Τίτλος ταινίας: «Dracula»

Σύνοψη: Το 1480 ο κόμης Δράκουλας αναχαιτίζει στο πεδίο της μάχης τους Οθωμανούς και σώζει την Ευρώπη. Χάνει, όμως, την αγαπημένη του, κάτι που του επιτρέπει να διασχίζει τους αιώνες και να φτάσει στα 1880, προκειμένου να την ξανασυναντήσει. Η σύγκρουση με τις δυνάμεις του καλού αναπόφευκτη.

Σκηνοθεσία: Λικ Μπεσόν

Παίζουν: Κάλεμπ Λάντρι Τζόουνς, Κρίστοφ Βαλτς, Ζόι Μπλε

Στο πέρασμα του χρόνου, ο μύθος του κόμη Δράκουλα, ενός ηγεμόνα της Βλαχίας, του Βλάντες Τσέπες, γνώρισε πολυάριθμες ανατυπώσεις σε χαρτί και σε φιλμ – κυρίως το δεύτερο – , πάνω στον ίδιο καμβά, λίγο πολύ. Ποιός θα ήταν ο λόγος, ο θεατής να έρθει σε επαφή με μια ακόμη ταινία, η οποία από τον τίτλο ακόμη δηλώνει ξεκάθαρα ότι θα βαδίσει τα χνάρια του γνωστού μύθου;  Για την ακρίβεια, του όχι…τόσο μύθου.

Ο Βλάντες Τσέπες υπήρξε, έζησε σε πύργο, κάπου στα όρη της Τρανσιλβανίας  και έμεινε γνωστός για το «παλούκωμα» των εχθρών του, των Οθωμανών, ασφαλώς με μεγάλη δόση βαρβαρότητας. Το προσωνύμιο «Δράκουλας» το έλαβε από τον συγγραφέα Μπραμ Στόκερ, ο οποίος εμπλούτισε την ιστορία με μπόλικη φαντασία, ώστε να φτάσει στις μέρες μας με τη γνωστή μορφή του βρυκόλακα. Ίσως, πάλι, να προέρχεται από τη δυναστεία Ντράκουλ, της οποίας το όνομα λέγεται ότι έφερε.

Η ίδια η φύση της δράσης του, όπως παρουσιάστηκε από τον Στόκερ, έδινε την ευκαιρία για μια σειρά από παραπομπές και αναγωγές, μεγάλη αφορμή για σύνδεση του βρυκόλακα με την τέχνη. Αρχικά, η ίδια η αυθεντική ιστορία, η οποία εξελίσσεται σε χρόνια ανόδου της οθωμανικής αυτοκρατορίας και η περιοχή της Τρανσιλβανίας αποτελούσε ένα προπύργιο άμυνας της Ευρώπης, όπως σαφώς αναφέρεται και στην ταινία.

Άρα υπάρχει ο βατήρας για την εκκίνηση πολιτικών αναγνώσεων. Δεύτερον, ο τρόπος δράσης του Βλάντες, με την έμπυξη πασσάλων στο σώμα δίνει αφορμή για την παράλληλη ανάγνωση μιας ερωτικής πράξης, μιας μετωνυμίας της, έστω γεμάτης βία. Άρα η ψυχανάλυση μπορεί γενναιόδωρα να προσφέρει συμβολικές προεκτάσεις στον μύθο, κάτι που κατά κόρον συμβαίνει στην τέχνη. Τέλος, η μη φυσιολογική «αθανασία» του Δράκουλα, τον καθιστά πρόσφορο αντικείμενο για θριλερική εκμετάλλευσή του. Άρα εύκολο αντικείμενο τρόμου.

Το σινεμά, με διαφορετικούς τρόπους και σε πολλές περιπτώσεις έχει περάσει και από τις τρεις εκδοχές, διαφορετική σε κάθε ταινία. Τι καινούριο έχει λοιπόν να κομίσει στην έβδομη τέχνη άλλη μία δημιουργία, με ήρωα της τον Δράκουλα; Μα,το ίδιο το όνομα του σκηνοθέτη, αρχικά, και τη δυνατότητά του να αντιμετωπίζει με αιρετική διάθεση όλα τα θέματά του. Ο Λικ Μπεσόν, του «Απέραντου γαλάζιου», του «Subway» και του «Πέμπτου στοιχείου»,  έχει την ικανότητα να πραγματοποιεί σύμμειξη και των τριών αυτών εκδοχών, ώστε αυτή από μόνη της να αποτελεί μία επιπλέον.

Και φυσικά, να προκαλεί εντυπωσιασμό με τις εικόνες του, να συνθέτει το τρομακτικό με το ρομαντικό, καθώς η αφήγηση ξεκινάει από τη Βλαχία το 1480 και φτάνει στο 1880 στο Παρίσι, χρονιά της σημαντικότατης Έκθεσης, του Πύργου του Άιφελ, των εμπρεσιονιστών, σε ρόλο προάγγελου του μοντερνισμού. Ο Λικ Μπεσόν διαθέτει την κινηματογραφική γνώση να τα εκμεταλλευτεί όλα αυτά, να πατήσει σε όλα και να τα καταπατήσει όλα. Είναι πολλοί οι φίλοι του Μπεσόν και των ακραίων σκηνοθετικών επιλογών του και είναι σίγουρο πως δε θα απογοητευτούν από την τελευταία του δημιουργία. Όσοι πάλι δεν… το έχουν με τον Γάλλο σκηνοθέτη, ας μην ξαναπροσπαθήσουν. Μια απ’ τα ίδια: σπουδαίος παίκτης, με ανοργάνωτο παιχνίδι.

Η κύρια ανατροπή, πάνω στην οποία προσπαθεί να ασκήσει την αιρετική του διάθεση, ακουμπάει στη δυνατότητα που δίνει στον κόμη Δράκουλα να ερωτευτεί. Τοποθετεί την αρχή της αφήγησής του στη διάρκεια συγκρούσεων με τους Οθωμανούς, κάτι που του προσφέρει άνοιγμα σε ιστορικό τσαλαβούτημα. Η Ευρώπη μπροστά σε κίνδυνο κατάκτησης και το οχυρό της, την Βλαχία, την εξαπατά μέσω ενός θρησκευτικού αρχηγού (κάτι σαν Πάπας, εν μέσω βυζαντινών αγιογραφιών). Η απώλεια της αγαπημένης του συντρόφου και η αναζήτηση της στο χρόνο (ας πούμε, μετενσαρκωμένη) τον μετασχηματίζουν σε αιμοδιψή βρυκόλακα, να διασχίζει τους αιώνες. 

Φτάνει τετρακόσια χρόνια μετά, σε μια Ευρώπη, σε ένα Παρίσι, που ανανεώνονται και ζητούν μια νέα ταυτότητα. Εξεπίτηδες επιμένει στον μοντερνισμό του πύργου του Άιφελ, ενορχηστρώνει μαγικά τις σκηνές του χορού και των διασκεδάσεων στην πόλη, ενώ η βασιλεία,  ως θεσμός, μοιάζει να πνέει τα λοίσθια και ίσως όχι τυχαία μια πριγκίπισσα φέρει το επίθετο Σπένσερ (λέτε…;). Υπό  αυτές τις συνθήκες, ο Δράκουλας ξανασυναντάει το αντικείμενο του πόθου του κι εδώ αρχίζουν οι συνδέσεις με το ψυχαναλυτικό πεδίο. Τέλος, απέναντί του έχει σταθερά την εκκλησία, τον Θεό, αφού εξαρχής αυτόν θεωρεί υπεύθυνο για την απώλεια της αγάπης του κι έτσι ανοίγει κι ένα κεφάλαιο πρόχειρης ηθικολογίας, με μνήμες από «Εξορκιστή».

Όλα τούτα φτιαγμένα με εντυπωσιακές εικόνες, χορταστικό κινηματογράφο, αλλά κενό νοήματος. Ή καλύτερα, πέραν της οπτικής απόλαυσης ( για τους εραστές του συγκεκριμένου είδους ), την «ογκώδη» κινηματογραφική συμφωνία προδίδει η ίδια η μεγαλομανία του μαέστρου. Χαλκός ηχών…

Αξιολόγηση: **

Διαβάστε επίσης

Η ηθοποιός που δημιουργήθηκε με τεχνητή νοημοσύνη, Τίλι Νόργουντ, προκαλεί σάλο στο Χόλιγουντ

«Highlander»: Ο Jeremy Irons θα είναι ο νέος «κακός» στο remake του Chad Stahelski

Gary Oldman: Ο διάσημος ηθοποιός έγινε Sir για την προσφορά του στον κινηματογράφο και το θέατρο (photos/video)