Από τη στιγμή που διαπιστώθηκε δημοσκοπικά ότι το κόμμα του καταδικασμένου για διεύθυνση της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή και έγκλειστου σε φυλακές υψίστης ασφαλείας Ηλία Κασιδιάρη μπορεί να μπει στη Βουλή, οι πολιτικές πρωτοβουλίες – και αντιδικίες – για απόρριψη της συμμετοχής του στις εκλογές δεν ήταν η μόνη συνέπεια.

Ταυτόχρονα η κυβέρνηση επιτέθηκε στην «αντισυστημική ψήφο» και σύμπαντα τα κόμματα της αντιπολίτευσης έσπευσαν να δηλώσουν είτε «αντισυστημικά» είτε καταλληλότεροι υποδοχείς και διαχειριστές της εν λόγω ψήφου, ιδιαίτερα αυτής των νέων.

Είναι μάλλον αστείο αυτό το σκηνικό, εάν δεν είχε στοιχεία που προκαλούν θλίψη. Κατ’ αρχάς η ψήφος διαμαρτυρίας δεν είναι κατ’ ανάγκην «αντισυστημική».

Επίσης δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα στραφεί σε «αντισυστημικά» κόμματα. Ποια είναι άλλωστε αυτά;

Το κόμμα του Κασιδιάρη, για το οποίο γίνεται η φασαρία, δεν είναι «αντισυστημικό», αλλά μια μεταμφίεση της γνωστής εγκληματικής οργάνωσης.

Αυτό που κατά βάση θα έπρεπε να απασχολεί το πολιτικό σύστημα είναι το γιατί μια μερίδα της κοινωνίας είναι θυμωμένη όσο εμφανίζεται στις έρευνες και γιατί θέλει να διαμαρτυρηθεί. Δεν το κάνει.

Ταυτόχρονα όμως οι «θυμωμένοι» ψηφοφόροι καλό θα ήταν να μάθουν να ξεχωρίζουν τις εγκληματικές οργανώσεις από τα πολιτικά κόμματα.

Ο θυμός δεν είναι δικαιολογία για την ενίσχυσή τους, η οποία στο τέλος της ημέρας καταντά συνενοχή…

Διαβάστε επίσης

Ο Μητσοτάκης και τα τατουάζ

Το «δίκτυο Συμβάλλω» είδε ο Στουρνάρας

Πού θα περάσουν το Πάσχα οι πολιτικοί αρχηγοί (Video)