Το ξεκαθάρισμα του Νίκου Ανδρουλάκη ότι το ΠΑΣΟΚ θα κριθεί στις επόμενες εθνικές εκλογές φαίνεται ότι βάζει ένα τέλος στη συζήτηση που άνοιξε ο Παύλος Γερουλάνος με την τοποθέτησή του ότι «αν δεν κουνήσει η βελόνα τους επόμενους δύο μήνες, θα έχουμε πρόβλημα να την κουνήσουμε μέχρι τις εκλογές».

Άλλωστε είναι πάγια η άποψη του Γερουλάνου ότι, ακόμη κι αν οι εκλογές γίνονταν στο συνταγματικό όριο, το ΠΑΣΟΚ δεν θα προλάβαινε να κάνει όλα όσα – διαδικαστικά και προπαρασκευαστικά – απαιτούνται για να είναι απολύτως έτοιμο να διεκδικήσει τη νίκη. Είναι επίσης πάγια η άποψή του πως θα ήθελε συχνότερες συνεδριάσεις των οργάνων.

Συνεπώς τζάμπα η πολλή φασαρία, αφού καμιά προθεσμία δεν έβαλε. Την ανησυχία του ήθελε να εκφράσει για την επανεμφάνιση Τσίπρα και την πιθανή προσέλκυση από αυτόν ψηφοφόρων που μπορεί να διεκδικήσει το ΠΑΣΟΚ.

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει πως όλα είναι καλά και ανθηρά στο Κίνημα. Κάθε άλλο. Απλώς είναι πια εντελώς παράδοξο ένα κόμμα που λέει πως θέλει να διεκδικήσει την εξουσία να ταλανίζεται περισσότερο από εσωτερικές αναταραχές παρά από επιθέσεις πολιτικών αντιπάλων του.

Είναι τραγικό να καταγράφεται ένα κλίμα εσωτερικού κερματισμού πριν καν κριθεί εκλογικά, και μάλιστα όταν οι «στρατάρχες» των τάσεων, λόγω της ιδεολογικής τους περιχαράκωσης, έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να οδηγήσουν το Κίνημα σε συρρίκνωση παρά σε διεύρυνση.

Αν όλοι αυτοί ήταν πολιτικά ειλικρινείς, θα έβλεπαν τουλάχιστον πως ο διπλασιασμός των ποσοστών τους τα τελευταία χρόνια ήταν ίσως το καλύτερο που μπορούσαν να καταφέρουν όλη την προηγούμενη περίοδο, εξαιτίας κυρίως υποκειμενικών αδυναμιών.

Η ιδέα του Γερουλάνου ότι τα πλήθη περιμένουν το ΠΑΣΟΚ είναι προφανώς άστοχη, όπως και η άποψη άλλων ότι θα ήταν καλύτεροι αρχηγοί από τον Ανδρουλάκη.

Αλλά κι ο πρόεδρος του Κινήματος, όταν λέει πως επί των ημερών του η διαφορά από τη Ν.Δ. πήγε από το 33% στο 10%, καλό είναι να ομολογεί ότι το κατρακύλισμα του κυβερνώντος κόμματος κάλυψε πολύ περισσότερες μονάδες εκείνης της διαφοράς απ’ όσες κάλυψε η άνοδος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Για να το κάνουμε πενηνταράκια: Αν οι διάφοροι «Ζούκοφ» του ΠΑΣΟΚ κατέβαλλαν περισσότερο κόπο για να δουν πώς μπορούν να διορθώσουν τα ουκ ολίγα προβλήματα του Κινήματος – μέγεθος κομματικού οργανισμού, μικρή κοινωνική αντιπροσωπευτικότητα, στελεχική ανεπάρκεια, αδυναμία στα αστικά κέντρα, επικοινωνιακό έλλειμμα κ.λπ. –, ίσως έχαναν την όρεξη να βάζουν σε συνεχείς δοκιμασίες την ηρεμία και τη δημόσια εικόνα του κόμματος.

Όμως η σκληρή και αποτελεσματική δουλειά είναι πάντα πολύ πιο δύσκολη από το να παριστάνουν τους… μυαλοπώληδες και να πλασάρουν ηγετικά προφίλ που δεν διαθέτουν.

Διαβάστε επίσης:

Ελλάδα 2025 μια χώρα που πεθαίνει αργά

Εγκληματικά αδιάφοροι ή φανατικά βλάκες;

Τα Ερείπια του Οζυμανδία: Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ο χλευασμός της Ιστορίας