Από το «πειρατικό του Στάθη», στο Ποντίκι, 28-12-2017

Φείδου χρόνου

Τέλος χρονιάς, απολογισμός έτους.

Δασύτριχος απολογισμός. Η μια χρονιά

μετά την άλλη πέφτει στη μαύρη τρύπα

που έχει ανοίξει ο χρόνος – Κρόνος και μας

τρώει τον έναν μετά τον άλλον.

Ήδη έχει χαθεί πολύς καιρός. Παιδάκια που, όταν άρχισε η κρίση ήταν οκτώ και εννιά χρονώ, τώρα είναι ήδη δεκάξι και δεκαοκτώ. Με το μέλλον μπροστά τους άδηλο.

Με τα ίδια παραμύθια να ανακυκλώνονται και τις ίδιες φρούδες ελπίδες να πλασάρονται στην πιάτσα.

Αν ο χρόνος είναι ο πλούτος των

ανθρώπων μας έχουν κλέψει πολύ απ’

αυτόν. Πολύν και ανεκτίμητον.

Μείον χρονιές – τίποτα πιο

άδικο…

Κι όμως κινείται

Δεν είναι ευρέως γνωστό, αλλά υπάρχει μια «Εταιρεία Πληρωμένων Δολοφόνων» η οποία δολοφονεί τις ευχές. Τέτοιες γιορτινές μέρες αυτή η εταιρεία εκτέλεσης συμβολαίων θανάτου οργιάζει. Όπου βρει ευχές κι όπου ξεμοναχιάσει ευχούλες τις σκοτώνει αδίστακτα.

Πάρα ταύτα εμείς ευχόμαστε ο ένας στον άλλον όλο και πιο πολλές, όλο και πιο καλές, όλο και πιο δυνατές ευχές. Είναι ένας καλός τρόπος για να υπερισχύσουν οι ευχές των δολοφόνων τους και να πάνε τα πράγματα κάπως καλύτερα, κάπως κατ ευχήν.

Μόνον, που όπως έλεγε και το προγονικό: συν ευχή και χείρα κίνει!…