Βάρδα, Μεγάλο Σάββατο, 13 Απριλίου 1963. Μια παρέα φίλων βρίσκεται σε ένα μικρό δωματιάκι σε κάποιο σπίτι και ετοιμάζουν με εκρηκτικά τα βεγγαλικά για την Ανάσταση. Κάποια στιγμή, ένα βεγγαλικό εκρήγνυται στα χέρια ενός από την παρέα.  Είναι ο 18χρονος Μανώλης Ανδρέου, μαθητής της τελευταίας τάξης του οκτατάξιου της Βάρδας.

Ο Μανώλης  αιμόφυρτος, με τα χέρια του να κρέμονται από τους καρπούς, μεταφέρεται σε έναν γιατρό στη Βάρδα, στη συνέχεια στη Νέα Μανωλάδα για να καταλήξει από την Πάτρα στο Αρεταίειο Νοσοκομείο στην Αθήνα. Εκεί οι γιατροί  ύστερα από συμβούλιο αποφασίζουν αμφοτερόπλευρο ακρωτηριασμό.

Σχεδόν 54 χρόνια μετά, συναντήσαμε στον όμορφο κήπο του σπιτιού του στη Βάρδα, τον  72 χρονο σήμερα Μανώλη  Ανδρέου. «Το σοκ που έπαθα όταν είδα ότι δεν είχα χέρια από τους καρπούς και κάτω  ήταν ισχυρό. Το ξεπέρασα όμως σύντομα γιατί η ζωή είναι ζωή», μας λέει με νόημα.

Άνθρωπος με καθαρό μυαλό, διαβασμένος, αριστερός ιδεολόγος που όχι μόνο δεν κατέθεσε «τα όπλα», αλλά έδωσε μάχες και τις κέρδισε.

Τελειώνοντας το οκτατάξιο έδωσε προφορικές εξετάσεις για την Νομική Σχολή αλλά δεν τα κατάφερε. Από τότε μέχρι σήμερα έχει κάνει πολλές δουλειές και η τελευταία του ήταν βιβλιοπώλης με κατάστημα στην Πάτρα. Παντρεύτηκε, έκανε ένα γιό για τον οποίο δηλώνει περήφανος και σήμερα συνταξιούχος πια απολαμβάνει την ζωή στο σπίτι του  στην Βάρδα.

Ο κ. Μανώλης δεν έχει στερηθεί κάτι από την ζωή του. Ο ακρωτηριασμός  δεν στάθηκε εμπόδιο. Καλός ποδοσφαιριστής, υπήρξε μάλιστα  για ένα διάστημα και αρχηγός του ΠΑΟ Βάρδας.  Έγιναν προσπάθειες να φορέσει τεχνητά μέλη αλλά δεν ευοδώθηκαν. Έτσι μέσα από πατέντες συνέχισε να γράφει, να οδηγεί, να κάνει χειρονακτικές εργασίες, να καλλιεργεί, να ραντίζει, να ξεφυλίζει… «Δεν στερήθηκα τίποτα, τα κατάφερα και τα καταφέρνω όλα», μας λέει χαμογελώντας και συνεχίζει: «Και διακόσια χέρια να έχεις άμα δεν έχεις ψυχή και μυαλό δεν καταφέρνεις τίποτα».

Ο Μανώλης Ανδρέου μας δείχνει τον «Ριζοσπάστη» που έχει αναδημοσιεύσει φωτογραφία του από την ιστορική εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή». Είναι φωτογραφία του Μανώλη με άλλους ανάπηρους στην δεύτερη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης το 1965. «Είμαι πολύ περήφανος για την συμμετοχή μου σε εκείνη την πορεία», δηλώνει φανερά συγκινημένος.

Τελειώνοντας την συζήτησή μας ο κ. Ανδρέου μας  αναφέρει και μια περιπέτεια που είχε με τα μυαλά του αθάνατου και ανεκδιήγητου ελληνικού Δημοσίου: «Το 1988 χρειάστηκε να περάσω ως ανάπηρος από κάποια Δευτεροβάθμια Επιτροπή. Η κυρία με κοιτάει και γνωματεύει: Μια χαρά είναι ο κύριος, δεν βλέπω πρόβλημα και κακώς παίρνει και σύνταξη. Και η κυρία έστειλε και την γνωμάτευσή της στην Αθήνα για να επιστρέψω πίσω όσα χρήματα είχα λάβει ως ανάπηρος μέχρι τότε!».

Πηγή: patrisnews