Είχε κόσμο το συλλαλητήριο; Ναι ή όχι; Σε αυτή την απλή ερώτηση αδυνατούμε να απαντήσουμε και σαν άτομα και σαν κοινωνία. Αδυνατούμε να απαντήσουμε απλά, καθαρά και κυρίως σε αυτό που ερωτώμεθα. Συνήθως απαντάμε σε φανταστικές ερωτήσεις ή σε ερωτήσεις που δεν μας τέθηκαν.

Είχε κόσμο το συλλαλητήριο;  Ναι ή όχι; Παραδόξως όλοι απαντάμε σε άλλη ερώτηση, για παράδειγμα για το αν συμφωνούμε ή όχι με το συλλαλητήριο. Για το αν την πάτησε η κυβέρνηση ή η αντιπολίτευση, για το αν μας αρέσουν τα μακαρόνια με κιμά. Ποτέ για το αν είχε κόσμο ή όχι. Αν ήταν μάθημα σε εξετάσεις έπρεπε να κοπούμε  όλοι. Να μείνουμε στην ίδια τάξη ξανά και ξανά μέχρι να μάθουμε να απαντάμε σε αυτό που μας ρωτάνε.

Η ερώτηση δεν έχει ιδεολογικό θεωρητικό χαρακτήρα για να ξετυλίξουμε το κριτικό μας πνεύμα. Παρόλα αυτά μας είναι  εξαιρετικά δύσκολο να απαντήσουμε με σαφήνεια. Από την άλλη αν απαντήσουμε σύμφωνα με τους στοιχειώδεις κανόνες  της λογικής  δηλαδή με ένα ναι ή ένα όχι  ταυτόχρονα αυτός που μας ρωτά θα βιαστεί να βγάλει αυθαίρετα  συμπεράσματα: Αν κάποιος απαντήσει ναι,  δεν εκλαμβάνεται ότι το συλλαλητήριο είχε κόσμο, αλλά παραδόξως ως εθνικιστής και γραφικός Ελληναράς. Αν απαντήσει όχι εκλαμβάνεται σαν προδότης της πατρίδας, πουλημένος, χαμένο κορμί. Ρωτάς κάποιον αν είχε το συλλαλητήριο κόσμο και σου απαντάει:  «Η Μακεδονία είναι Ελληνική» ή  «Αλήτες, προδότες πουλημένοι».

Εγκλωβισμένοι μέσα  σε κακοφορμισμένα στερεότυπα αδυνατούμε να αντιληφθούμε ακόμα και τις πιο απλές εκδοχές της πραγματικότητας. Δεν έχουμε μάθει να ακούμε τον άλλον,  αλλά σπεύδουμε να τον  κατατάξουμε μέσα στον διαταραγμένο μας κόσμο όπως γουστάρουμε αυθαίρετα  και καταχρηστικά.

Μέσα σε αυτή την παρανοϊκή κοινωνική ακαταστασία και σύγχυση πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε στοιχειωδώς πολυπλοκότερα ζητήματα και να απαντήσουμε σε απαιτητικότερες ερωτήσεις; Κυρίως πώς είναι δυνατόν να διαμορφώσουμε γνώμη μέσα από τον διάλογο, τα επιχειρήματα, την επαρκή γνώση του θέματος;

Τελικά είχε ή δεν είχε κόσμο το συλλαλητήριο;