Η πραγματικότητα είναι τόσο φανταστική που παύει να είναι πραγματικότητα, γίνεται κάτι άλλο, μια ενδιάμεση κατάσταση, υπαρκτή μεν, ωστόσο, δίχως επίσημα πιστοποιητικά που έχουν κάτι το τελεσίδικο, συνήθως ανοικτή σε διαφορές εκδοχές: ιδιότυπες, εξωφρενικές, αλλόκοτες, αλλά πάντα ενδιαφέρουσες, όπως αυτή του Αργύρη Χιόνη που αναζητά τις εκτός ορίων αντοχές της. Το βασικό υλικό των εννιά ιστοριών αλιεύεται από αυτοβιογραφικά στοιχεία, αναμνήσεις, προσωπικά αντικείμενα, τόπους και την υπαρξιακή αγωνία που λειτουργεί σαν καταλυτής. 

 

Όλα υπάρχουν και ξαναζωντανεύουν αλλιώς μέσα στην απεραντοσύνη της εσωτερικότητας. Ανακαλύπτοντας επώδυνα τον εαυτό του και τις κλίσεις του, ο συγγραφέας προεκτείνει τη ζωή του μέσα στα αντικείμενα που τον περιστοιχίζουν, στις ξένες ιστορίες που ανακαλύπτει στα διαβάσματά του, στους έρωτες, στο χωράφι του, στα ταξίδια του, στα ζώα, ανασυνθέτοντας τον τετελεσμένο χαρακτήρα του παρελθόντος του σε δική του ζωή. Έχοντας την τραγική αίσθηση του παιγνίου, διεμβολισμένος απ’ τη μελαγχολία του κωμικού, ανεβάζει την τραγική του παράσταση στο δικό του αλλόκοτο θέατρο.

 

Ο Χιόνης διηγείται τις ιστορίες του με έναν τρόπο σαν να γράφει στον εαυτό του παραμύθια. Ταυτόχρονα, απευθύνεται στον αναγνώστη του, σαν ο τελευταίος να έχει πρόσωπο και χαρακτήρα που θα εμπιστευόταν ο συγγραφέας εντάσσοντάς τον στον δικό του κόσμο των τετραπόδων: να βαραίνει τις δικές του καρέκλες, ακουμπώντας τα χέρια στο παλιό του τραπέζι που τον έχει συντροφεύσει σε όλη του τη ζωή κοιτάζοντας ίσως θαυμαστικά τη γριά Remington, συγκρατώντας τον εαυτό του να μην πατήσει ένα της πλήκτρο, υπό το καχύποπτο βλέμμα της γάτας του δίπλα στο ξέστρωτο κρεβάτι που έχει κακοφορμίσει από μελαγχολικούς έρωτες κι ανήσυχους ύπνους. 

 

Σε όλες τις ιστορίες είναι κυρίαρχη μια γαλήνια απλότητα που διατηρεί αμείωτη την ένταση στην πλοκή τους, καθώς ο συγκερασμός του προσωπικού βιώματος με την ονειρική του διάσταση δημιουργούν ένα κλίμα λελογισμένου παραλογισμού. Ο συγγραφέας μάς εντάσσει ανεπαίσθητα στον λυρισμό της καθημερινότητάς του, υπονοώντας τον ζόφο με αινιγματική κομψότητα. Ποίηση, πρόζα, δοκιμιακός λόγος υπηρετούνται από ένα αξιοζήλευτο γλωσσικό αισθητήριο σπάνιας επάρκειας και ευαισθησίας συνδράμοντας τις ανθρώπινες καταστάσεις. Πίσω από τους αιφνιδιασμούς της ανθρώπινης φύσης αναδεικνύεται μια αποστομωτική φυσικότητα, πίσω από την ανθρώπινη σκληρότητα υποκρύπτεται μια ανομολόγητη τρυφερότητα, πίσω από τον παραλογισμό υπονοείται το ανθρώπινο δράμα, έτσι που κάθε ιστορία μένει συγκινητικά αφοσιωμένη στη μοναξιά της ατομικότητας. 

 

Και οι εννέα ιστορίες – άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο – διαπνέονται από μια μπορχεσιανή ατμόσφαιρα, όπου το παιχνίδι των αντικατοπτρισμών της πραγματικότητας διαθλάται στα βάθη της ύπαρξης αναζητώντας με βέβηλη διάθεση τη λύτρωση…