει ο ψυχοθεραπευτής του Ντίμελ κλείνει με την εξής ειρωνική, μπεκετικής κοπής, και συνάμα οδυνηρή δηκτικότητα για το πόσο λίγο νόημα δίνουμε στη ζωή μας:

«Όλοι θεωρούν τον θάνατο κάτι κακό. Ο θάνατος όμως είναι ο καλύτερός σας φίλος. Μπορείτε να τον εμπιστευθείτε εκατό τοις εκατό. Του είναι παντελώς αδιάφορο τι πετύχατε στη μέχρι τώρα ζωή σας. Και –ακόμα καλύτερα: του είναι παντελώς αδιάφορο και όλα όσα παραλείψατε να κάνετε στη μέχρι τώρα ζωή σας. Ο θάνατος σας αποδέχεται λοιπόν όπως ακριβώς είστε. Παρ’ όλα αυτά, γιατί την ίδια ώρα αρνούμαστε πεισματικά στη ζωή να μας αποδεχτεί κι αυτή με τον ίδιο τρόπο;».

Διαβάστε επίσης:

Deep Purple: Το θρυλικό συγκρότημα έρχεται το καλοκαίρι στο Rockwave Festival – Μαζί τους οι Saxon

Πέθανε ο Λέσλι Φίλιπς, ηθοποιός που «χάρισε» τη φωνή του στις ταινίες «Χάρι Πότερ» (Photos/Video)

«Ο άνθρωπος απ’ το Παντόλσκ», του Ντμίτρι Ντανίλοφ