Το έργο του Ντμίτρι Ντανίλοφ «Ο άνθρωπος απ’ το Παντόλσκ» περιγράφει την παράλογη εμπειρία ενός άχρωμου πολίτη της ρωσικής επαρχιακής πόλης Παντόλσκ, που συγγενεύει με αυτή του Γιόζεφ Κ. στη «Δίκη» του Κάφκα.

Δηλαδή ο ήρωας του Ντανίλοφ είναι και αυτός ένας συνηθισμένος άνθρωπος, που συλλαμβάνεται από την αστυνομία χωρίς να γνωρίζει την αιτία.

Και όμως, σύμφωνα με τις αρχές, είναι ένοχος αφού ζει σε μια πόλη που δεν του αρέσει, σπούδασε Ιστορία που του είναι αδιάφορη, δουλεύει ως δημοσιογράφος σε μία αποτυχημένη εφημερίδα, είναι μέλος μια μπάντας ηλεκτρονικής μουσικής που παίζει χωρίς να πληρώνεται, αγνοεί τον ύμνο της Μόσχας, δεν εκτιμά την ομορφιά γύρω του και η γυναίκα του τον χώρισε επειδή τον θεωρούσε ανίκανο. Κατ’ επέκταση, έπειτα από μια παράλογη ανάκριση με ιδιόμορφες δοκιμασίες και ερωτήσεις γύρω από την καθημερινότητά του, οι αστυνομικοί επισημαίνουν: «η ζωή περνάει δίπλα σου και στην ουσία ζεις σαν ζώο».

Με αυτή τη λογική αναγκαία κρίνεται η αναμόρφωσή του, αφού το ζητούμενο από ένα «κράτος δικαίου» είναι η κατάκτηση της «ευτυχίας» που, στην προκειμένη περίπτωση, επιβάλλεται καταπιεστικά. Μόνο που ο μηχανισμός επιβολής της στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία είναι διαφορετικός: τη θέση της ωμής βίας καταλαμβάνει τώρα η ψυχολογική πίεση που ευνουχίζει συνειδήσεις.

Ο Ντανίλοφ, που ανήκει στο θεατρικό ρεύμα «Νέο (Ρωσικό) Δράμα» και φλερτάρει με το Θέατρο του Παραλόγου, καυτηριάζει μ΄ αυτόν τον τρόπο όχι μόνο τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στη χώρα του αλλά την κυρίαρχη παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα της εποχής μας.

Το κείμενό του, ωστόσο, γεμάτο εύκολους συμβολισμούς και χωρίς φαντασία, είναι προβλέψιμο. Και η σκηνοθεσία ρίχνει το βάρος στις κωμικές πλευρές του, υποβαθμίζοντας τα καίρια ζητήματα που θίγει και φυσικά τις σκοτεινές τους διαστάσεις.

Ωστόσο η παράσταση έχει εξαιρετικό ρυθμό και οι ηθοποιοί την υποστηρίζουν με σθένος.

Ο Δημήτρης Ήμελλος είναι ένας έξοχος Πρώτος Αστυνόμος που κινεί τα νήματα. Ο Άρης Μπαλής, στον ρόλο του θύματος, αποδεικνύει για άλλη μια φορά το ταλέντο του περνώντας με ευχέρεια από την αντίσταση στην απελπισία και έπειτα στην υποταγή. Και ο Γιλμάζ Χουσμέν ως κρατούμενος αναδεικνύει την αίσθηση του χιούμορ και της σατιρικής του τεχνικής.

Οι υπόλοιποι ηθοποιοί (Ελένη Κουτσιούμπα, Παναγιώτης Μανουηλίδης, Αλέξανδρος Σιάτρας) ερμηνεύουν εύστοχα τους ρόλους τους.

Εύστοχη είναι τόσο η μουσική του Panu (Παναγιώτης Μανουηλίδης) όσο και οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου. Τα ρεαλιστικά σκηνικά του Πάρι Μέξη δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Διαβάστε επίσης:

Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: «Φόρος τιμής» στις γυναίκες και τα δικαιώματά τους και τις σημαντικές δημιουργούς του σινεμά (Photos)

Δύο σταρ της κλασσικής μουσικής σε τρεις συναρπαστικές σονάτες!

Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: «Αυλαία» με Σπίλμπεργκ – Ταινίες, αφιερώματα και βραβεία στη γιορτή του Κινηματογράφου (photos/videos)