Ήμουν έντεκα χρονών και τρελαμένος με το ποδόσφαιρο όταν είδα για πρώτη φορά τον Πελέ. Ήταν στο παγκόσμιο κύπελλο του 1970 στον τελικό Βραζιλία – Ιταλία, 4-1.

Οι φάσεις αυτού του αγώνα δεν ξεθώριασαν ποτέ, έμειναν ανεξίτηλες και τώρα που το σκέπτομαι, αποτελούν μια ιδανική εικόνα, μια χρυσή ανάμνηση. Ήμουν  από τους πολύ τυχερούς, καθώς στο σπίτι μας είχαμε τότε τηλεόραση μια αμερικάνικη Westinghouse και μπόρεσα να δω την αξεπέραστη εκείνη βραζιλιάνικη ενδεκάδα, το αντίστοιχο έπος της Ιλιάδας στο ποδόσφαιρο! 

Δεν θυμάμαι αν είχα ξαναδεί τον Πελέ στην Αθλητική Κυριακή με τους Φουντουκίδη και Κοντοβαζενίτη ή αν είχα διαβάσει κάτι στην Αθλητική Ηχώ, την μεγαλύτερη αθλητική εφημερίδα των Βαλκανίων.

Εκείνο που θυμάμαι, είναι μια φαντασμαγορία που λάμβανε επικές διαστάσεις καθώς στα αυτιά μου ηχούσαν μυθικές λέξεις όπως «Γουαδαλαχάρα», «Πουέμπλα», «Στάδιο Αζτέκα» που μπερδεύονταν με  εξωτικά  ονόματα: Πελέ, Ριβελίνο, Τοστάο, Ζαϊρζίνιο, Κάρλος Αλμπέρτο, Φελίξ, Πάουλο Σέζαρ. Αυτή υπήρξε και η κορυφαία στιγμή που έζησα παρακολουθώντας τόσες δεκαετίες ποδόσφαιρο – ένα άθλημα μαγικό όπου οι ιαχές των φιλάθλων ηχούν σαν την Πέμπτη Συμφωνία και οι αγώνες σαν τις πιο ευφάνταστες μάχες της Ιστορίας!

Ξαφνικά, όλος πλανήτης έγινε το πορτραίτο του, όλη η υφήλιος τον ανακάλεσε στις μεγάλες του δόξες, με εκείνες τις επελάσεις, τις εκρηκτικές ενέργειες, τις αέρινες ντρίπλες, όπου το ποδόσφαιρο ξεπερνούσε τις καλές τέχνες συνδυάζοντας ομορφιά, αρμονία, τεχνική, ευφυΐα σε μια χορογραφία αρετών που μετέτρεπε ένα ξυπόλητο χαμίνι σε Βασιλιά του Κόσμου!

Αναρωτιέται κανείς τι είναι αυτό άραγε που καταφέρνει το αδιανόητο, όλος ο πλανήτης ξαφνικά να είναι μια είδηση, μια φωτογραφία, μια αποχαιρετιστήρια θαυμαστική φράση; Πόσο μοναδικός μπορεί να είναι κάποιος για να κερδίσει αυτή την απόλυτη τιμή σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου;

Χθες έφυγε ο μεγάλος Πελέ, του οποίου το όνομα ταυτίστηκε  με το υψηλό, το μοναδικό, το αξεπέραστο. Αν φανταστεί κανείς τι σημαίνει να είσαι ο καλύτερος όλων των εποχών, ο κορυφαίος των κορυφαίων, τότε κάπως καταλαβαίνει το βάρος που σηκώνουν αυτοί οι σπάνιοι. Ένα βάρος που συχνά τους τσακίζει, ένα βάρος που για τους άλλους γίνεται έμπνευση.

Ποια φράση άραγε αποτελεί μεγαλύτερη τιμή από αυτή: «Είδα τον Πελέ να παίζει»!

Διαβάστε επίσης:

Η αυτονομία της πολιτικής θεμέλιο της ουσιαστικής Δημοκρατίας

Είναι επείγουσα ανάγκη να αναδιατάξουμε το αξιακό μας πλαίσιο

Qatargate: Τώρα αρχίζει το ματς…