Τίτλος ταινίας: «Η αγάπη που απομένει»
Σύνοψη: Ένα ζευγάρι, στην ισλανδική επαρχία, βρίσκεται στη διαδικασία της «διάστασης», λίγο πριν το διαζύγιο. Προσπαθεί να διατηρήσει τις οικογενειακές ισορροπίες, έτσι που τα τρία παιδιά της οικογένειας να μην επηρεαστούν από το γεγονός. Γύρω η φύση χρωματίζει με τον δικό της τρόπο τις σχέσεις των δύο φύλων.
Σκηνοθεσία: Χλίνουρ Πάλμασον
Παίζουν: Σβέριρ Γουόνανσον, Σάγκα Γκαροαρσντότιρ, Ίντα Μεκίν Χλινσντότιρ, Πόργκιλς Χλίνσον

Από τη φύση της η Ισλανδία βιώνει τον πόλεμο και τη συνύπαρξη των αντιθέτων, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα δύο φύλα στην ταινία του Πάλμασον, με το αντρόγυνο σε φάση «οικογενειακής διάστασης». Ο άνδρας μονίμως κυνηγός, άλλωστε αυτό είναι το επάγγελμα του πρωταγωνιστή στο φιλμ, ένας ψαράς σε διαρκή προσπάθεια εξόρυξης της φύσης. Η γυναίκα, «ευαίσθητη καλλιτεχνική φύση», όπως την αποκαλεί, μάλλον περιφρονητικά, και ο ίδιος της ο γιός. Αγαπάει την τέχνη, δημιουργεί, με ιδιαίτερη φαντασία είναι αλήθεια, και περιμένει την αναγνώριση του έργου της, πάλι από άνδρες, γκαλερίστες αυτήν τη φορά. Βέβαια, η ίδια ασκείται στο μέγιστο έργο της οικογενειακής ανατροφής προς τα παιδιά της, μια τέχνη που κανένα μουσείο του κόσμου δεν θα αναγνωρίσει. Αυτό το αντιθετικό δίπολο αποπειράται να συγκροτήσει οικογένεια, να συμβιώσει, όπως τα ηφαιστειογενή πετρώματα με το χιόνι που τα σκεπάζει στην Ισλανδία. Θα λέγαμε, με τον λαϊκό τρόπο, «μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε». Ο αγαπημένος στη διεθνή κινηματογραφική κοινότητα Χλίνουρ Πάλμασον έχει ξαναδοκιμάσει τις δυνάμεις στην καταγραφή της ισλανδικής φύσης και των παράξενων αντιθέσεών της, στο φιλμ «Η χώρα του Θεού».

Τώρα, με το «Η αγάπη που απομένει» ο Πάλμασον επισκέφθηκε τις Κάννες, όχι μόνον αυτός, αλλά και ολόκληρη η οικογένειά του. Τα τρία παιδιά του φιλμικού  ζεύγους (δίδυμα αγόρια και ένα κορίτσι) είναι οι ίδιοι οι γόνοι του σκηνοθέτη και ο λευκός, χαριτωμένος σκύλος ανήκει κι αυτός στην οικογένειά του. Μάλιστα, σε ένα χαριτωμένο περιστατικό του Φεστιβάλ, ο σκύλος κατέκτησε το Palm dog (κατά το Palm d’or, «Χρυσός Φοίνικας»), στο πλαίσιο πάντα σύγχρονων ζωοφιλικών υπερβολών. Σε κάποιες από αυτές θα μπορούσαμε να εντάξουμε και τις αναγνώσεις του Πάλμασον για τη φύση, καθώς δανείζεται πολλές από τις εικόνες της, για να τις αντιστοιχίσει με τον ανθρώπινο βίο, κυρίως όσον αφορά στη σεξουαλικότητα των έμβιων όντων.

Είτε πρόκειται για τις υπερμεγέθεις φάλαινες, οι οποίες αποτελούν αντικείμενο ενασχόλησης των Ισλανδών θηρευτών είτε για τις κοτούλες και τα κοκόρια, το αρσενικό επιδεικνύει έναν υπέρμετρο σεξουαλισμό, σε αντίθεση με τα θηλυκά του κάθε είδους. Ιδίως οι κόκορες μοιάζουν μάστιγα για το κοτέτσι και καλείται ο άνδρας της ταινίας να το εξοντώσει, προς μεγάλη δυσαρέσκεια της κόρης του. Ο Πάλμασον περιγράφει με διάφορους τρόπους τον πόλεμο των φύλων, όπως εξελίσσεται σε όλα τα είδη και καταλήγει να τον επικεντρώσει στην ανθρώπινη οικογένεια. Ο ανδρικός μπρουταλισμός (βαρβαρότητα) απέναντι στη θηλυκή ευαισθησία συνοψίζει τούτον τον πόλεμο χαρακωμάτων στο εσωτερικό μιας οικογένειας. Τα αγοράκια της ταινίας από μικρά εθίζονται στο κυνήγι (χαρακτηριστική η σκηνή με την άσκηση με τα βέλη-προσομοίωση του φαλλού, η οποία καταλήγει σε συμβολικό τραυματισμό) το κοριτσάκι οπλίζεται με την αγάπη προς τη φύση. Στη φάση του διαζυγίου, στην οποία η οικογένεια προσπαθεί να βρει την ισορροπία της, ο άνδρας μοιάζει «σεξοκεντρικός», η γυναίκα τεχνοκεντρική. Η ανδρική παρέα, σε ένα διάλειμμα της δουλειάς βρίσκεται σε ένα κοινό τραπέζι, με μάλλον κτηνώδη συμπεριφορά, που καταλήγει σε επιθετικό καβγά.  Στο ενδιάμεσο η λεκτική επιθετικότητα δίνει και παίρνει ως μετωνυμία της σεξουαλικής επιθυμίας. Απέναντί τους, η γυναίκα ψάχνει τον δρόμο της τέχνης, για να εκφράσει τις υπαρξιακές της αγωνίες, κατασκευάζει ένα ανδρικό τοτέμ (ευφυής ή απεικόνιση ενός φαλλικού στύλου πάνω σε δύο πέτρες), για να ασκείται συμβολικά η επιθετικότητα.

Προσπαθώντας ο Πάλμασον να εικονογραφήσει όλα τα προηγούμενα, έχει κάποιες στιγμές κινηματογραφικής ανθολογίας, αλλά στο σύνολό τους μοιάζουν με κινηματογραφικό αχταρμά. Για να κάνεις σινεμά, δεν αρκεί να γνωρίζεις τον δρόμο για τις εικόνες, αλλά και για τη σύνθεσή τους. Παραδείγματος χάριν, η σκηνή με τη γυναίκα που φουρλίζεται πάνω από το ανδρικό πρόσωπο, με το χρυσαφένιο φουστάνι της να αποκαλύπτει το εσωτερικό των μηρών της και να παίρνει μορφή ήλιου στη φωτεινή μέρα, θα μπορούσε να συνοψίζει μια υπέροχη ερωτική φαντασίωση. Από τις ομορφότερες εικόνες ερωτικής επιθυμίας στην έβδομη τέχνη. Το φιλμ διατρέχεται από εικόνες που αποσπούν θαυμασμό για την ποιητικότητά τους, αλλά όλες μαζί συνθέτουν ένα μπερδεμένο σύνολο. Τι δουλειά έχει η αναφορά στις νάρκες, τι προσθέτει στο φιλμ; Πόση σχέση με τα τεκταινόμενα έχει η παρεμβολή των εμπόρων της τέχνης; Όταν το θέμα σου είναι η σχέση των δύο φύλων και το προβληματικό τους άθροισμα σε οικογένεια, δεν χρειάζεται να μπουκώνεις το έργο σου με ασύνδετες και περιττές αναφορές. Πού εξαφανίζεται η αρχική φιγούρα του παππού και η σχέση με τα άλογα; Είναι κινηματογραφικό σφάλμα η εκτόξευση πυροτεχνημάτων (γοητευτικών, κατά τα άλλα), που σβήνουν μόλις χαθούν από την οθόνη. Για να κάνεις ποίηση δεν φτάνουν μόνον ωραίες λέξεις, απαιτείται, πριν απ’ όλα η συνάρθρωσή τους.

Αξιολόγηση: **

Διαβάστε επίσης:

Ο Leonardo DiCaprio θα τιμηθεί με το Βραβείο Συνολικής Προσφοράς στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Παλμ Σπρινγκς

Μαριάμ Σουλακιώτη: Η ζωή της serial killer ηγουμένης γίνεται ταινία τρόμου – Ο τρόπος δράσης της και η επεισοδιακή σύλληψη της

Ο Λάνθιμος υποψήφιος για το ευρωπαϊκό βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας με τη «Βουγονία»