Αν περιμένετε να δείτε μια θεατρική παράσταση, θα απογοητευτείτε. Το «Φως μιας λίμνης» μας εισάγει σε μια αταξινόμητη σκηνική γλώσσα, στο μεταίχμιο θεάτρου και εικαστικής εγκατάστασης, όπου πρωταγωνιστούν έντονοι στροβοσκοπικοί φωτισμοί, εξίσου έντονη μουσική και μια αφήγηση με voice-over ή προβολές κειμένων σε διαφορετικές οθόνες-ταμπλό.

Ηθοποιοί δεν υπάρχουν, εκτός από όσους σιωπηλά μετακινούν τα λιτά σκηνικά, αλλάζοντας τη θέαση των δρώμενων. Αυτός δεν είναι, εξάλλου, ο στόχος στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, όπου το ανθρώπινο δυναμικό θα παίζει μόνο βοηθητικό ρόλο;

Η κολεκτίβα El conde de Torrefiel (Ο κόμης του Τορεφιέλ), με έδρα της τη Βαρκελώνη και επικεφαλής την Ελβετίδα Tanya Beyeler και τον Ισπανό Pablo Gisbert, δίνει προτεραιότητα στις αισθήσεις του θεατή που, ενεργοποιώντας τη φαντασία του, καλείται να δημιουργήσει το δικό του σενάριο.

Με αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο η περφόρμανς δεν προσφέρει μια γραμμική αφήγηση, αλλά μια διαδοχή τεσσάρων ιστοριών που με θραυσματικό τρόπο εγκιβωτίζονται η μία μέσα στην άλλη, εξερευνώντας τον έρωτα και σχολιάζοντας τη θλιβερή εργασιακή κατάσταση του 21ου αιώνα, τις επιπτώσεις της εικονικής πραγματικότητας, τις κοινωνικές πρακτικές που ακυρώνουν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα (όπως τις αποκλίσεις από τον ετεροφυλοφιλικό προσανατολισμό), το χάος εν τέλει του σύγχρονου κόσμου.

Ξεκινά, λοιπόν, το 1995 με ένα ζευγάρι που γνωρίζεται σε μια συναυλία των Massive Attack στο Μάντσεστερ, συνεχίζει με δύο κρυφούς ομοφυλόφιλους που παρακολουθούν την ιστορία ως κινηματογραφική ταινία σ’ έναν παρακμιακό κινηματογράφο στην Αθήνα της κρίσης, περνά σε μια τρανς γυναίκα που διαβάζει την ίδια ιστορία περιμένοντας το μετρό στο Παρίσι και καταλήγει στο θέατρο Λα Φενίτσε της Βενετίας το 2036, με μια «γηριατρική» μορφή της τέχνης, την όπερα. Μόνο που η συγκεκριμένη είναι «Wow» όπερα (δηλαδή το λιμπρέτο και τη μουσική έχει συνθέσει η τεχνητή νοημοσύνη), γεγονός που προκαλεί τους ακτιβιστές, οι οποίοι τη βεβηλώνουν με τον χειρότερο τρόπο.

Ωστόσο ο πολιτικός προβληματισμός της κολεκτίβας έχει απασχολήσει πολλούς καλλιτέχνες, όπως τον Ρομέο Καστελούτσι, τον Στρέλερ κ.ά., και η δική της περφόρμανς δεν προσφέρει κάτι καινούργιο ή ανατρεπτικό.

Διαβάστε επίσης:

Η Ιταλία αποχαιρετά την Λέα Μασάρι – Την είχαν σκηνοθετήσει ο Λουί Μαλ, ο Αντονιόνι και οι αδελφοί Ταβιάνι

AC/DC: Το θρυλικό συγκρότημα επιστρέφει μετά από μία δεκαετία στην Αυστραλία για πέντε εκρηκτικές συναυλίες (photo/video)

Max Richter: «O αρχιτέκτονας του μουσικού συναισθήματος του 21ου αιώνα» έρχεται στο Ηρώδειο (Video)