Είναι ιστορική η συμφωνία για το κλίμα που επετεύχθη στο Παρίσι όπως οι ίδιοι οι διοργανωτές διατείνονται; Ή πρόκειται στην πραγματικότητα για την πρώτη σημαντική αλλά όχι ιστορική στροφή στο δρόμο για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής;

 

Είναι ιστορική η συμφωνία για το κλίμα που επετεύχθη στο Παρίσι όπως οι ίδιοι οι διοργανωτές διατείνονται; Ή πρόκειται στην πραγματικότητα για την πρώτη σημαντική αλλά όχι ιστορική στροφή στο δρόμο για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής;

Η απάντηση εξαρτάται από ποια γωνία βλέπεις τα πράγματα. Γιατί υπάρχουν πολλά θετικά και πολλά «αγκάθια».

Εάν υπολογίσει, όμως, κανείς ότι οι συζητήσεις γίνονταν κάτω από τις ισχυρότατες πιέσεις του λόμπι των ορυκτών καυσίμων, η παραδοχή και μόνο και από τις 195 χώρες του προβλήματος αλλά και της γενεσιουργού αιτίας του είναι, πράγματι, ιστορική.

Τα θετικά

-Είναι επιτυχία το γεγονός και μόνον ότι υπεγράφη συμφωνία, ότι οι 195 συμφώνησαν και υπέγραψαν το κείμενο. Μέχρι το τέλος της Διάσκεψης αυτό δεν ήταν αυτονόητο

-Είναι επιτυχία ότι όλοι συμφώνησαν στον φιλόδοξο στόχο του περιορισμού της αύξηση της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη «αρκετά πιο κάτω από τους 2 βαθμούς κελσίου»

-Είναι επιτυχία ότι τέθηκε αυτός ο στόχος γιατί συνεπάγεται άμεσα την δραστική μείωση των ορυκτών καυσίμων με προοπτική μηδενικές εκπομπές στα μισά του αιώνα

-Είναι επιτυχία ότι συμφωνήθηκε οι αναπτυσσόμενες χώρες να χρηματοδοτούνται με 100 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο μέχρι το 2020

Τα «αγκάθια»

-Η συμφωνία εκφράζει ευχή και μόνο για την επίτευξη του πραγματικού στόχου της υπερθέρμανσης που είναι οι 1,5 βαθμοί κελσίου. Συγκεκριμένα προτρέπει τα κράτη «να συνεχίσουν τις προσπάθειες για περιορισμό της ανόδου της θερμοκρασίας στους 1,5 βαθμούς κελσίου» σε σχέση με την προβιομηχανική περίοδο.

– Η συμφωνία προβλέπει μηδενικό στόχο εκπομπών του θερμοκηπίου στο δεύτερο μισό του αιώνα, χάρη σε ένα αυστηρό ισοζύγιο μεταξύ των εκπομπών αερίων και των αερίων που θα απορροφώνται από τις λεγόμενες “τρύπες άνθρακα” (δάση, ωκεανούς, τεχνικές πρόσληψης και αποθήκευσης του άνθρακα). Δεν προβλέπει, δηλαδή, την επίτευξη του μηδενικού στόχου μόνο από τη μείωση των εκπομπών. Έτσι η πρόβλεψη που συμφωνήθηκε ενοχλεί λιγότερο τις βρώμικες πολυεθνικές του πλανήτη που προβάλλουν διάφορες «τεχνικές» αλλά και τον εαυτό τους ως μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος.

– Η χορήγηση βοήθειας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, που αναμένεται να ανέλθει σε 100 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο το 2020, είναι «ένα κατώτατο όριο», και απευθύνεται έκκληση να αναθεωρηθεί προς τα πάνω.

– Οι πιο ευάλωτες χώρες δεν θα αποζημιωθούν για την ζημιά που έχουν υποστεί και θα πρέπει να πληρώσουν το τίμημα για μια κρίση που δεν δημιούργησαν

Εν ολίγοις, αν και οι στόχοι που συμφωνήθηκαν οδηγούν τον πλανήτη σε ένα άλλο δρόμο ανάπτυξης, τα μέτρα για την επίτευξη των στόχων που εμπεριέχονται στη συμφωνία δεν είναι ικανά από μόνα τους να εκπληρώσουν αυτούς τους στόχους.

Και όπως χαρακτηριστικά σχολίασε ο διευθυντής της Greenpeace International Kumi Naidoo «τα μέτρα που συμφωνήθηκαν δεν μπορούν να μας βγάλουν από την τρύπα που βρισκόμαστε, κάνουν όμως τις πλευρές της λιγότερο απότομες».