Καλή χρονιά με υγεία και δημιουργικότητα. Και πάλι το 2023 δέχτηκε έναν βομβαρδισμό ποικίλων παραστάσεων.

Ανάμεσα σε όσες μπόρεσα να παρακολουθήσω ξεχώρισα τις παρακάτω:

1.«Ρέκβιεμ» του Θόδωρου Τερζόπουλου

Σ’ αυτήν την κάθοδο στον Άδη, όπου οι δύο ηρωίδες-σύμβολα (εξαιρετικές οι Σοφία Χιλλ – Αγλαΐα Παππά) μετεωρίζονται σε ένα επώδυνο ταξίδι μνήμης, ο σπουδαίος, διεθνούς φήμης σκηνοθέτης, που οι παραστάσεις του ακροβατούν μεταξύ ορθοδοξίας και αίρεσης, και διακρίνονται για την απόλυτη αφαίρεση, δημιουργεί τώρα μια μυστικιστική τελετουργία του ελάχιστου, στην οποία αναδύονται ψυχές ή φαντάσματα του ονείρου και του θανάτου.

2.«Goodbuy Lindita» και «Taverna Miseria» του Μάριο Μπανούσι

Ο 24χρονος, αλβανικής καταγωγής, Μάριο Μπανούσι, ολοκληρώνοντας την τριλογία του, σκηνοθέτησε αυτές τις δύο εξαιρετικές περφόρμανς, στις οποίες μέσα από την έλλειψη λόγου αφουγκράζεται κανείς τα έντονα συναισθήματά του.

Δημιουργώντας ένα ποιητικό σύμπαν, μας ξεναγεί στις προσωπικές του μνήμες, επιστρέφοντας νοερά στη γενέτειρά του για να αποχαιρετήσει τη μητριά του Lindita και τον πρόσφατα εκλιπόντα πατέρα του.

3.«Elenit» του Ευριπίδη Λασκαρίδη

Παρανοϊκές φιγούρες, λόγος ακαταλαβίστικος και όμως «κατανοητός», σώματα άφυλα, μεταμορφωμένα. Στον μαγικό κόσμο του Λασκαρίδη δεν υπάρχει αρχή, ούτε τέλος. Όλα είναι ρευστά, χορογραφημένα, αταξινόμητα.

Οι περφόρμανς του κινούνται ανάμεσα στα όρια του χάπενινγκ, του μπουρλέσκ και του μοντέρνου χορού, ενώ συνδυάζουν με μαεστρία το ανατρεπτικό χιούμορ με το μελόδραμα, την αίσθηση των vintage χολιγουντιανών μιούζικαλ με cult ταινίες τρόμου.

Στο «Elenit» μια εξωφρενική περσόνα, με περίεργη κώμη και μύτη, κυριαρχεί (την υποδύεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης), παρασύροντας με το τραγούδι και τη λογοδιάρροιά της τα ιδιόρρυθμα όντα που την περιβάλλουν. Μια ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασιακή σκηνική γλώσσα.

4. «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι» του Μπέρτολτ Μπρεχτ

Ο Άρης Μπινιάρης έχτισε το δικό του οικοδόμημα χωρίς να απομακρυνθεί από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της μπρεχτικής γραφής. Και απέδωσε τη δυσωδία αυτής της εκτρωματικής εποχής με ήρωες-καρικατούρες, διογκωμένες χειρονομίες, επική μουσική, στοιχεία κόμικς, ατμόσφαιρα παρακμιακή που παραπέμπει στα καμπαρέ του Βερολίνου του ’30, έξοχη κινησιολογία και μια άρτια ομάδα ηθοποιών.

5. «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» του Χρόνη Μίσσιου

Στο εξομολογητικό κείμενο του Χρόνη Μίσσιου περνάει όλη η φρίκη της μετεμφυλιακής περιόδου, φθάνοντας ώς τη χούντα το 1973. Αφηγείται, λοιπόν, ο συγγραφέας τις επώδυνες εμπειρίες του, χωρίς, ωστόσο, να χαρίζεται σε κανέναν. Η κριτική του είναι εξίσου αυστηρή στις αγκυλώσεις του κόμματος, στα αδιέξοδα της Αριστεράς και στις προδοσίες που γεύτηκε. Επιτυχημένη η δραματουργία του έργου από τη Σοφία Καραγιάννη (που επωμίσθηκε και την εύρυθμη σκηνοθεσία) μαζί με τη Μυρτώ Αθανασοπούλου. Τέσσερις ηθοποιοί, αλλάζοντας συνεχώς ρόλους, κατάφεραν να ενσαρκώσουν όλα τα πρόσωπα με έξοχο συντονισμό και υποκριτική ακρίβεια.

6. «Μα» του Ρομέο Καστελούτσι

Μια υπέροχη εμπειρία μας προσέφερε ο Ρομέο Καστελούτσι στον αρχαιολογικό χώρο της Ελευσίνας. Ένα ταξίδι χωρίς λόγο, αλλά γεμάτο εικόνες και συμβολισμούς που παραπέμπουν στη ζωή, τον θάνατο και την προσδοκία της κάθαρσης.

Διαβάστε επίσης:

Το διπλό «χτύπημα» της κυρίας Ρεβή!

The Doors: 57 χρόνια από το δισκογραφικό ντεμπούτο της θρυλικής μπάντας

Τρεις εκθέσεις ζωγραφικής με δωρεάν είσοδο για να πας τον Ιανουάριο!