«Βόμβες» είχε η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο Παλλάς, καθώς ο πρώην πρωθυπουργός στην ομιλία του στο Παλλάς, ουσιαστικά προανήγγειλε μια πολιτική πρωτοβουλία για την «επανίδρυση της δημοκρατικής παράταξης», η οποία όμως θα έρθει μέσα από την ενεργοποίηση των πολιτών, από «τα κάτω» και όχι από συνεννοήσεις κορυφής, μεταξύ των ηγεσιών των προοδευτικών κομμάτων. Για τις τελευταίες άφησε ουκ ολίγες αιχμές και μάλιστα σκληρές.

Σημείωσε ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να είναι μέρος της λύσης όσο για τα κόμματα του προοδευτικού χώρου άφησε αιχμές ότι προχωρούν σε πρόχειρες συγκολλήσεις για λόγους «μικροκομματικής επιβίωσης».

Η διέξοδος σήμερα, είπε, «είναι μέσα από τη παρέμβασή μας οι προοδευτικοί και δημοκρατικοί πολίτες να δώσουμε μια φρέσκια πνοή που θα παρασύρει τις αδρανείς γραφειοκρατίες».

(…)

Αυτό που απαιτείται, σήμερα για τη δημοκρατική παράταξη, συνέχισε «είναι να προχωρήσει σε διεργασίες Επανίδρυσης της πολιτικής και οργανωτικής της υπόστασης. Με στόχο όχι να αναπαράγει ελίτ και γραφειοκρατίες σε κομματικά αξιώματα, αλλά να γίνει ξανά πρωταγωνιστική δύναμη, για τον λαό και για τον τόπο».

Στόχος είναι, είπε, «μέσα από μια ριζική ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου, να δημιουργηθεί μια μεγάλη, πολύχρωμη, κινηματική, αλλά προγραμματικά συμπαγής και αποφασισμένη προοδευτική παράταξη, ικανή να αγκαλιάσει όλους τους αριστερούς, δημοκρατικούς, ευαίσθητους πολίτες». Ώστε «να διεκδικήσει με αξιώσεις την προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου στις επόμενες εκλογές». 

Το μήνυμα προς τους πρώην συντρόφους, είτε ως σχήματα είτε ως στελέχη ήταν πως «από εδώ και στο εξής θα έχουμε προσκλήσεις για όλους αλλά δεν θα έχουμε ρεζερβέ στη πρώτη θέση για κανέναν».

Αναλυτικά αποσπάσματα από την ομιλία

«Δεν έχω σκοπό να απολογηθώ, ιδίως σε κείνους που διέπραξαν το φόνο και τώρα μας κατηγορούν ότι δεν φροντίσαμε όπως έπρεπε τα ορφανά που άφησαν.

Σε κείνους δηλαδή που χρεοκόπησαν τη χώρα,

την παρέδωσαν στο έλεος των δανειστών,

βούλιαξαν στη ντροπή του Γερούν Γερά και του Βάστα Σόιμπλε όταν η κοινωνία αιμορραγούσε,

και τώρα μας ζητούν το λόγο.

Δεν έχω, τέλος, κανένα πρόβλημα, το δηλώνω ευθαρσώς, να με κατηγορούν ως αμετανόητο.

Θα ήθελα μάλιστα να τους βοηθήσω λίγο σ’ αυτό.

Για όσα ως κυβέρνηση προσπαθήσαμε και καταφέραμε, δεν είμαι απλώς αμετανόητος.

Είμαι υπερήφανος.

Ναι αυτή είναι η σωστή λέξη, περήφανος.

Υπερήφανος για την αποφασιστικότητα, την εντιμότητα, την ανιδιοτέλεια της διαδρομής μας.

Γιατί πολλά μπορούν να μου καταλογίσουν οι πολιτικοί μου αντίπαλοι, αλλά δυο πράγματα δεν μπορούν με τίποτα να αποδομήσουν:

Ότι εμείς τελικά πετύχαμε εκεί όπου αυτοί αποτύχανε, και μάλιστα δις.

Και το δεύτερο που δεν μπορούν να ξεγράψουν από τη συλλογική συνείδηση του ελληνικού λαού είναι ότι η δική μας κυβέρνηση ήταν η εντιμότερη κυβέρνηση στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου.

Και αυτό δε ξεγράφει

Πίσω στο βάλτο!

Αυτό έκαναν, με τη βαλκανική εκδοχή των trickle-down economics που επέβαλαν.

Καθήλωσαν τη χώρα στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης σε όλους τους κρίσιμους τομείς.

Μεγάλωσαν τη φτώχεια, πολλαπλασίασαν την ανασφάλεια, παρόξυναν τις κοινωνικές ανισότητες σε βαθμό κοινωνικής αποσάθρωσης.

…Και την ίδια στιγμή προκλητικός πλούτος συσσωρεύεται σε λίγα χέρια.

Και η οικονομία πορεύεται με τις παλιές συνταγές, που μας έριξαν στα βράχια. Με όρους ανισότητας και κερδοσκοπίας και με ένα στρεβλό παραγωγικό μοντέλο, το ίδιο που μας οδήγησε στην κρίση.

Ενώ το κοινωνικό κράτος τείνει να καταντήσει κενό γράμμα.

Οι όροι πρόσβασης στη δημόσια Υγεία και Παιδεία επιδεινώνονται συστηματικά. Ενώ ανθίζει, υπό την προστασία τους, προκλητικά η κερδοσκοπία. Με τη χώρα μας πρώτη σε ιδιωτικές δαπάνες για την υγεία, αλλά και την εκπαίδευση.

Κοιτάξτε μάλιστα, την πρόσφατη γελοιότητα με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που τόσο διαφήμισαν. Αντί για το Χάρβαρντ και την Σορβόννη, που έταζαν, τι προέκυψε.

Αντί να συμβάλουν στη βελτίωση της δημόσιας εκπαίδευσης, ο νους τους είναι μονίμως να βρουν πελάτες για την ιδιωτική.

Για να μη μιλήσουμε για το εργασιακό τοπίο. Για τις ευέλικτες και επισφαλείς μορφές εργασίας που επικρατούν.

Για τους νέους με υψηλά προσόντα που δουλεύουν πολύ αλλά αμείβονται ελάχιστα, γεγονός που εντείνει την κοινωνική επισφάλεια και τροφοδοτεί τη δημογραφική κρίση.

Για τους αγρότες που βγαίνουν αυτές τις μέρες στους δρόμους γιατί βλέπουν τις επιδοτήσεις τους να γίνονται Φεράρι και κερδισμένα Τζόκερ των γαλάζιων παιδιών.

Και αντιμετωπίζονται με διώξεις και χημικά.

Αλλά αυτή είναι, δυστυχώς, η εικόνα της Ελλάδας σήμερα.

Η ελληνική κοινωνία ασφυκτιά μέσα σε μια ατμόσφαιρα πρωτοφανούς και γενικευμένης διαφθοράς, παράλυσης του κράτους δικαίου, ατιμωρησίας των ισχυρών, έκπτωσης της Δικαιοσύνης και των θεσμών ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας.

Η τοξικότητα των υποκλοπών, η δυσωδία του ΟΠΕΚΕΠΕ, και η έλλειψη οξυγόνου στο έγκλημα των Τεμπών, είναι τα πιο πρόσφατα δείγματα αυτής της μολυσμένης ατμόσφαιρας.

Και όλα αυτά μαζί, σε ένα πράγμα συνηγορούν:

Ότι δεν έχουμε μια κυβέρνηση που κάνει λάθος.

Έχουμε μια λάθος κυβέρνηση.

Η πατρίδα μας σήμερα χρειάζεται περισσότερο από κάθε τι, μια νέα ηθική της διακυβέρνησης.

Που δεν θα εκλαμβάνει το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στη μειοψηφία του πλούτου και την κοινωνική πλειοψηφία, ως φυσικό φαινόμενο.

Ένα σχέδιο ρήξεων με μεγάλα συμφέροντα, και ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων σε όλο το φάσμα της οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής συγκρότησης του ελληνικού κράτους.

Ένα ολιστικό Εθνικό Σχέδιο Αναγέννησης.

Με τέσσερις πυλώνες: Την Ανάπτυξη, την Αναδιανομή, την Ασφάλεια και την Ανθεκτικότητα.

   *******************************

Για να γίνουν πειστικές κι εφαρμόσιμες οι δίκαιες πολιτικές ανάπτυξης υπάρχει μια βασική προϋπόθεση:

Να μοιραστούμε δίκαια τα βάρη που απαιτούνται για την αναγέννηση της πατρίδας.

Και δικαιοσύνη εδώ σημαίνει ένα πράγμα: Οι έχοντες και κατέχοντες οφείλουν να στηρίξουν αναλογικά περισσότερο.

Σήμερα συμβαίνει το ανάποδο: Στηρίζουν τη κερδοφορία και τα πλούτη τους οι μη προνομιούχοι.

Αυτό πρέπει να αντιστραφεί.

Ο μεγάλος πλούτος πρέπει να στηρίξει την οικοδόμηση του αύριο της πατρίδας μας.

Με μια Πατριωτική εισφορά για τα πολύ υψηλά εισοδήματα, τόσο ατομικά, όσο και εταιρικά που θα κατευθύνεται αποκλειστικά σε έναν ειδικό κλειστό λογαριασμό για τη Στήριξη των Νέων Γενεών και κυρίως της νεανικής στέγης.

Γιατί, η  πολιτική που δεν ακουμπά τον μεγάλο πλούτο, αλλά τον αναδιανέμει προς τα πάνω, δεν μειώνει τα ελλείματα. Τα αναπαράγει.

Δεν δημιουργεί αναπτυξιακή προοπτική. Την υποθηκεύει.  

Δεν προστατεύει τη δημοκρατία. Την υπονομεύει, ανοίγοντας την πόρτα στους εχθρούς της.

**************************************

Η Ελλάδα καλείται να είναι παράγοντας ειρήνης και όχι εν δυνάμει εμπόλεμη δύναμη στον πόλεμο της Ουκρανίας.

Να σταθεί απέναντι στη ρωσική εισβολή αλλά και απέναντι στην αντιρωσική υστερία.

Η Ελλάδα οφείλει να πάρει καθαρή θέση απέναντι στη γενοκτονία της Γάζας και την πολιτική του Ισραήλ στην περιοχή. Να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος και τα δικαιώματα του λαού της Παλαιστίνης.

Η Ελλάδα επιβάλλεται να αντισταθεί στην Ευρώπη της αύξησης των στρατιωτικών δαπανών σε βάρος του κοινωνικού κράτους.

Της φαλκίδευσης της δημοκρατίας από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.

Της απαξίωσης των αξιών που υπήρξαν θεμέλιο της ενωμένης Ευρώπης από τον κυνισμό των πολυεθνικών, τους εθνικούς εγωισμούς, την αγριότητα της άκρας Δεξιάς που απλώνεται επικίνδυνα στην ήπειρό μας.

    ************************************

Ζούμε μια από της χειρότερες περιόδους της μεταπολιτευτικής ιστορίας σε σχέση με την εμπιστοσύνη των πολιτών στην πολιτική και το πολιτικό σύστημα.

Η πλειοψηφία των πολιτών δεν πιστεύει ότι έχουμε αληθινή δημοκρατία.

Δεν εμπιστεύεται -και όχι άδικα- τους θεσμούς και ιδιαίτερα τη δικαιοσύνη.

Έχει απαξιώσει τη Βουλή.

Δεν πρέπει να υποτιμούμε ότι αυτό το έλλειμμα εμπιστοσύνης προς τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της, αυτή η κοινωνική απογοήτευση, η αμηχανία, ακόμη και η τυφλή αγανάκτηση, μπορεί να γίνει τροφή για τα τέρατα της ακροδεξιάς και της αντιπολιτικής.

Αυτό άλλωστε συμβαίνει ήδη σε πολλές χώρες της Δύσης.

Το πρωταρχικό ζητούμενο, λοιπόν είναι να ξαναζωντανέψουμε την εμπιστοσύνη στη Δημοκρατία. Στη δύναμη της πολιτικής συμμετοχής.

Και να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο το κοινό μας όραμα για μια πατρίδα που μπορεί να αλλάξει με εντιμότητα, σχέδιο και δικαιοσύνη.

Και αυτό το όραμα δεν μπορεί να αφορά μόνο μια παράταξη.

Αυτό το όραμα πρέπει να αφορά την Ελλάδα και να ακουμπά όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες.

Για αυτό μίλησα για την ανάγκη ενός Νέου Πατριωτισμού.

Σήμερα θα μιλήσω και για την ανάγκη μιας Νέας Μεταπολίτευσης.

 Όχι με την έννοια της αλλαγής του Συντάγματος ή πόσο δε μάλλον του Πολιτεύματος.

Αλλά με την έννοια ενός μεγάλου πολιτικού Big Bang που θα αναδιατάξει ριζικά τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς και θα φέρει στο προσκήνιο νέους πολιτικούς σχηματισμούς.

Με την έννοια της επιστροφής των πολιτών στην πολιτική.

Με την έννοια της αποκατάστασης της αξιοπιστίας των θεσμών χωρίς τους οποίους δεν μπορεί να λειτουργήσει μια δημοκρατία.

Την αναβάθμιση του κοινοβουλίου, της δικαιοσύνης, των ανεξάρτητων αρχών.

Την αποκατάσταση της ανεξαρτησίας και του πλουραλισμού στην ενημέρωση.

Την ενίσχυση της λογοδοσίας της εξουσίας.

Την ισχυροποίηση του Κράτους Δικαίου.

Αλλά κυρίως με ένα σοκ Δημοκρατίας, γιατί Δημοκρατία δεν είναι μόνο κανόνες και θεσμοί, είναι και το λαϊκό φαντασιακό, το όραμα, τα συναισθήματα της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή.

***************************************

Σήμερα, δυστυχώς, αυτό που κυριαρχεί στον προοδευτικό χώρο δεν είναι η έγνοια για την παραγωγή εναλλακτικού Σχεδίου, ούτε καν η αγωνία για την αλλαγή της σημερινής διακυβέρνησης.

Αλλά η έγνοια και η αγωνία για το ποιος θα είναι πρώτος στο χωριό.

Η εικόνα είναι δυσάρεστη και αποκαρδιωτική

Γιατί πρόκειται για μια εικόνα κατακερματισμού και ιδιοτέλειας, που αναπαράγει και πολλαπλασιάζει την κοινωνική απογοήτευση.

Και βοηθά την κυβέρνηση να συντηρεί το βάλτο.

Όσο η αντιπολίτευση αδυνατεί να παράγει το οξυγόνο που η κοινωνία χρειάζεται και απαιτεί.

Κόμματα περίκλειστα στην αυταρέσκεια τους και ηγεσίες που δίνουν την αίσθηση ότι λίγο τους απασχολεί αν η σημερινή κυβέρνηση κερδίσει και μια τρίτη τετραετία.

Αρκεί να είναι στις θέσεις τους.

Και για όσους τις αμφισβητούν, το ίδιο.

Αρκεί να τους δοθεί η ευκαιρία αργότερα, να γίνουν αυτοί οι πρώτοι στο χωριό.

Η κοινωνία όμως δε νοιάζεται για αυτό.

Για τα άγχη, τους εγωισμούς, τις φιλοδοξίες, τις αποσκιρτήσεις, τις μεταπηδήσεις.

Ούτε συγκινείται από πρόχειρες, καθυστερημένες και όψιμες συγκολλήσεις, κινήσεις μικροκομματικής επιβίωσης.

Η κοινωνία νοιάζεται και αγωνιά για εναλλακτική προοπτική.

Απέναντι στην Ελλάδα του Φραπέ και της Φεράρι, απέναντι στην Ελλάδα που μας πληγώνει, να υπάρξει ρεαλιστικό σχέδιο και προοπτική για μια Ελλάδα που μας αξίζει.

Για αυτό αγωνιά η κοινωνία.

Και όσο οι σημερινοί σχηματισμοί της αντιπολίτευσης δείχνουν να μην μοιράζονται την ίδια αγωνία για μια εναλλακτική προοπτική για τη χώρα.

Όσο θα επιμένουν σε λογικές που αφορούν το μικρόκοσμό τους και όχι την κοινωνία.

Τόσο θα εδραιώνεται στους πολίτες η πεποίθηση ότι ο κύκλος τους έχει κλείσει.

************************************

Αυτό που απαιτείται, λοιπόν, σήμερα για τη δημοκρατική παράταξη, είναι να προχωρήσει σε διεργασίες Επανίδρυσης της πολιτικής και οργανωτικής της υπόστασης.

Με στόχο όχι να αναπαράγει ελίτ και γραφειοκρατίες σε κομματικά αξιώματα, αλλά να γίνει πρωταγωνιστική δύναμη, για τον λαό, για την Ελλάδα.

Μέσα από μια ριζική ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου, να δημιουργηθεί μια μεγάλη, πολύχρωμη, κινηματική, αλλά προγραμματικά συμπαγής και αποφασισμένη προοδευτική παράταξη, ικανή να αγκαλιάσει όλους τους αριστερούς, δημοκρατικούς, ευαίσθητους πολίτες.

Ώστε να καταφέρει να διεκδικήσει με αξιώσεις την προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου στις επόμενες εκλογές.

Αυτό είναι, Φίλες και φίλοι, σήμερα το καθήκον κάθε αριστερού, προοδευτικού, δημοκρατικού πολίτη.

Να μιλήσουμε, να πείσουμε, να σηκώσουμε με το λόγο και την πράξη μας από τον καναπέ της απογοήτευσης όσους έπαψαν να ελπίζουν. 

Να χτίσουμε την προσωπική και συλλογική αντίσταση στην απολυταρχία της ολιγαρχίας και της κλεπτοκρατίας, που σήμερα μας κυβερνά.

Να οργανώσουμε σε κάθε πόλη, γειτονιά, περιοχή, χώρο εργασίας ή φοίτησης, πρωτοβουλίες επανίδρυσης, δικαιοσύνης και αλλαγής.

Πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης, που θα σπάνε τα στεγανά της απομόνωσης μεταξύ των πολιτών.

Πρωτοβουλίες που θα είναι ανοιχτές στην επιθυμία όλων να είναι συνεπιβάτες στο ταξίδι,

μα αδιάβατες στην επιθυμία κάποιων να ταξιδεύουν πάντα στην πρώτη θέση.

Από εδώ και στο εξής θα έχουμε προσκλήσεις για όλους αλλά δεν θα έχουμε ρεζερβέ στη πρώτη θέση για κανέναν.

     ***************************************

Μέσα από τη συμμετοχή του καθένα και της καθεμιάς,  τις μικρές ή μεγάλες πρωτοβουλίες, να χτίσουμε όλοι μαζί ένα μεγάλο κίνημα, ικανό να δώσει πολιτική υπόσταση στο πλειοψηφικό πια αίτημα:

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!

Μας αξίζει μια Ελλάδα καλύτερη !

Και μπορούμε !

Και δεν νομίζω ότι πέφτω έξω, αν πω ότι η σημερινή σας παρουσία, για τους περισσότερους τουλάχιστον,  είναι και μια εκδήλωση προσδοκίας, μια δήλωση συμμετοχής στο νέο ταξίδι, που θα ξεκολλήσει την Ελλάδα από το σημερινό βάλτο και θα την οδηγήσει στις καθαρές θάλασσες της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας.

Και θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι θα είμαστε μαζί και σ’ αυτό το ταξίδι.

Με τις εμπειρίες και τα τραύματά μας.

Αλλά και με την απόφαση να μην παραιτηθούμε από το όραμα, το στόχο, το σχέδιο, μιας Ελλάδας που αξίζει στην ιστορία και τους πολίτες της.

Αυτό είναι το μήνυμα της Ιθάκης:

Όπως καταφέραμε τότε να φτάσουμε παρά τις τρομακτικές δυσκολίες στον προορισμό μας.

Έτσι ξανά θα τα καταφέρουμε.

Σας ευχαριστώ»

Για το βιβλίο μίλησαν νωρίτερα και η καθηγήτρια Ιστορίας Ιωάννα Λαλιώτου και ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος, η συντονίστρια του Επιστημονικού συμβουλίου του Ινστιτούτου Α. Τσίπρας, Ευγενία Φωτονιάτα και ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών (2015-2019) Γιώργος Χουλιαράκης.

O πρώην πρωθυπουργός προσήλθε λίγο πριν τις 7:30 μ.μ.