Η 1η Απριλίου ήταν η ημέρα ανάληψης του Ελέγχου Εναέριας Κυκλοφορίας από τους Έλληνες ελεγκτές. Για την ακρίβεια, το βράδυ της 31.3.1948 οι Έλληνες αντικατέστησαν τους Άγγλους ΕΕΚ, που μέχρι τότε κατηύθυναν τον έλεγχο.

Φέτος η συμπλήρωση των 75 χρόνων – τρία τέταρτα του αιώνα! – γιορτάστηκε με χαμηλούς τόνους, λόγω της μεγάλης κίνησης αεροσκαφών που αναμένεται τη νέα τουριστική περίοδο. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γ. Σχίζα «Κατά φαντασίαν ιπτάμενος», το οποίο δείχνει τις διάφορες ποιότητες που μπορεί να έχει μία απογείωση…

Φοβόμουν τις απογειώσεις, αλλά και τις λάτρευα. Και πιο πολύ λάτρευα τις δικές μου απογειώσεις, στα κατά καιρούς ταξίδια μου.

Τότε ήταν που, σε αντίθεση με τον «Στρατή» του τραγουδιού από τον Κώστα Χατζή, τον πικραμένο από τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες μιας ολόκληρης ζωής, αισθανόμουν πως μηδενίζω την απόσταση από το όνειρο. Πρώτα απ’ όλα ζούσα στιγμή με στιγμή την αργή οδήγηση και στάση του αεροπλάνου στην αρχή του διαδρόμου απογείωσης…

Ταυτόχρονα ένιωθα κάτι απροσδιόριστο και περίπλοκο να φορτσάρει μέσα μου – να συσφίγγεται σαν ελατήριο, να στέκεται ημιόρθιο σαν τον δρομέα των 100 μέτρων πριν από την εκκίνηση, να αναδεύεται όπως οι καπνοί που περιβάλλουν το διαστημόπλοιο ελάχιστα πριν από την αποκόλλησή του από τη βάση εκτόξευσης.

Και ύστερα ερχόταν ο βόμβος από το «μαρσάρισμα» των μηχανών και η δική μου ανεπιφύλακτη προσχώρηση στην ώθηση προς τα εμπρός, που ξεκινούσε διστακτικά, σαν ένα σκούντημα, αλλά μέσα σε μικροδευτερόλεπτα υψωνόταν στο τετράγωνο και στον κύβο για να καταλήξει να γίνει πιο ισχυρή από την επιτάχυνση πολλών επίγειων συσκευών.

Μαζί ήταν και το σώμα μου που συμπιεζόταν πλέον στο κάθισμα, η καταιγιστική ροή των εικόνων της γύρω από τον διάδρομο περιοχής, ένα τραγούδι των Rolling Stones που ανακαλούσα από τα αποθέματα της μουσικής μου μνήμης.

Ήταν κάτι σαν την ένταση που διαπερνά το μυϊκό σύστημα ενός επικοντιστή στην καθορισμένη πορεία του μέσα στον στίβο με στόχο την υπέρβαση του πήχυ – την ένταση που, ιδωμένη από τις κάμερες της τηλεόρασης σε αργή κίνηση, εκφραζόταν με την παραμόρφωση του σώματος, τις πτυχώσεις των μυώνων, το αποτράβηγμα των μαλλιών προς τα πίσω, τη σύσφιγξη και συστολή του προσώπου.

Ήταν βέβαια μια παθητική, «ετεροπροσδιορισμένη» ένταση, όμως η δυναμική της με έσπρωχνε πάντοτε σε δυσεπίλυτα «μεταφραστικά προβλήματα», σε έναν κανονικό παιδεμό στο να την αποδώσω με λόγια: Μου φαινόταν τόσο δύσκολο όσο και το να «μεταφράσει» κανείς σε λέξεις το κορύφωμα μιας συμφωνίας του Μπετόβεν…

Όμως αυτό το χρονικό της προαναγγελθείσας έκστασης είχε μικρή διάρκεια. Το αεροπλάνο έπαιρνε γρήγορα ύψος, η ροή των εικόνων επιβραδυνόταν, η αρχική αίσθηση κατέρρεε σαν ένας μόλις πραγματοποιημένος οργασμός. Σε λίγο η ένταση θα έφευγε από το σώμα, οι εικόνες θα καταλάγιαζαν, η ροή τους θα εξελισσόταν αργή και «αγγελοπουλική», ως στοιχείο πλέον ενός άλλου συστήματος αδρανείας.

Στις λίγες φορές που συνέβη να ταξιδέψω στο πιλοτήριο σε απογειώσεις, έβρισκα το σκηνικό και τη διαδοχή των εικόνων ανυπέρβλητα. Έβρισκα τους πιλότους απίστευτα τυχερούς. Και αναρωτιόμουν πώς οποιοσδήποτε από αυτούς θα ήταν δυνατό να έχει μια σχέση ρουτίνας με το επάγγελμά του, ως χρόνιος χρήστης τέτοιων «ψυχεδελικών» καταστάσεων…

Πώς θα μπορούσε, έστω και μετά από πολλά χρόνια καριέρας, να μην συγκλονίζεται από αυτό το μαγευτικό δρώμενο της συνάντησης δύο καταστάσεων αδράνειας, μιας γήινης και μιας ταχύτητας διαφυγής…

Πώς θα μπορούσε να μην νιώθει έστω και λίγο σαν τον Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ, τον Γάλλο λογοτέχνη και αεροπόρο, που μέχρι το ανεπίστρεπτο ταξίδι του στην εμπόλεμη Μεσόγειο του 1944 δήλωνε άκρως ευτυχισμένος μέσα στο επάγγελμα «του χωρικού των άστρων»…

Θα μπορούσε κανείς να «συνηθίσει» την απογείωση; Θα μπορούσε στο μέλλον να την αντιπαρέρχεται σαν μια κοινή διαδικασία, να τη βλέπει τελείως διαφορετικά από τη γενιά των πιονιέρων ταξιδιωτών της αεροπορίας, που αισθάνονταν δέος μπροστά στις ιπτάμενες μηχανές; Θα μπορούσε να φτάσει στο σημείο να πλήττει μαζί της;

Αν ναι, τότε γιατί ο καλπασμός ενός αραβικού αλόγου, ακόμη και σήμερα, στην εποχή των υπερηχητικών ταχυτήτων και του εγγύς Διαστήματος, εξακολουθεί να συναρπάζει;

Διαβάστε επίσης:

Η αξία του σινεμά: Η συλλογική παρακολούθηση του έργου είναι αυτό που κάνει την ποιότητα

Η άρνηση πώλησης όπλων στην Τουρκία δεν είναι νομικά δεσμευτική για την αμερικανική κυβέρνηση

Μονόδρομος η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ για την ήττα Μητσοτάκη