Διαβάζοντας κάποιος τα βιβλία της Πριοβόλου, θα μπορούσε να σχηματίσει την εντύπωση πως η πραγματική της ζωή δεν ξεχωρίζει από τις ιστορίες της! Με δυο λόγια, γραπτό και πραγματικότητα για την Πριοβόλου είναι ένα και το αυτό. Έτσι, οι ιστορίες της έχουν την αμεσότητα της ζωής, την ανάσα της καθημερινότητας, τη ζεστασιά του ζωντανού γεγονότος, της έμψυχης υπόθεσης, κάνοντας το μέσα με το έξω της ύπαρξής της να είναι ένα σύνολο ειλικρινές απέναντι στον εαυτό του! Ο λογοτεχνικός κόσμος της διαπνέεται από μια απρόσκοπτη ευγένεια. Ακόμα και τα καθάρματα των ιστοριών της – όπου υπάρχουν – δρουν υπό τη σκέπη ενός κόσμου προστατευμένου από ισχυρές δόσεις ανθρωπισμού. Παντού, σε κάθε της κείμενο, σε κάθε της γραμμή, η συγγραφέας δεν αποχωρίζεται τον ανθρωπισμό της, που δεν έχει θρησκευτικές ή πολιτικές καταβολές και επηρεασμούς, παρά μόνο μια απέραντη κοινωνική – κοινοτική αλληλεγγύη (με όσες «δόσεις» σκληρότητας αναλογούν στην πραγματικότητά τους). 

«Φωνές στο νερό» τιτλοφορούνται οι ιστορίες, όπως η ίδια τις χαρακτηρίζει στη σελίδα τίτλου του νέου της βιβλίου. Πρόκειται για ιστορίες – διηγήματα που κλείνουν μέσα τους ολόκληρο τον κόσμο μιας λουτρόπολης, όπου το καλοκαίρι οι παραθεριστές προσθέτουν το δικό τους αφήγημα στην ιστορία των ανθρώπων και του τόπου. Η μια ιστορία μοιάζει να περιέχει την άλλη, έτσι που όλες οι ζωές ανακατεμένες, όλοι οι ξεχωριστοί άνθρωποι σ’ αυτή τη λουτρόπολη να συνθέτουν μια αδιάσπαστη οντότητα, ένα κεφάλαιο ενός τεράστιου μυθιστορήματος της ανθρώπινης περιπέτειας, του οποίου οι λεπτομέρειες περιέχουν το σύνολο.

Η ιδέα της λουτρόπολης πριν απ’ όλα ενέχει μια γλυκιά μελαγχολία και μια ιδέα αξιοπρεπούς παρακμής. Έτσι, το σκηνικό είναι ιδανικό για να διαδραματιστούν επεισόδια ανθρώπινων απωλειών – γιατί τι άλλο είναι η ζωή εκτός από μια ιστορία απώλειας… Όλοι οι ήρωες αυτών των μικρών επεισοδίων βιώνουν τις προσωπικές τους απώλειες ξεχωριστά και την αδυσώπητη απώλεια του χρόνου με μια συλλογική ένταση. Όλα γίνονται παρελθόν, αναμνήσεις, επουλωμένα τραύματα ή αγιάτρευτες πληγές… Όλα έχουν περάσει τελεσίδικα κι αυτό το τελεσίδικο μέσα στην ηθογραφική γαλήνια λογοτεχνική αποτύπωση της Πριοβόλου υπάρχει ως συστατικό του βίου. Λουτρόπολη και φθορά είναι συμβατά υλικά για να χωρέσουν τον κόσμο της Ντόλης που περιφέρεται με το δικό της «βάρος», μια παλιά προσβολή που τη μαθαίνουμε στην ιστορία του Νέστωρα και της Αρετής που ζουν δίχως πάθος, προστατευμένοι από μια επιβεβλημένη κοινωνική συνήθεια υπομένοντας τη γαλήνη και σπουδάζοντας την υπομονή σ’ έναν τόπο όπου όλα μπορούν να ταξιδεύσουν σαν φωνές στο νερό.