Πόσα στ’ αλήθεια κόστισε η έκθεση για τον Διονύση Φωτόπουλο στο Φεστιβάλ που αποτελούνταν από μερικά πανό κρεμασμένα στους εξωτερικούς τοίχους του Μουσείου Κινηματογράφου και από τρεις τέσσερις οθόνες όπου προβάλλονταν αποσπάσματα από τις ταινίες του;

ΠΛΗΝ

– Πόσα στ’ αλήθεια κόστισε η έκθεση για τον Διονύση Φωτόπουλο στο Φεστιβάλ που αποτελούνταν από μερικά πανό κρεμασμένα στους εξωτερικούς τοίχους του Μουσείου Κινηματογράφου και από τρεις τέσσερις οθόνες όπου προβάλλονταν αποσπάσματα από τις ταινίες του; Διότι αν το ποσό που ακούγεται, δηλαδή 55 χιλιάδες ευρώ (για μια έκθεση που τη χάζευες σε δύο λεπτά), είναι αληθινό, πρόκειται βεβαίως για αληθινό σκάνδαλο…

– O Θόδωρος Αγγελόπουλος έδωσε τον Χρυσό Αλέξανδρο στον Βέρνερ Χέρτσογκ, έβγαλε τις προβλεπόμενες φωτογραφίες, έμεινε μέχρι να σβήσουν τα φώτα και, μετά, ο ίδιος και η παρέα του σηκώθηκαν κι εγκατέλειψαν την αίθουσα. Είχε άραγε δει τη «Διαφθορά στη Νέα Ορλεάνη», την τελευταία ταινία του γερμανού δημιουργού, ή απλά βαριόταν; Η απάντηση μας διαφεύγει…

– Στον Σταμάτη Φασουλή για τη διάρκεια της παράστασης «Το τρίτο στεφάνι». Όσες δυσκολίες και να αντιμετώπισε –και σίγουρα ήταν πολλές– θα έπρεπε να ξέρει ότι τέσσερις ώρες και είκοσι λεπτά (με το διάλειμμα) είναι πολύς χρόνος για τον μέσο θεατή. Σίγουρα όταν θα κόψει (ίσως ήδη να έχει φύγει ένα μισάωρο), θα αντιληφθεί ότι κάποιες σκηνές ήταν εντελώς περιττές, όπως π.χ. το μιούζικαλ προ-φινάλε. Ωστόσο, γιατί κάποιοι θεατές θα έπρεπε να υποστούν την ταλαιπωρία του τετραώρου και πολλοί να αποχωρήσουν πριν από το τέλος; Γιατί δεν «λογόκρινε» τον εαυτό του εξαρχής;

– Στα λιτά, λιτότατα σκηνικά στο «Τρίτο στεφάνι». Είπαμε, λιτότης και εγκράτεια. Αλλά πόσο; Τι να κάνει και η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου, δίχως μπάτζετ, που τα φιλοτέχνησε; Θαύματα; Έκανε ό,τι μπορούσε. Και με το παραπάνω. Αλλά να βγάλει και λαγό από το καπέλο, γίνεται; Δεν γίνεται.

– Ενδιαφέροντες, πράγματι, οι Pet Shop Boys την Παρασκευή στο Metropolitan Expo. Και με πολύ φαν από τους περίπου 8 χιλιάδες που βρέθηκαν εκεί. Ωστόσο ο ήχος ήταν για μία ακόμα φορά κακός. Δεν λέμε, καλές οι συναυλίες σε καινούργιους και άνετους εκθεσιακούς χώρους, αλλά αν απουσιάζει το πιο βασικό συστατικό σε ένα live που δεν είναι άλλο από τον καλό ήχο, τότε μοιάζει να μην έχει νόημα. Αλλά ποτέ στην Ελλάδα δεν φτιάχτηκε κάποια ανάλογη αίθουσα έχοντας προηγηθεί μελέτη για τον ήχο…

– «Είναι ο καλύτερος δίσκος που θα βγει από μένα ποτέ». Με τα λόγια αυτά διαφήμιζε ο ίδιος ο Νίνο το καινούργιο του cd που δόθηκε δωρεάν με κυριακάτικη εφημερίδα. Δεν θα μπω στην ουσία της μουσικής του – όχι πως υπάρχει δηλαδή. Άλλο είναι το θέμα: Γνωρίζουμε πλέον πως ό,τι cd κι αν βγάλει από δω και στο εξής ο Νίνο θα είναι χειρότερο. Πρόλαβε κι έφτασε δηλαδή, ήδη, στην κορύφωση της καριέρας του. Ουδέν κακόν (ο Νίνο) αμιγές καλού (το μέλλον της τέχνης χωρίς αυτόν)…

– Αυτό κι αν λέγεται παραπλανητική διαφήμιση! «Αποκτήστε τον δίσκο του Γιάννη Πάριου που αγόρασαν 300.000 τώρα στα δισκοπωλεία», λέει το τηλεοπτικό σποτ. «Αγόρασαν»; Από πότε το «τζάμπα» λέγεται αγορά; Ίσως από τότε που ο Πάριος μένει απούλητος στα ράφια των δισκοπωλείων.

– Στον τραγουδιστή και λαϊκό φιλόσοφο Σταμάτη Γονίδη, ο οποίος προβληματίζεται (και) για την οικονομική κρίση. «Στην εποχή μας, μάγκες, τα λεφτά δεν τα παίρνουν οι τραγουδιστές και οι ποδοσφαιριστές» δηλώνει. «Τα παίρνουν “οι διαπλεκόμενοι” των ΜΜΕ». Και από πού τα δηλώνει αυτά ο φτωχός τραγουδιστής; Από την ωραιότατη χλιδάτη θαλαμηγό του, καμαρώνοντας σαν καπετάν Τρικυμίας (εν κρανίω…).

– Στη βετεράνο τραγουδίστρια Μαριάνα Τόλη, διότι ανέλαβε έργο μοναδικό στον πλανήτη, να γνωρίσει στους νέους ένα ξεχασμένο, ένα αδικημένο μουσικό συγκρότημα, που δεν έχει πουλήσει ούτε ένα δίσκο, τους… Μπιτλς! «Ήθελα να μοιραστώ τη μουσική των Μπιτλς με τους νέους, που δεν την ξέρουν», δήλωσε για την παράσταση «Η Μαίρη Πόπινς ταξιδεύει με τους Μπιτλς», την οποία σκηνοθετεί.

– Εξαιρετικός ο Γιώργος Καπουτζίδης στο «The Twenty», αλλά η εκπομπή στερείται περιεχομένου. Όταν βάζεις τις ηλικίες του Ίντερνετ να ψηφίσουν για τους κορυφαίους των «20 χρόνων Mega», τότε τα αποτελέσματα είναι για γέλια και η Μαρία Λεκάκη πολλές θέσεις πιο πάνω από τις Άννα Παναγιωτοπούλου και Κατιάνα Μπαλανίκα στην κατηγορία «καλύτερη κωμικός».

ΣΥΝ

+ Έκλεψε καρδιές ο Βέρνερ Χέρτσογκ στην Θεσσαλονίκη με τη σοφία, τη γοητευτική προσωπικότητα αλλά, κυρίως, με την απλότητά του. Ευγενής και προσιτός, μιλούσε σε όλους, χαμογελούσε συχνά και περπατούσε με άνεση ανάμεσα στο κοινό μαζί με τον αδελφό, το γιο του, την ελληνίδα νύφη του και την πιτσιρίκα εγγονή του. Ποιος είπε ότι ένας μεγάλος δημιουργός πρέπει να είναι πάντα σοβαροφανής, στρυφνός απρόσιτος και να θυμίζει μίζερο υπάλληλο εφορίας;

+ Στον Σταμάτη Φασουλή για τη διασκευή (μαζί με τον Θανάση Νιάρχο) και τη σκηνοθεσία στο «Τρίτο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή. Ένας άθλος ήταν η μεταφορά του κειμένου στη σκηνή που ο καλλιτέχνης τον έφερε εις πέρας, παρουσιάζοντας μια αφηγηματική αλλά ρέουσα παράσταση, πιστή στο γλωσσικό ύφος και την ατμόσφαιρα του συγγραφέα.

+ Στη Νένα Μεντή για τη Νίνα της στο «Τρίτο στεφάνι». Λαϊκή, σπαραχτική, τρυφερή, προδομένη, δυνατή, βασανισμένη, μάνα, γιαγιά, σύζυγος. Παίζει με την ψυχή της, υποστηρίζει τον ρόλο με την καρδιά της και καταθέτει την αλήθεια της ηρωίδας της για τέσσερις ώρες επί σκηνής, με πίστη και πάθος. Μια σπουδαία ερμηνεία.

+ Στην Ντίνα Κώνστα τη «Μάνα, μητέρα, μαμά» του Γιώργου Διαλεγμένου. Δωρική, καίρια, ακριβής, πικραμένη, τραγική. Μακριά από ηθογραφία και όποιες υποκριτικές ευκολίες. Είναι ο ρόλος.

+ Κόβεται το σίριαλ «Δόκτωρ Ρούλης» του Χάρη Ρώμα. Μια κοινωνική προσφορά του ΑΝΤ1.

+ Στις Τζένη Ρουσσέα και Ελένη Γερασιμίδου για τις ερμηνείες τους στην «Αττική Οδό» των Θανάση Παπαθανασίου – Μιχάλη Ρέππα. Με δαντελένια φινέτσα η πρώτη, με λαϊκή αμεσότητα η δεύτερη, πλάθουν τους ρόλους τους, της αστής και της επαρχιώτισσας αντίστοιχα, δίνοντάς τους μεγαλύτερο εύρος από αυτό που οι συγγραφείς έχουν καταγράψει στο χαρτί. Στεκόμαστε ιδιαίτερα στην Ελένη Γερασιμίδου, η οποία καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό, χωρίς ίχνος καρικατούρας ή μελό.

+ Στον Κώστα Θωμαΐδη για τη συμμετοχή του στην παράσταση «Η σονάτα των Ατρειδών» του Γιάννη Ρίτσου στο Θέατρο της Άνοιξης. Η παρουσία του ως ερμηνευτή των τραγουδιών, «ντυμένων» πολύ ωραία από τη μουσική του Θάνου Μικρούτσικου, λειτουργούσε αντιστικτικά με τον κορμό της παράστασης, τον μονόλογο, δίνοντας το λιγότερο μια ανάσα στον θεατή. Και η φωνή του εξαιρετική.

+ Στη Ναταλία Τσαλίκη για την ερμηνεία της σαν Μορίν στη «Βασίλισσα της ομορφιάς» του Μάρτιν ΜακΝτόνα, μια ερμηνεία από τις καλύτερες των τελευταίων ετών στην καριέρα της. Υποδύεται τη στερημένη, από κάθε άποψη, κόρη, μιας μητέρας ανικανοποίητης, δύστροπης, τυραννικής, που τη θέλει για να την υπηρετεί. Μέσα σε αυτή τη μίζερη καθημερινότητα, σε αυτή τη σχέση που νοσεί, εμφανίζεται ένας άντρας θέτοντας σε δοκιμασία αυτή την εύθραυστη ισορροπία,οδηγώντας την στα άκρα.

+ Στον νεαρό Μίλτο Σωτηριάδη για τη σκηνοθεσία του στον «Ρωμαίο και Ιουλιέτα». Επιχείρησε βουτιά στα σκηνοθετικά ύδατα με ένα έργο-κολοσσό. Κι όμως δεν πνίγηκε. Αντίθετα, έφτιαξε μια παράσταση καθαρή, με ρυθμό, με ύφος και άποψη. Μπράβο. Να το ξανακάνει!

+ Στην ηθοποιό και σκηνοθέτιδα Μάνια Παπαδημητρίου, γιατί εξέφρασε ευθέως και χωρίς μισόλογα την εντύπωσή της (ορθή ή λανθασμένη, είναι άλλη ιστορία) ότι είναι «αποκλεισμένη»: «Ήδη εγώ και άλλοι της γενιάς μου δεν παρουσιάζουμε κανένα ενδιαφέρον για το Εθνικό Θέατρο, ούτε για το Φεστιβάλ Αθηνών, αφού πρόκειται για συγκοινωνούντα δοχεία».

+ Στην ελληνικής καταγωγής Αμερικανίδα Ντιαμάντα Γκάλας, πρωθιέρεια της τραγουδιστικής αβανγκάρντ, γιατί έχει πολιτική άποψη για τη σύγχρονη και όχι την… αρχαία Ελλάδα. «Οι πλούσιοι συνεχίζουν να κοπρίζουν σε όλη την Ελλάδα και να υποκρίνονται ότι δεν υπάρχουν ούτε νέοι καλλιτέχνες που να αξίζουν υποστήριξη, ούτε μια ολόκληρη νέα γενιά που πρέπει να μορφωθεί, ούτε αγρότες που είναι αναγκαίο να στηριχθούν για το μόχθο τους», λέει.

+ Στον Άγγελο Αντωνόπουλο, γιατί επέλεξε μόνο νέους σπουδαστές και απόφοιτους της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης για να ανεβάσει στη σκηνή της οδού Φρυνίχου το μυθιστόρημα του Αντώνη Σαμαράκη «Σήμα Κινδύνου», σε δική του διασκευή και σκηνοθεσία. Τόπο στους νέους, ουσιαστικά και χωρίς υστεροβουλία, από έναν ώριμο καλλιτέχνη.