Το – προσωρινό, όπως εκτιμάται – ναυάγιο της μίνι συνόδου Ευρωπαί­ων – ΔΝΤ για τους όρους της συμμετοχής του Ταμείου στο ελληνικό πρό­γραμμα, σύμφωνα με πληροφορίες από ξένα ενημερωτικά δίκτυα, προ­κλήθηκε ύστερα από πίεση του ΔΝΤ προς την ευρωζώνη και ιδιαιτέρως τη Γερμανία για την προσφορά καθαρών όρων για το ελληνικό χρέος. Αυ­τή θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτομάτως θετική εξέλιξη για την ελληνι­κή προσπάθεια να οριστεί ένας σαφής «οδικός χάρτης» για το χρέος.

Ωστόσο, η πείρα των μνημονιακών χρόνων επιβάλλει να κρατάμε επιφυ­λάξεις, καθώς πολλές φορές επιβεβαιώθηκε η παροιμία «όταν μαλώ­νουν τα βουβάλια στον βάλτο, την πληρώνουν τα βατράχια». Δυστυχώς η κατάσταση της Ελλάδας και βάλτος παραμένει και η ίδια εξακολουθεί να είναι ένα βατράχι το οποίο εξαρτάται από τις διαθέσεις των βουβαλιών. Συνεπώς καλό θα είναι να μην προτρέχουμε.

Αυτονόητες οι επιδιώξεις της κυβέρνησης, αλλά αυτονόητη και η ι­σχύς των μεγάλων παικτών αυτού του ιδιότυπου μπρα-ντε-φέρ μεταξύ των δανειστών. Και εξαιρετικά πιθανόν να βρεθούμε μπροστά στην ε­πιβεβαίωση της χθεσινής προειδοποίησης του Αλέξη Τσίπρα: «Η απο­τυχία των διαπραγματεύσεων μπορεί να οδηγήσει σε εκλογές, αλλά θα καταστραφεί η οικονομία και θα έρθει τέταρτο μνημόνιο, όπως επιθυ­μεί η Ν.Δ.».

Με απλά λόγια, τίποτε δεν έχει κλείσει, τίποτε δεν θεωρείται οριστι­κό, ενώ το ενδιαφέρον αυτών που παρακολουθούν από πολύ κοντά την προσπάθεια της κυβέρνησης για ελάφρυνση του χρέους και μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων είναι αν οι δανειστές, για να δώσουν ακόμη και τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, θα αρκεστούν στο -οφειλόμενο εδώ και μήνες – μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ή θα απαιτή­σουν ακόμη περισσότερα, όπως π.χ. ένα τέταρτο μνημόνιο.

Παρόμοια, δυστυχώς, είναι η κατάσταση και στον σκληρό πυρήνα των εθνικών μας θεμάτων, όπου η αμερικανική κυρίως πίεση για λύση του Κυπριακού ενδέχεται να οδηγήσει σε μια συμφωνία άκρως αρνητική για τα κυπριακά και ελληνικά συμφέροντα.

Ευθέως συνδεόμενο είναι το θέμα των ΑΟΖ, για τις οποίες υπάρχει έντο­νη κινητικότητα – και άσκηση έξωθεν εκβιασμών – μεταξύ της Ελλά­δας, της Αιγύπτου και της Αλβανίας. Κάθε λάθος κίνηση σε αυτό το πε­δίο θα έχει συνέπειες για τον ελληνισμό πολύ ευρύτερες από αυτές που θα υπάρξουν για το πολιτικό μέλλον των σημερινών κυβερνώντων.

Η χώρα κινείται σε ναρκοπέδιο τόσο στο εσωτερικό – με την απειλή για κάλπες και το ενδεχόμενο βαρύτατων όρων για να δοθεί λύση στο χρέ­ος – όσο και εκτός χώρας, όπου τα βουβάλια της διεθνούς σκηνής είναι πανέτοιμα να εκμεταλλευθούν τη δεινή οικονομική – και συνεπώς δι­πλωματική – θέση της Ελλάδας. Περπατάμε κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού.