Δεν θα έπρεπε να προκαλέσει την παραμικρή εντύπωση η τελευταία κίνηση της Τουρκικής Κυβέρνησης να δεσμεύσει για έναν χρόνο «επίμαχες» περιοχές στο Αιγαίο για την πραγματοποίηση στρατιωτικών ασκήσεων.

 

Δεν θα έπρεπε να προκαλέσει την παραμικρή εντύπωση η τελευταία κίνηση της Τουρκικής Κυβέρνησης να δεσμεύσει για έναν χρόνο «επίμαχες» περιοχές στο Αιγαίο για την πραγματοποίηση στρατιωτικών ασκήσεων. Με τον τρόπο αυτόν η Αγκυρα, υπενθυμίζει και στην παρούσα ελληνική κυβέρνηση της «Αριστεράς», αυτό που με κάθε τρόπο επαναλαμβάνει σ’ όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, ειδικά από την νύχτα της 30ης  Ιανουαρίου του 1996 με την κρίση των Ιμίων: «Στο Αιγαίο υπάρχουν νησίδες, βραχονησίδες και νησιά των οποίων η κυριαρχία δεν έχει διευκρινιστεί από τις Συνθήκες».

Αυτή είναι η πάγια πολιτική αντίληψη της Τουρκίας, είτε αυτή κυβερνάται από κεμαλιστές είτε από  (γιαλατζί) ισλαμιστές τύπου Ερντογάν. Αυτή η πάγια και ξεκάθαρη τουρκική τοποθέτηση δεν έχει ακουμπήσει – απ’ ότι φαίνεται- την προσοχή των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων, ειδικά αυτών που κυβερνούν την χώρα. Από τη δεξιά του Κώστα Καραμανλή, την κεντροαριστερά του Σημίτη και του Γ. Παπανδρέου, μέχρι την αριστερά του Τσίπρα, οι ελληνικές κυβερνήσεις ακολουθούν μια πολιτική κατευνασμού, και κάθονται στο τραπέζι του διαλόγου συζητώντας- επί της ουσίας- τις τουρκικές διεκδικήσεις- όπως αυτές έχουν διατυπωθεί εγγράφως από την κρίση των Ιμίων. Σ’ ότι έχει να κάνει με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και η κυβέρνηση της αριστεράς του Τσίπρα, ακολουθεί την πεπατημένη, η οποία μάλιστα συνάδει με την γενικότερη ιδεολογική της αντίληψη.

 Ο «κοσμοπολιτισμός»  της κυβερνώσας- σήμερα την Ελλάδα—αριστεράς περιγράφει ένα ρεύμα αντιλήψεων, σύμφωνα με το οποίο η κοινότητα συμφερόντων (στο Αιγαίο, για παράδειγμα) απονευρώνει και αποκαθιστά εντάσεις και προβλήματα του παρελθόντος. Στη βάση αυτής της αντίληψης και με στόχο την αποκατάσταση σχέσεων εμπιστοσύνης και οικονομικής συνεργασίας, οι φορείς αυτών των αντιλήψεων είναι διατεθειμένοι να επιμεληθούν μια «νέα» εκδοχή της ιστορίας, όπου κάποιοι συνωστίσθηκαν στην προκυμαία της Σμύρνης, άλλοι σφαγιάστηκαν όταν κατελήφθη η Τριπολιτσά από αναιτίως εξεγερθέντες, ενώ στην Αλαμάνα από ελληνικής πλευράς παραβρέθηκε (στη Σούβλα) ο Αθανάσιος Διάκος…

Προφανώς, το βάρος της ιστορίας, μπορεί να αφαιρεθεί μόνο από τις πράξεις του παρόντος, έτσι ώστε πρώην εχθροί, αντίπαλοι ή κοινότητες (οικονομικές, θρησκευτικές, εθνικές κλπ.) αντιτιθέμενων συμφερόντων, να αποκαταστήσουν μια νέα βάση συνύπαρξης και συνεργασίας.  Αυτή η αποκατάσταση, ωστόσο, μπορεί να γίνει μόνο στην πράξη και όχι με την αναθεώρηση των ιστορικών γεγονότων, τα οποία όπως και να γραφούν, όσο κομψά κι αν διατυπωθούν δεν αλλάζουν: Η αγριότητα, άλλωστε, παρακολουθεί σαν σκιά κάθε πολεμική αναμέτρηση…

Για να τοποθετηθούν οριστικά στο παρελθόν και στις σελίδες της ιστορίας αυτές οι στιγμές αγριότητας, είναι απαραίτητη η φροντίδα των σχέσεων του παρόντος. Και μιλώντας για το παρόν, όσο κι αν η χώρα και η κυβέρνησή της αντιμετωπίζουν καθημερινά τις απαιτήσεις των τοκογλύφων δανειστών της, δε θα πρέπει να διαφεύγει τις προσοχής ότι:

• Η Τουρκία εξέδωσε συνολικά 8 ΝΟΤΑΜ (Α5670/5671/5725/5726/5736/ 5738/5915/5946) με τις οποίες ισχυρίζεται, μνημονεύοντας ένα σημείο στη θαλάσσια περιοχή Ανατολικά της Μεγίστης, ότι τα Ελληνοτουρκικά σύνορα παραμένουν αδιευκρίνιστα και δεν έχουν συμφωνηθεί μεταξύ των 2 χωρών.
• Η Τουρκία κατηγορεί την Ελλάδα ότι εκδίδοντας ΝΟΤΑΜ που αφορούν περιοχές του Αιγαίου, παραβιάζει τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από τη Συνθήκη της Λωζάννης και αφορούν την αποστρατικοποίηση των νήσων (Σαμοθράκη, Λήμνος, Άγιος Ευστράτιος, Ψαρά, Χίος, Σάμος, Ικαρία, Τήλος, Χάλκη και Μεγίστη), τα οποία με βάση τους τουρκικούς ισχυρισμούς δεν θα έπρεπε να περιλαμβάνονται σε καμία στρατιωτική δραστηριότητα.

 

• Αμφισβητεί την αρμοδιότητα της Ελλάδας για έλεγχο του εναερίου χώρου μέχρι τα 10 ναυτικά μίλια, ισχυριζόμενη ότι αναγνωρίζει μόνο τα 6 ν.μ. και ως εκ τούτου δεν υποχρεούται να καταθέτει σχέδια πτήσης.
• Η Τουρκία, τέλος, ουδεμία βοήθεια προσφέρει στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση των προσφυγικών/ μεταναστευτικών ροών. Αντίθετα, τα κυκλώματα δουλεμπόρων υποβοηθούμενα από τις τουρκικές υπηρεσίες αποδεικνύουν καθημερινά ότι μπορούν να αυξομειώνουν την ένταση της ροής, δημιουργώντας ανυπέρβλητα προβλήματα στην Ελλάδα.

Καθ’ ότι το ενδιαφέρον της κυβέρνησης- και της ελληνικής κοινωνίας- είναι στραμμένο στην «διαπραγμάτευση» με τους δανειστές, οι εξελίξεις περί των ελληνοτουρκικών σχέσεων βρίσκονται στην επικαιρότητα σε επίπεδο μονόστηλου. Πρόκειται,  για μια πολύ βολική- για όλους- αξιολόγηση και ιεράρχηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα.

Λησμονούμε, προφανώς, ότι τα «εθνικά θέματα» μπορεί να μη δίνουν «bonus» στην τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα, αλλά εύκολα μπορούν να οδηγήσουν σε «game over»…