Η ελληνική κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι προχωρά σε μια πολιτική σκληρής για την ελληνική κοινωνία προσαρμογής, υλοποιώντας τις δεσμεύσεις του Τρίτου μνημονίου που ψηφίστηκε με ευρύτατη  πλειοψηφία στη Βουλή το περασμένο καλοκαίρι εξακολουθεί να εισπράττει τη Γερμανική δυσφορία «για καθυστερήσεις και αργούς ρυθμούς υλοποίησης του προγράμματος».

 

 

Η ελληνική κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι προχωρά σε μια πολιτική σκληρής για την ελληνική κοινωνία προσαρμογής, υλοποιώντας τις δεσμεύσεις του Τρίτου μνημονίου που ψηφίστηκε με ευρύτατη  πλειοψηφία στη Βουλή το περασμένο καλοκαίρι εξακολουθεί να εισπράττει τη Γερμανική δυσφορία «για καθυστερήσεις και αργούς ρυθμούς υλοποίησης του προγράμματος». Κατά την «λογική» του Βερολίνου το τρίτο πρόγραμμα «διάσωσης»  θα αποκτήσει τον ρυθμό του όταν οι δανειστές εξασφαλίσουν και το θεσμικό έλεγχο της Δημόσιας Περιουσίας μέσα από την δημιουργία του υπέρ- ταμείου αποκρατικοποιήσεων…

Αν και στο προσκήνιο τα ζητήματα που βρίσκονται υπό διαπραγμάτευση με τους δανειστές είναι το ασφαλιστικό (μείωση συντάξεων- περικοπές παροχών) το μείζον ζήτημα για το Βερολίνο είναι η υλοποίηση της δέσμευσης που έχει αναλάβει η κυβέρνηση για τη δημιουργία του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων. Το δημοσίευμα της γερμανικής Die Welt αποκαλύπτει την ουσία των επιδιώξεων του Βερολίνου:  «Ειδικά στη σύσταση ενός Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων η Ελλάδα φαίνεται να μην έχει κάνει καμία πρόοδο. Το Ταμείο ήταν βασικός όρος της Γερμανίας για το τρίτο πακέτο διάσωσης. Η Αθήνα επρόκειτο να παρουσιάσει μέχρι τον Οκτώβριο προτάσεις για τη μορφή του Ταμείου, ώστε αυτό να μπορεί να αναλάβει δράση από τα τέλη του έτους. ‘Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καν σχέδιο, σχολιάζουν, φανερά εκνευρισμένοι, διαπραγματευτικοί κύκλοι».

Το Ταμείο αποκρατικοποιήσεων, σύμφωνα με το Τρίτο Μνημόνιο, θα αντικαταστήσει (απορροφήσει) το ΤΑΙΠΕΔ και θα δημιουργηθεί με νέο νόμο ο οποίος θα καθορίζει επ ακριβώς:

Τη δομή του
Το οργανόγραμμά του
τον τρόπο και διαδικασία  επιλογής της διοίκησης
την δημόσια περιουσία που θα αξιοποιήσει (ξεπουλήσει)
την διανομή (μεταξύ των δανειστών και του ελληνικού κράτους) των κερδών από την αξιοποίηση (ξεπούλημα) των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και πόρων.

Όσο η υλοποίηση της δέσμευσης για την δημιουργία του Ταμείου καθυστερεί, τόσο θα  εμφανίζονται στο προσκήνιο μια σειρά άλλων διαφωνιών δημιουργώντας την εντύπωση της σκληρής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους δανειστές για ζητήματα μάλιστα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν ρυθμιστεί ή έχει δρομολογηθεί η ρύθμισή τους.

Πίσω, λοιπόν, από τις διαφωνίες κυβέρνησης και δανειστών για ζητήματα όπως ο τρόπος κάλυψης της τρύπας στο ασφαλιστικό για παράδειγμα, κρύβεται μια ουσιαστική αντιπαράθεση για τον έλεγχο –και τον τρόπο διάθεσης–  των εν δυνάμει πόρων του ελληνικού κράτους που θα είναι η αποστολή του Ταμείου.

Αξίζει να σημειωθεί τέλος, ότι ο έλεγχος  των δημόσιων εσόδων έχει ήδη εξασφαλιστεί από τους δανειστές μέσα από τη θεσμική αναβάθμιση της «ανεξάρτητης» γενικής γραμματείας εσόδων, η οποία είναι υπεύθυνη για τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό της χώρας.

Αντιλαμβάνεται λοιπόν, όποιος επιθυμεί να δει την πραγματικότητα, πως από τη στιγμή που οι δανειστές κρατούν στο χέρι τους μηχανισμούς εσόδων του κράτους, μπορούν να ασκούν ασφυκτικό έλεγχο και να επιβάλλουν τις πολιτικές τους στην ελληνική κυβέρνηση. Την σημερινή και τις επόμενες…