Ο Λουκάς Παπαδήμος, άνθρωπος με διεθνή ακτινοβολία  προέκυψε στην πολιτική ζωή της χώρας αιφνιδίως  και κατόπιν προσκλήσεώς του από το πολιτικό σύστημα που κατέρρεε αντιμέτωπο με την κρίση και τον τυχοδιωκτισμό που επιδείνωνε τις εξελίξεις. Η χώρα βρισκόταν στα πρόθυρα της  εκπαραθύρωσής της από την Ευρώπη και στο χείλος του χάους. Η λύση Παπαδήμου έλαβε 255 ψήφους  για να αποδειχθεί αργότερα ότι οι περισσότερες ήταν …περιορισμένης εθνικής ευθύνης. Η αντιμνημονιακή υστερία  οργίαζε στα πεζοδρόμια και λάμβανε μάλιστα και αστική νομιμοποίηση από τον Σαμαρά και τη ΝΔ που παρέα με την Αριστερά, βρήκαν ευκαιρία να κάνουν ρεσάλτο στην εξουσία. Από τη μια, η ΝΔ, ένα κόμμα με συντριπτικές ευθύνες για την κρίση στην περίοδο της καραμανλικής διακυβέρνησης 2004-2009 και από την άλλη ένα κόμμα – καφενείο το οποίο ξαφνικά φλέρταρε με την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών!

Επί κυβερνήσεως Παπαδήμου απεφεύχθησαν τα χειρότερα και συνέβησαν τα καλλίτερα. Τα χειροτέρα ήταν ο κίνδυνος της εξόδου της χώρας από το ευρώ, πράγμα που σήμαινε με ακριβείς όρους πραγματικότητας, καταβύθιση στο χάος. Η δεύτερη ήταν η δραστική επέμβαση στο χρέος και το κούρεμά του, τόσο ονομαστικά όσο και σε παρούσα αξία, με υπουργό οικονομικών τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Η επέμβαση αυτή στο δημόσιο χρέος -καλό είναι να το τονίσουμε για να μαθαίνουμε- υπήρξε η μεγαλύτερη παρόμοια επέμβαση που έχει γίνει  στην διεθνή οικονομική ιστορία!

Με όρους γκεμπελικής προπαγάνδας, η αντιμνημονιακή ρητορική κατάφερε να κατασυκοφαντήσει μια γιγαντιαίων διαστάσεων ελληνική επιτυχία. Επιπλέον, η παρέμβαση του 2012 συνοδεύτηκε και από δέσμευση του Eurogroup ότι θα γίνει νέα παρέμβαση μόλις επιτευχθούν σταθερά πρωτογενή πλεονάσματα  ώστε να διασφαλίζεται η βιωσιμότητα του χρέους. Πράγμα που συνέβη αμέσως μετά το 2013. Ωστόσο, όλες αυτές οι προσπάθειες τινάχτηκαν κυριολεκτικά στον αέρα μετά το …θρυλικό πρώτο εξάμηνο της πρώτης φοράς Αριστερά. Να θυμηθούμε ότι η σημερινή εκτρωματική συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμένου θέτει ως θεμελιώδη στόχο τη διεκδίκηση των συμπληρωματικών της παρεμβάσεως του 2012 για το χρέος, ωστόσο, με τρόπο ερασιτεχνικό, σκιτζίδικο και προβοκατόρικο, υπό το βάρος  ιδεολογικοπαθολογικών διαταραχών και της καταβύθισης της πραγματικής οικονομίας ελλείψει μεταρρυθμίσεων, ανάπτυξης, στοιχειώδους σχεδιασμού και ικανότητας…  

Να σημειώσουμε ότι ο Παπαδήμος δεν δέχτηκε ποτέ να εισπράξει την πρωθυπουργική αποζημίωση. Η κυβέρνησή του και ο ίδιος στοχοποιήθηκαν εκτός ορίων νομιμότητας. Αποκάλεσαν κατά τον πλέον άδικο και τυχοδιωκτικό τρόπο την κυβέρνησή του «χούντα», ενώ βεβαιωμένα έσωσε την χώρα από τριτοκοσμικές περιπέτειες  και ακόμα και σήμερα, όπως ήδη υποδείξαμε λίγο πιο πάνω, βάσει των δικών της πολιτικών προσπαθεί η καταστροφική κυβέρνηση της Αριστεράς να «διαπραγματευθεί».

Ο άνθρωπος αυτός που στοχοποιήθηκε τότε βάναυσα από μέλη της τωρινής συγκυβέρνησης ως «προδότης»  (και σε δημοσιογραφικά όργανα της πρώτης φοράς Αριστερά), έγινε στόχος  τρομοκρατικής ενέργειας από ομάδες που πλέον δίνουν την εντύπωση πως απολαμβάνουν απόλυτης ασυλίας και κάλυψης από το αριστερό παρακράτος…