Η 8η Μαρτίου δεν είναι γιορτή. Είναι υπενθύμιση. Ενός αγώνα με διάρκεια. Ενός αγώνα με ένταση. Με συναίσθημα. Ίσως να υπάρχει η αίσθηση ότι πολλά έχουν κριθεί στον αγώνα αυτό. Στην πραγματικότητα, όμως, ακόμα και όσα θεωρούνται ως δεδομένα τίθενται υπό συνεχή και πολλές φορές δόλια αμφισβήτηση. Πώς μπορούμε αλήθεια να γιορτάσουμε σήμερα όπου η πιο ακραία μορφή πατριαρχικής βίας, οι γυναικοκτονίες ξεφυτρώνουν σας σκιάχτρα στα newsfeeds μας.

Γυναικοκτονία, όταν η ανθρωποκτονία έχει φύλο και συγκεκριμένο στόχο: να σκοτώσει  την ελευθερία και την επιθυμία της γυναίκας.  

Αυτοί είναι η ωμή πραγματικότητα, όσο και ένα κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για  «εγκλήματα πάθους», «κακές στιγμές» ή «οικογενειακές τραγωδίες». Γιατί όταν η βία κατά των γυναικών γίνεται κανόνας, το σύστημα προσπαθεί να την αποσιωπήσει.

Πέρα όμως από αυτήν  τη σοβαρή απειλή για το ύψιστο αγαθό της ζωής, οι γυναίκες βιώνουμε  και άλλες μικρότερες σε ένταση μορφές βίας, ωστόσο οδυνηρές και καταστροφικές. Όλες έχουν έναν και μόνο κοινό παρονομαστή την καταπίεση της γυναίκας.

Αυτό ο σκοτεινός μηχανισμός καταπίεσης της γυναίκας που αναπαράγεται από πολύ παλιά και δυστυχώς κληρονομήσαμε και οι γυναίκες της δικιάς μας γενιάς. Υπάρχουν και εκείνες οι γυναίκες που μέσα από την ζωή τους, την στάση τους, τις επιλογές τους μας δίνουν κουράγιο, μας φωτίζουν και μας εμψυχώνουν. 

Η Μελίνα Μερκούρη ήταν μια γυναίκα που δεν μπήκε ποτέ σε καλούπια. Πάλεψε ενάντια στη δικτατορία, αψήφησε την εξουσία και διεκδίκησε τον πολιτισμό και την πολιτική ως πεδίο στο οποίο οι γυναίκες έχουν πρωταγωνιστικό  ρόλο.

Η Μάγδα Φύσσα, μια μάνα που έγινε σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα, συνεχίζει να δέχεται επιθέσεις ακόμα και για το πώς πενθεί. Όπως ακριβώς και στην περίπτωση της Μαρίας Καρυστιανού, που βρέθηκε στο στόχαστρο γιατί δεν πένθησε «σωστά». Η κοινωνία δεν αντέχει τις γυναίκες που διατηρούν την αξιοπρέπειά τους στον πόνο, γιατί τις θέλει θύματα, σιωπηλές, υποταγμένες.

Και όταν μια γυναίκα μιλάει πολιτικά, το ίδιο το σύστημα βρίσκει νέους τρόπους να την υποτιμήσει. Η Νατάσσα Μποφίλιου χαρακτηρίστηκε υποκριτική επειδή, ενώ είναι αριστερή, φοράει ακριβά ρούχα. Το μήνυμα είναι σαφές: αν μια γυναίκα έχει άποψη, θα της επιτεθούν για το πώς ζει. Δεν τους ενοχλεί τι φοράει· τους ενοχλεί ότι σκέφτεται, εκφράζεται και πράττει ελεύθερα. Υπάρχει ελεύθερα.

Η Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι μια αφορμή για κούφιες δηλώσεις και συμβολικές κινήσεις. Είναι μια πολιτική δήλωση. Όσο οι γυναικοκτονίες βαφτίζονται «παθολογικές σχέσεις», όσο οι γυναίκες κρίνονται για το πώς ντύνονται, πενθούν ή μιλούν, η 8η Μαρτίου θα είναι μέρα διεκδίκησης. Γιατί η πραγματική τιμή στις γυναίκες δεν είναι τα λουλούδια και τα λόγια, αλλά η μάχη για μια κοινωνία που δεν θα τις σκοτώνει, δεν θα τις φιμώνει και δεν θα τις κρίνει επειδή τόλμησαν να είναι ελεύθερες.

Μια μάχη στο τέλος που αξίζει όχι μόνο να δώσει αλλά και να κερδίσει σύσσωμη η κοινωνίας μας.

Για όλες αυτές γυναίκες εκεί έξω.

Για αυτές που γεννήθηκαν, για αυτές που επέλεξαν. Τις γυναίκες.

* Η Γεωργία Παπατρέχα είναι Οικονομολόγος- Επικοινωνιολόγος και Μέλος του Κινήματος Δημοκρατίας

Διαβάστε επίσης:

«Αλαζόνες, αμετανόητοι και προσβλητικοί απέναντι στην ελληνική κοινωνία»

Πολεμικές τυμπανοκρουσίες στην «διχασμένη»; ευρωατλαντική Δύση

Οι παραπομπές στη Δικαιοσύνη είναι η μόνη ηθικά και πολιτικά σωστή απόφαση