του Δημήτρη Κανέλλη

Βαθμολογία **

Όπως και να το κάνουμε, η άνιση ταινία του Λάρς Φον Τρίερ κυριαρχεί αυτή την εβδομάδα. H επικείμενη καταστροφή του πλανήτη, καθώς και οι επιπτώσεις της στον ανθρώπινο ψυχισμό, μπαίνουν στο στόχαστρο του μεγάλου Δανού σκηνοθέτη, ο οποίος εν μέρει πείθει για την αγωνία του αλλά και για τα υπαρξιακά ερωτήματα που προκύπτουν από την γνώση για τον αφανισμό που έρχεται.

του Δημήτρη Κανέλλη
Βαθμολογία **

Όπως και να το κάνουμε, η άνιση ταινία του Λάρς Φον Τρίερ κυριαρχεί αυτή την εβδομάδα. H επικείμενη καταστροφή του πλανήτη, καθώς και οι επιπτώσεις της στον ανθρώπινο ψυχισμό, μπαίνουν στο στόχαστρο του μεγάλου Δανού σκηνοθέτη, ο οποίος εν μέρει πείθει για την αγωνία του αλλά και για τα υπαρξιακά ερωτήματα που προκύπτουν από την γνώση για τον αφανισμό που έρχεται. Θα συζητηθεί, θα διχάσει, αλλά κάποια πλάνα πραγματικά σου κόβουν την ανάσα.

Σκηνοθεσία: Λάνς Φον Τρίερ.
Πρωταγωνιστούν: Κίφερ Σάδερλαντ, Κίρστεν Ντάνστ, Σάρλοτ Γκένσμπουργκ, Τζον Χάρτ, Σάρλοτ Ράμπλινγκ.

Η Τζάστιν και ο Μάικλ γιορτάζουν τον γάμο τους στο σπίτι της αδελφής της Τζάστιν και του άντρα της. Εν τω μεταξύ, ο πλανήτης «Μελαγχολία» κατευθύνεται στην Γη και οι φήμες οργιάζουν για την επικείμενη καταστροφή της. Πρόκειται για την επίσημη συμμετοχή του εκκεντρικού Δανού σκηνοθέτη στο 64^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Μια διφορούμενη και με αρκετά αρνητικά σχόλια ταινία, που δεν παύει, όμως, να αποτελεί μέρος του πολυσύνθετου και- τις περισσότερες φορές- εξαιρετικά ενδιαφέροντος συνολικά έργου του σκηνοθέτη του αριστουργηματικού «Δαμάζοντας τα κύματα». Η « Μελαγχολία» δεν είναι παρά μια αντανάκλαση της πολυσχιδούς προσωπικότητας του Φον Τρίερ, ο οποίος δεν έχει πρόβλημα να ομολογήσει ότι πάσχει από ψυχολογικές διαταραχές, μια εκ των οποίων είναι η τάση του προς την μελαγχολία και την κατάθλιψη. Παραμένουμε φαν του Τρίερ, αλλά δεν έχουμε πρόβλημα να παραδεχτούμε πως στην εν λόγω ταινία τα προβλήματα είναι αρκετά. Ειδικά από την μέση και κάτω αναλώνεται σε μια στείρα επίδειξη δραματουργικής σύγκρουσης των χαρακτήρων, που δεν οδηγεί πουθενά. Μάλιστα – και αυτό μας ξάφνιασε και μας επηρέασε αρνητικά-, για πρώτη φορά, η σκηνοθεσία του είναι ρηχή και μονοδιάστατη!. Ευτυχώς που υπάρχει το πρώτο μέρος, στο οποίο, αν και υπάρχει κατάχρηση στα γκρό πλάνα, οι σχέσεις και οι καταστάσεις διατηρούν την πολυπλοκότητα και την αμφισημία τους. Πάντως, τα συμπεράσματα του διάσημου  συγγραφέα και στοχαστή Πήτερ Ουσπένσκι, – πως η ζωή στη Γη είναι μέρος ενός γενικότερου πλανητικού συστήματος, που οργανικά επηρεάζει και τον ψυχισμό των ανθρώπων-, ελάχιστα περνάει στη μεγάλη οθόνη, με φυσική συνέπεια το σενάριο και η όλη επεξεργασία της ιστορίας να μοιάζουν εντελώς απλοϊκά. Κρίμα, γιατί υπάρχουν κάποιες πολύ δυνατές σκηνές, με πρώτη τη σκηνή του γάμου, η οποία είναι πράγματι εντυπωσιακή και αποκαλύπτει το τεράστιο ταλέντο του Δανού σκηνοθέτη. Κρίμα επίσης, γιατί και οι ηθοποιοί,- με πρώτη την Σάρλοτ Γκένσμπουργκ- δίνουν πράγματι τον καλύτερο εαυτό τους, Δεν πειράζει παιδιά, μαζί με εσάς κι εγώ πιστεύω πως οι καλύτερες ταινίες του Τρίερ τον «ταλανίζουν» ακόμη και ψάχνουν την «έξοδο» από το ιδιοφυές μυαλό του. Υπομονή…