Πίσω από αυτά τα θαυμάσια δημιουργήματα σκέψης και λόγου, ο Σταθόπουλος μου φαίνεται πως συνομιλεί με την ευτυχία ή ίσως με τον εαυτό του για τα περί ευτυχίας ζητήματα του βίου. Επίσης, γράφει ως πολίτης, ως Αθηναίος πολίτης και, ω του ευτυχήματος, αυτό είναι έξοχο να το βιώνει κανείς ζώντας, γράφοντας, διαβάζοντας. 

 

Έχοντας εγκολπωθεί τα διαβάσματά του, ο συγγραφέας τα εντάσσει στην καθημερινότητά του – σε όλο το φάσμα της, σε ολόκληρη την έκτασή τους. Ο Σταθόπουλος μοιάζει με τον ευγενή που στο στρωμένο με όλα τα εκλεκτά εδέσματα τραπέζι προσέχει πρωτίστως να μην χάσει τη γεύση του από την πλεονεξία της λαιμαργίας, να μην κατρακυλήσει η αίσθηση στο στομάχι και καταστραφεί απ’ τα οξέα… Ξέρει να κρατά την καρδιά της μπουκιάς, να την εκτιμά και κυρίως να την απολαμβάνει σχεδόν σαρκαστικά! 

 

Τα κείμενα αυτά είναι μοναχικά, δεν λοξοκοιτάζουν, βλέπουν με κλειστά τα μάτια. Έμαθαν να αφουγκράζονται γιατί ξεφορτώθηκαν τις μεγαλοστομίες κι όλα τα φανταχτερά ψέματα της επικράτειας των γραμμάτων, όλες τις «γυμναστικές» επιδείξεις…

 

Γι’ αυτό και λάμπουν για όλους εκείνους που καταφέρνουν να τα απολαμβάνουν και να αποκρίνονται στον σαρκασμό τους με ένα νεύμα – κατά βούλησιν και… στην πιθανότερη εκδοχή του – αισθητικό!