Η ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη αποκάλυψε με τρόπο οδυνηρό και τραγικό αυτό που όλοι ξέραμε και καταλαβαίναμε αλλά για πολύ συγκεκριμένους λόγους δεν είχε καταστεί κυρίαρχη αφήγηση στην Ελλάδα.

Το μέγεθος της τραγωδίας των Τεμπών έσπασε αυτόν τον παραμορφωτικό καθρέπτη και σήμερα αναμετρόμαστε και δοκιμαζόμαστε σαν κοινωνία αλλά και Πολιτεία όλοι, λόγω της πρωτοφανούς ανικανότητας της κυβέρνησης αλλά και της αξιωματικής αντιπολίτευσης που κυβερνούν τον τόπο σχεδόν μια δεκαετία τώρα.

Το συλλογικό τραύμα φαίνεται πως αφυπνίζει ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις και όλοι απαιτούμε απαντήσεις – δικαίως – εδώ και τώρα. Απαντήσεις που θα οδηγήσουν άμεσα τουλάχιστον στην αποφυγή οποιουδήποτε τέτοιου δυστυχήματος καθώς διακυβεύεται η ζωή και η ασφάλεια πολιτών.

Προ μηνών ήρθε η αποκάλυψη του επίσης πρωτοφανούς σκανδάλου των υποκλοπών που θόλωσε την εικόνα της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας καθώς αποδείχθηκε με ξεκάθαρο τρόπο πως το υπερσυγκεντρωτικό μοντέλο της εξουσίας που δόμησε ο πρωθυπουργός, πέραν των πολύ συγκεκριμένων ορίων, μεταχειρίζονταν και μεθόδους που καταπατούσαν το Κράτος Δικαίου. Τότε επιχειρήθηκε η απαξίωση του καταγγέλλοντος Νίκου Ανδρουλάκη, η υποτίμηση του ζητήματος ως δευτερεύοντος και η προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης. Σήμερα όμως, μετά από μια τέτοιας κλίμακας καταστροφή τα συνήθη όπλα δεν έχουν καμία αποτελεσματικότητα. Ακόμη και τα φιλικά συνήθως ΜΜΕ προς την κυβέρνηση, συναισθανόμενα την οργή της κοινωνίας ασκούν κριτική σε επιλογές και διαχείριση σπάζοντας το σύνηθες μιντιακό status quo των τελευταίων ετών.

Στον πυρήνα του όμως το πρόβλημα παραμένει αν αναλογιστεί κανείς πως ο μέχρι πρότινος υπουργός Υποδομών Κ. Καραμανλής, από το βήμα της Βουλής, έψεγε όποιον έθετε ζήτημα ασφάλειας των σιδηροδρόμων  έχοντας αδιαφορήσει ο ίδιος συστηματικά για πληθώρα προειδοποιήσεων που καθιστούσαν το δυστύχημα σχεδόν προδιαγεγραμμένη κατάληξη. Και σκέπτεται κανείς εάν αυτό είναι το επίπεδο διαχείρισης των υπουργών της Νέας Δημοκρατίας για τα θέματα των στενών αρμοδιοτήτων τους, εάν αυτή είναι η εικόνα που ( δεν) έχουν για τα θέματα του χαρτοφυλακίου τους, τότε ποιο είναι το επίπεδο της διακυβέρνησης; Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε και τι θα βελτιωθεί;

Και αν σήμερα –με χαλαρό δημοσιονομικό πλαίσιο- η Ελλάδα πετυχαίνει μόνο να αυξήσει τον δανεισμό, την κατανάλωση και να προσελκύσει κερδοσκοπικά funds και επενδύσεις στο real estate, αύριο εάν τυχόν αλλάξει το οικονομικό πλαίσιο τι θα κάνουμε; Αντέχουμε άλλη μια περιπέτεια όπως αυτή που μας προσέφερε το ίδιο κόμμα το 2008-09;

Σε αυτό λοιπόν το σκηνικό, με μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο –άλλη μια αντιθεσμική μεθόδευση του Κ. Μητσοτάκη– και μια τοξική αντιπαράθεση ανάμεσα σε Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, οι εκλογές μπορούν να αποτελέσουν διέξοδο. Το «όλοι ίδιοι είναι» ακολουθεί το «φταίμε όλοι» όμως και τα δύο ρίχνουν νερό στον μύλο των αντισυστημικών και λαϊκιστικών κομμάτων. Αντίθετα, υπεύθυνη στάση σήμερα σημαίνει απόδοση ευθυνών, επιμερισμός και παράλληλα μια πρόταση για το μέλλον. Ο τρόπος όμως που αντιλαμβάνεται τα πράγματα και κυβερνά η Νέα Δημοκρατία δεν αφήνει περιθώρια άλλης διαχείρισης. Η εξουσία της βασίζεται σε συγκεκριμένα βάθρα και δεν μπορεί να μετεξελιχθεί. Τη δεδομένη στιγμή η ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ είναι η μόνη λύση που συνδυάζει ρεαλισμό αλλά και μια λογική μεγάλων αλλαγών για την επίτευξη του αναγκαίου εκσυγχρονισμού.

*Ο Αντώνης Σαουλίδης είναι υποψήφιος βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης με το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής

Διαβάστε επίσης:

Δώρο – άδωρο η αύξηση του κατώτατου μισθού χωρίς επαναφορά των ΣΣΕ

«Σταυροφορίες» και «θυσίες»

Υπόθεση Λίνεκερ: Μαθήματα (δημοσιογραφικής) δεοντολογίας