Αφορά όμως τους εργαζόμενους και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα η εξέλιξη αυτή; Σύμφωνα με την εκτίμηση του ΚΚΕ, όχι μόνο δεν τα αφορά, αλλά ακόμη και η πρόβλεψη αυτή καθ’ αυτή δεν τεκμηριώνεται. 

Στον Περισσό εκτιμούν ότι «σε κάθε περίπτωση, η όποια ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών θα συνοδευθεί από νέες επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και διευκολύνσεις που περιλαμβάνει ο νέος αναπτυξιακός νόμος, ενώ θα παραμένει και θα ενισχύεται το αντιλαϊκό οπλοστάσιο κυβέρνησης-μονοπωλίων». 

 

Η επόμενη αξιολόγηση προϋποθέτει την ψήφιση ενός νομοσχεδίου για τα εργασιακά. Πρόκειται για θέμα που, οπουδήποτε και αν άνοιξε, συνοδεύτηκε από μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις από τα συνδικάτα, με χαρακτηριστικότερο (και εν εξελίξει) παράδειγμα αυτό της Γαλλίας. 

 

Μπορεί όμως να συμβεί το ίδιο και στην Ελλάδα; Οι διαφορές με τη Γαλλία είναι αρκετές και σημαντικές. Η Ελλάδα διανύει τον έκτο χρόνο που το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων κατρακυλά συνεχώς χαμηλότερα, την ίδια ώρα που η ανεργία δεν λέει να πέσει κάτω από το 25%, φτάνοντας το 50% στους νέους. Αυτό σημαίνει ότι μεγάλος αριθμός εργαζομένων και ανέργων αδυνατούν να δουν προοπτική σε αγώνες. Ανασταλτικός παράγοντας για την ανάπτυξη κινήματος αποτελεί ακόμα η απουσία μεγάλων εργασιακών χώρων (βαριάς βιομηχανίας), οι οποίοι στις γαλλικές κινητοποιήσεις έχουν κυρίαρχο ρόλο, αλλά και η διαφορά στη συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα, που στη μεν Γαλλία αγγίζει ποσοστά κοντά στο 50%, στη δε Ελλάδα ίσα που ξεπερνά το 10%, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες καταγραφές. 

 

Οι πληροφορίες σχετικά με τις απαιτήσεις των δανειστών για τις αλλαγές στο εργασιακό πλαίσιο κάνουν λόγο για απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων και περιστολή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Οι ομαδικές απολύσεις είναι μέτρο που υποτίθεται πως θα ενθαρρύνει μεγάλες πολυεθνικές να επενδύσουν στη χώρα, γνωρίζοντας πως αν κάτι δεν πάει καλά, θα μπορούν να απεμπλακούν άμεσα. 

 

Το συγκεκριμένο μέτρο βέβαια, μαζί με την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και τη σταδιακή κυριαρχία της μαύρης εργασίας, μετατρέπουν την αγορά εργασίας σε… φθηνό παράδεισο για τους εργοδότες και ζούγκλα δίχως την παραμικρή εξασφάλιση για τους εργαζόμενους. 

 

Με την ανεργία όμως να πιέζει, οι αντιστάσεις του ελληνικού εργατικού κινήματος θα πρέπει να αποδειχθούν στην πράξη… Ιδιαίτερα από τη στιγμή που οι τελευταίες κινητοποιήσεις στα νομοσχέδια για ασφαλιστικό και «κόφτη» ήταν σαφώς αναντίστοιχες με το μέγεθος της «απειλής» για τα λαϊκά στρώματα, με τις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να αγνοούνται και τον κόσμο να μοιάζει ακόμα μουδιασμένος από το περασμένο καλοκαίρι, βλέποντας την ελπίδα που έτρεφε να συνθλίβεται υπό την απειλή του Grexit.