«Γνώρισα εκείνο το ξωτικό, την αλλοδιαστασιακή εκείνη ύπαρξη που σε ανεβοκατέβαζε στα πλέον υψίσυχνα αιθερικά πεδία με την κρυστάλλινη, βελούδινη, μεταλλική, απαστράπτουσα φωνή της, πηγάδι με ανεμόσκαλα που χρησιμοποιούσαν οι άγγελοι κάθε που τους κατέβαλε της βαριάς υλοενέργειας ο πυρετός…» (Κάπα Εκδοτική).

Έτσι περιγράφεται η Φλέρυ Νταντωνάκη στο πρώτο θεατρικό έργο του πεζογράφου Δημήτρη Οικονόμου με τίτλο «Το τραγούδι της Φλέρυς».

Τώρα, στην παράσταση του Μάνου Καρατζογιάννη, η εύθραυστη, ταλαντούχα ερμηνεύτρια παίρνει σάρκα και οστά, και μέσα από έναν σπαρακτικό μονόλογο αφηγείται την ιστορία της.

Κάνοντας ένα flash back, η δράση ξεκινά από την τελευταία συναυλία της στη Ρωμαϊκή Αγορά το 1985, όπου συγκέντρωσε πλήθος ανθρώπων, πολλοί εκ των οποίων, μη μπορώντας να βρουν θέση, κρεμάστηκαν στα κάγκελα. Όμως, λίγο πριν από την έναρξη, η σπουδαία τραγουδίστρια παθαίνει κρίση αγοραφοβίας και αρνείται να βγει στη σκηνή. Πριν την πείσουν να επιστρέψει – το κενό της γεμίζει με αγωνία η Δήμητρα Γαλάνη – βρίσκει καταφύγιο στη θαλπωρή του σπιτιού της.

Εκεί, στον λιτό, προσωπικό της χώρο, με ένα τρανζιστοράκι, μια κιθάρα, έναν ανεμιστήρα, ένα αναλόγιο, φωτογραφίες του παιδιού της, λίγες παρτιτούρες, κάποια λούτρινα στον ξύλινο καναπέ της και έναν προτζέκτορα που δείχνει τον Χατζιδάκι (σκηνικό Άση Δημητρακοπούλου), βυθίζεται στις αναμνήσεις της.

Από τη μία, ξεθάβει την τραυματική εμπειρία ενός κακοποιητικού πατέρα, που της στέρησε από πολύ νωρίς την αθωότητα και αφαίρεσε κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης. Έτσι ώστε η καχυποψία, ο φόβος και η μοναξιά να τη συνοδεύουν σε όλη της τη ζωή. Και, παρότι ήταν πια μια περσόνα που άγγιζε τα όρια του μύθου, είχε εξομολογηθεί στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο: «Δεν πιστεύω στους μύθους. Όταν φτιάχνεις έναν μύθο καταστρέφεις έναν άνθρωπο. Τον ξεχνάς, τον αφήνεις μόνο του. Αρκεί, ξέρεις, ένα τηλεφώνημα τριών λεπτών μονάχα – σαν βελονιά στο κέντημα της μέρας –, αρκεί ένας άνθρωπος να θυμηθεί αυτόν που έχει λησμονηθεί στο βάθος της ψυχής του».

Κατ’ επέκταση, η επώνυμη ηρωίδα, νιώθοντας την ανάγκη για δικαίωση που δεν ήρθε ποτέ, αναφωνεί: «Ακόμη και στον τάφο μου λάθος θα γράψουν το όνομά μου…».

Από την άλλη, θυμάται την εποχή που βρισκόταν στην Αμερική, την καυτή αύρα του Γούντστοκ, τον αγώνα κατά της χούντας, το αποτυχημένο όνειρό της να γίνει ηθοποιός, τη συνεργασία της με την Τζόαν Μπαέζ, τις φυγές της σε χώρες μεταφυσικές, όπως το Θιβέτ, το φλερτ με την «τρέλα» και φυσικά την καθοριστική γνωριμία της με τον Μάνο Χατζιδάκι, που ήταν για εκείνη «ο πατέρας που δεν είχε».

Στη σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη, παρότι δεν αναδύεται κάποια πρόταση αναπροσέγγισης του κειμένου, ενώ εξομαλύνονται οι αιχμές, αναδεικνύεται, ωστόσο, ο ποιητικός λόγος του Οικονόμου. Και η Ελένη Κοκκίδου, άλλοτε ψιθυρίζοντας και άλλοτε κραυγάζοντας, βυθίζεται αβίαστα στις ψυχολογικές μεταπτώσεις της Φλέρυς, αναψηλαφώντας τις υπόγειες περιοχές μιας ψυχής καταδικασμένης στη συνεχή αίσθηση απώλειας.

Αν κάτι θα ολοκλήρωνε την παράσταση, είναι να ακούγαμε τα αυθεντικά τραγούδια των Τζον Λένον, Ζακ Μπρελ, Χατζιδάκι κ.ά. Γιατί η ηθοποιός που τα ερμηνεύει, αν και διαθέτει καλή φωνή, δεν μπορεί να ενεργοποιήσει τις δικές μας αναμνήσεις, να μας ταξιδέψει σε εκείνες τις νοσταλγικές μέρες και να μας συγκινήσει.

Διαβάστε επίσης:

Ο κύριος Ψ κι εμείς…

«Η άκρα ταπείνωση» της Ρέας Γαλανάκη

Ιντεάλ – Άστορ: Τι απαντούν οι αιθουσάρχες των κινηματογράφων στον πρωθυπουργό για τις παράλληλες χρήσεις