Τίτλος ταινίας: Queer
Σύνοψη: Στο Μεξικό της δεκαετίας του ‘50, ένας Αμερικανός περνάει τις μέρες του, αναζητώντας νόημα στη ζωή του, ως τη στιγμή που γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός νεαρού φοιτητή. Τότε, σε ένα ταξίδι, ξεκινάει μια ανασκαφή στα βαθύτερα στρώματα της ύπαρξής του. Το φιλμ βασίζεται στο βιβλίο του Γουΐλιαμ Μπάροουζ «Vaster than empire».
Σκηνοθεσία: Λούκα Γκουαντάνινο
Πρωταγωνιστούν: Ντάνιελ Κρεγκ, Ντρου Στάρκεϊ, Τζέισον Σβάρτσμαν

Θα μπορούσε να αποτελεί ένα άλμπουμ αναμνήσεων από την τέχνη, ένα ξεφύλλισμα αυτών που ο σκηνοθέτης Λούκα Γκουαντάνινο αγάπησε στη διάρκεια του βίου του. Πυξίδα στις αναζητήσεις, τόσο τις δικές του όσο και του ήρωά του, το βιβλίο του Γουΐλιαμ Μπάροουζ «Vaster than empire» (κάτι σαν «Μεγαλύτερο από μια αυτοκρατορία»). Και τι μπορεί να είναι μεγαλύτερο από μια αυτοκρατορία, παρά ο ίδιος μας ο εαυτός; Η επιλογή του σκηνοθέτη δικαιολογεί την υποκειμενικότητα, ακόμη και την αυθαιρεσία, στη μεταφορά του βιβλίου και περισσότερο στη σχεδόν σουρεαλιστική εικονογράφηση.
Για την ακρίβεια, ο Γκουαντάνινο μπολιάζει το ρεαλισμό με αρκετές δόσεις φανταστικών (καλύτερη: φαντασιακών) αναφορών, τόσο που να δικαιολογεί το πέρασμα του στις περιοχές του μαγικού ρεαλισμού. Άλλωστε, η γεωγραφία του χώρου (από το Μεξικό ως το Εκουαδόρ) επιτρέπει τη συγκεκριμένη εκλεκτική συγγένεια της αφήγησης, αφού ο Κολομβιανός Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες κάνει αισθητή την παρουσία του, ιδίως σε ό,τι η μοναξιά υπαγορεύει: αναζήτηση και φόβος. Αυτή είναι η αυτοκρατορία του θανάτου, σαφώς μεγαλύτερη από κάθε ανάλογη γήινη έκταση.

Για να την εξερευνήσει ο πρωταγωνιστής κατεβαίνει στα σκοτάδια των παραισθησιογόνων, με αντίβαρο τον έρωτα για ένα νεαρό φοιτητή. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τις άπειρες στιγμές μεγάλης τέχνης που κρατάνε ζωντανό το ανθρώπινο είδος και τον ίδιο. Μπορεί να βρει κάποιος τόνους κινηματογράφου ( τι Κοκτώ, τι «Αποκάλυψη τώρα!», πολύς Κρόνενμπεργκ, μια μικρή δόση «Τσάι στη Σαχάρα», ακόμη και ευδιάκριτος Ιντιάνα Τζόουνς), η χαρά του κινηματογραφόφιλου που αρέσκεται στην επίλυση σινεμά-γρίφων. Πίνακες, εικαστικές μεταφορές στη μεγάλη οθόνη, με εξέχουσες αυτές του Έντουαρντ Χόπερ και τον γεμάτο «ανύπαρκτες» τζαμαρίες κόσμο του, τον Τζάσπερ Τζόουνς και φυσικά του Μαγκρίτ, «ειδικού» στην επιμειξία πραγματικότητας και υπονόμευσής της. Μουσικές, πολλές φορές σε κόντρα ρόλο, πολύ νεότερες από τα χρόνια του ‘50, οπότε και εξελίσσεται η ιστορία, κάποτε κολλημένες σε μια τοπική, λατινοαμερικάνικη παράδοση. Λογοτεχνία, δε χωράει πολύ φιλοσοφία γι’ αυτήν, αφού το φιλμ ξεκινάει να κινηματογραφήσει τον ταραγμένο κόσμο του Μπάροουζ, περνώντας από τα μονοπάτια του Κάφκα, της ακατανόητης στο άτομο απομόνωσης και των μεταμορφώσεων. Με κορυφαία τη χορογραφία της παραίσθησης, τη στιγμή που οι ήρωες ενώνονται υπό την επήρεια του yage, όλα τα προηγούμενα συνθέτουν ένα εντυπωσιακό σκηνικό παραμυθιού, απόλυτης εικονογραφικής απόλαυσης.

Σκηνικό, είναι η λέξη-κλειδί. Όλα εξελίσσονται στο κέντρο μιας θεατρικής σκηνής, που αγκαλιάζει όλη την έκταση της φαντασίας ενός καλλιτέχνη και του ήρωά του. Γεμάτη με δάνεια και χρωματισμούς από τον Αλμοδόβαρ, φιλοξενεί έναν queer κόσμο, ταυτόχρονα παράξενο και ομοφυλοφιλικό. Εκεί συναντάει και το προηγούμενο έργο του, τους «Αντίπαλους», το «Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου», τον κενό εντυπωσιασμό του «Κάτω από τον ήλιο» («Bigger splash»). Αυτός ο τελευταίος τίτλος περιγράφει, ίσως, επιγραμματικά και τη συγκεκριμένη ταινία: εντυπωσιακή, μεγάλη σαπουνόφουσκα.

Αξιολόγηση:**1/2

Δείτε το Trailer

Διαβάστε επίσης:

Ένα αγαλματίδιο αφηγείται…

Όσκαρ 2025: Μετατίθεται η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων λόγω των πυρκαγιών στο Λος Άντζελες 

BAFTA Awards 2025: Σάρωσαν στις υποψηφιότητες οι ταινίες «Conclave» και «Emilia Perez»