Ήταν μια καθοριστική και καταλυτική στιγμή για την τηλεόραση. Μια στιγμή η οποία διήρκεσε σχεδόν τέσσερα χρόνια. Άρχισε στις 4 Νοεμβρίου 2020 και τελείωσε στις 14 Απριλίου 2024.

Έβαλε τη μουσική και τους μουσικούς σε περίοπτη θέση και έδειξε τι μπορεί να συμβεί όταν ένας τηλεοπτικός οργανισμός θέλει.

Στο μακρινό παρελθόν τα μουσικά πράγματα στα κανάλια είχαν σημεία αναφοράς τις εκπομπές του Γιώργου Παπαστεφάνου– σε μια από αυτές («Η μουσική γράφει ιστορία») συνυπήρξαν για πρώτη φορά στη τηλεόραση ο Τσιτσάνης με την Μπέλλου και η εκπομπή μεταδόθηκε τη βραδιά που ξεκινούσε η συνεργασία τους στο «Χάραμα»- την ιστορική «Ζήτω/ζητώ το ελληνικό τραγούδι» του Διονύση Σαββόπουλου, όλες στην ΕΡΤ.

Αργότερα στα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης το Mega είχε προτείνει (1993) την εκπομπή «Άνω κάτω το Σαββάτο» με τον Αντώνη Καφετζόπουλο.

Το 2020  η ΕΡΤ πρότεινε το «Μουσικό κουτί»

Μια εκπομπή διαμάντι ανυπολόγιστης αξίας. «Ακύρωσε» με τον τρόπο της τις τηλεθεαματικότητες της Nielsen. Άντε να εμφανίστηκε μια-δυο φορές στο Top 10 με τις υψηλότερες τηλεθεάσεις.

Είχε σημασία; Καμία. Καμία μέτρηση τηλεθέασης δεν μπορεί να αποτυπώσει ότι συνέβαινε- βιωματικά- σε όποιον παρακολούθησε έστω μία (βέβαιο είναι ότι δεν περιοριζόταν σε μία μόνον) από τις 117 (μαζί με την χθεσινοβραδινή τελευταία) εκπομπή του «Μουσικού κουτιού».

Κάθε μία εκπομπή ήταν masterclass… Χημείας. Φιλοξένησε και σύστησε σε ένα  κοινό, ευρύτερο από εκείνο που ακολουθεί και παρακολουθεί τους  τουλάχιστον συγκεκριμένους καλλιτέχνες του ελληνικής μουσικής σκηνής,  σε ασυνήθιστους  έως παράδοξους- μη αναμενόμενους- συνδυασμούς.

Από τα μικρόφωνα της εκπομπής και τη συχνότητα της ΕΡΤ1 ακούστηκαν φωνές οι οποίες για τα ιδιωτικά κανάλια «δεν υπάρχουν».

Με ευρηματικό τρόπο κάθε «Μουσικό κουτί» σύστηνε τραγούδια, από μουσικά είδη, που πιθανόν να μην έμπαινε σε διαδικασία κάποιος να τα ακούσει. Πόσω μάλλον τους ερμηνευτές και τους μουσικούς που τα υπηρετούν. Για παράδειγμα εκείνη η ενορχήστρωση στο παραδοσιακό τραγούδι «Η μηλιά» της Καρπάθου το οποίο ερμήνευσαν ανατριχιαστικά η Μάρθα Φριντζίλα και η Μαρία Παπαγεωργίου ήταν σαν Θεία Λειτουργία.

Συγκλονιστικό, επίσης,  ήταν το «πάντρεμα» με τα «Η μάγισσα της αραπιάς» του Βασίλη Τσιτσάνη και «The house of the rising sun» του Έρικ Μπάρντον.

Το «Μουσικό κουτί» λειτούργησε ως «βήμα» για νέους μουσικούς δημιουργούς. Πρότεινε. Σύστησε. Με ξεχωριστή ενότητα. 

Στο «Μουσικό κουτί» δεν υπήρχε κάτι δεδομένο. Απλώς διότι κάθε φορά ήταν μια εκπομπή εκ βάθρων φτιαγμένη.

Οι δημιουργοί της επανεφεύρισκαν τους εαυτούς τους. Δεν είναι ευνόητο. Δεν είναι προφανές. Δεν είναι εύκολο.

Κάθε εκπομπή ήταν φτιαγμένη με «φρέσκα» υλικά. Και ο αδαής θα μπορούσε να αντιληφθεί ότι όσοι ήταν μπροστά και πίσω από τις κάμερες «παιδεύονταν» για να φχαριστηθούν, πρώτα οι ίδιοι και οι καλεσμένοι τους και να κεράσουν ένα θεσπέσιο χορταστικό περιεχόμενο τους τηλεθεατές.

Κάθε εκπομπή ήταν ο ορισμός της ομαδικής δουλειάς. Κάθε εκπομπή ήταν εντελώς διαφορετική από την προηγούμενη, την επόμενη, από κάθε άλλη.

Σε κάθε εκπομπή οι ενορχηστρώσεις ήταν απρόβλεπτες. Απίθανες. Έξοχες. Λέγεται πως «οι παρέες γράφου ιστορία». Η παρέα που έβγαζε στον αέρα το «Μουσικό κουτί» «έγραφε» ιστορία και από χθες τη νύχτα  πέρασε στη ιστορία. Στην κορύφωση του. Ευτυχώς θα υπάρχει στο ERTFLIX.

Θα συνεχίσουν εν τω μεταξύ τα «Just the 2 of us», «The voice», «Fame story» και άλλα τέτοια φαντασμαγορικά για να επιβεβαιώνουν την επικρατούσα ομογενοποιημένη αντίληψη περι μουσικής και την «επένδυση» σε fast food προγράμματα.

Διαβάστε επίσης:

Κάζο ολκής για τα τηλεοπτικά κανάλια με την επίθεση Ιράν στο Ισραήλ: Πιο αργά κι από τα drones της Τεχεράνης

Νέο υψηλό σκορ τηλεθέασης το Mega χάρη στο «Τούνελ» της Παρασκευής

ΕΡΤ2: Τιμά τη μνήμη του Γιάννη Φέρτη με το «Μονόγραμμα» και το «Καλλιτεχνικό καφενείο»