Ο Λάκης κάποτε κατάφερνε να κάνει όλη την Ελλάδα να γελά με την ψυχή της∙  αντίθετα, τα τελευταία χρόνια φαίνεται να βολεύεται με το να κάνει όλη την Ελλάδα να τον βρίζει  από τα βάθη της ψυχής της…  

 

Ο Λάκης κάποτε κατάφερνε να κάνει όλη την Ελλάδα να γελά με την ψυχή της αντίθετα, τα τελευταία χρόνια φαίνεται να βολεύεται με το να κάνει όλη την Ελλάδα να τον βρίζει  από τα βάθη της ψυχής της…   

Μπέρδεψε τον ρόλο του Τσάρλι Τσάπλιν με αυτόν του Γκέμπελς  και είναι απορίας άξιο πώς ένας εγνωσμένα έξυπνος άνθρωπος επέλεξε να γίνει μια καρικατούρα του δεύτερου ενώ θα μπορούσε να υποστηρίξει  τη σχολή  του πρώτου. Βέβαια, ο Λαζόπουλος είναι  στην ουσία καρικατούρα –  και στις καλύτερές του στιγμές. Ένας έξυπνος, καπάτσος επαρχιώτης που έπιασε το μικροαστικό σφυγμό  και χόρευε στο ρυθμό του!

Ο Λαζόπουλος καλλιτεχνικά υπήρξε μίμος – ένας μίμος με πέραση που δεν του έλλειπε το ταλέντο (το οποίο εν πάση περιπτώσει δεν του περίσσευε κιόλας). Με λίγα λόγια, μέσα στην μεταπολιτευτική σύγχυση κατάφερε να ξεχωρίσει ανάμεσα σε διάφορες «προσωπικότητες» της εποχής. Ήταν η εποχή που η μετριότητα μεγεθύνθηκε,  βρίσκοντας τη δικαίωσή της σε όλες τις εκδοχές του βίου, πολιτικού και κοινωνικού.   

Η προσωπικότητά του αντικατοπτρίζει επιτυχώς τον μεταπολιτευτικό μικροαστισμό – το φαινόμενο του μη προνομιούχου Έλληνα που του δίνεται μια ευκαιρία κι αυτός δεν μπορεί να πει «αρκεί».

Ο Λάκης που κατάφερε να καταστεί ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα  πρόσωπα της κρίσης, ξεκίνησε ως βαθυστόχαστος αναλυτής της. Ωστόσο, η κρίση είναι πάντα αποκαλυπτική και κυρίως απρόβλεπτη. Πώς λένε ότι ο καλύτερος εγγυητής της ειρήνης ότι είναι ο πόλεμος; Κάτι τέτοιο!

Στην κρίση ανακατεύτηκε ο βούρκος και τα ψιμύθια της μεταπολίτευσης δεν άφησαν παρά ένα γιγάντιο λεκέ.  Δεν αποκαλύφθαν κατά βάση οι γνωστοί «διεφθαρμένοι» αλλά οι κρυφοί, οι εν δυνάμει και κυρίως οι παντός καιρού…

Ο Λάκης θα μπορούσε να είναι ένας παντός καιρού καλλιτέχνης, ωστόσο, προτίμησε να γίνει ένας παντός καιρού καιροσκόπος. Η χώρα όμως είναι μικρή και γνωριζόμαστε. Επί πλέον αξιολογούμαστε  την κατάλληλη στιγμή.

Στην επαγγελματική προσπάθειά του να γίνει σατιρικός από εμπαθής, κατέληξε να γίνει ένας αυτόκλητος πολιτικός αγκιτάτορας: κοντολογίς  ένας πολιτικός εμπαθής που τερμάτισε το λαϊκισμό της μεταπολίτευσης.   

Κι ενώ ο Λάκης φωτογραφίζεται με την διαφθορά υπό την μορφή καναλαρχών, κότερων, καταθέσεων στο εξωτερικό  και διαφόρων άλλων αξεσουάρ της επιτυχίας, παριστάνει ταυτόχρονα και  τον ιεροκήρυκα της γριάς που πέρδεται, τον Ξανθόπουλο σε ρόλο κοινωνικού αγωνιστή. Ωστόσο, «με πορδές δεν βάφονται αυγά» και κυρίως δεν αναλύονται οι σύνθετες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις.