Μπορεί αυτή η ιστορία να είναι αληθινή ή μπορεί η αλήθεια να είναι τόσο υπερβολική; Κανένας συγγραφέας δεν θα διέθετε τόση φαντασία ώστε να αποτυπώσει την πραγματικότητα του σταλινικού καθεστώτος, του πλέον αποτρόπαιου καθεστωτικού εφιάλτη στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας – ακόμα και σαν μια ευφάνταστη ιστορία τρόμου. Πρόκειται για μια ιστορία εκτός της Ιστορίας, για έναν βιασμό του πραγματικού, για ένα χρονικό εξωφρενικού ζόφου όπως τόσο εύστοχα παρατήρησε ένας από τους πρωταγωνιστές αυτής της φρίκης, ο Νικίτα Χρουστσόφ: «Εμείς, όσοι βρισκόμασταν γύρω από τον Στάλιν, ήμασταν θανατοποινίτες με αναστολή»!  

 

Πρόκειται για ένα κόμικς που δεν παραβλέπει τα ιστορικά γεγονότα στη βασική δομή της αφήγησής του, όσο αυτό γίνεται επιτρεπτό από ένα σκοτεινό και αδιαφανές καθεστώς όπου η ιστορία εξελισσόταν εν κρυπτώ και εμφανιζόταν γελοιωδώς παραποιημένη. Το μοναδικό αυτό κόμικς δεν φιλοδοξεί να αναπλάσει ένα ιστορικό γεγονός αλλά να εικονογραφήσει τον αποτρόπαιο παραλογισμό της εξουσίας του σοβιετικού σταλινικού μοντέλου διακυβέρνησης και το μέγεθος του τρόμου που απορρέει από την απόλυτη και αδιαμφισβήτητη εξουσία ενός δικτάτορα, που τα έργα και ημέρες του παραπέμπουν στις πιο φρικαλέες απολυταρχίες. 

 

Το έργο των Νουρί και Ρομπέν φιλοδοξεί να αποτυπώσει τη φρίκη μέσα από μια ιστορία θανάτου που, παρά τον τρόμο που προκαλεί, παραμένει αστείρευτα κωμική και ακραία γελοία όπως οι θλιβεροί πρωταγωνιστές της – πραγματικά πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην Ιστορία του περασμένου αιώνα. Αυτή την παραμορφωτική αλλοίωση της πραγματικότητας, την παρανοϊκή διαστρέβλωση της αλήθειας μέσα από την επίσης τραγελαφική εξιστόρηση του χρονικού του θανάτου του Στάλιν και της συνωμοσίας του Μπέρια αφηγείται έγχρωμα το καταπληκτικό αυτό κόμικς που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ. 

 

Στο σταλινικό κολαστήριο, η ιδέα του θανάτου του Στάλιν αποτελούσε έγκλημα καθοσιώσεως. Απαγορευόταν κάθε παρόμοια υπόθεση στη βάση της διαδοχής του. Ο πατερούλης προφανώς δεν θα πέθαινε ποτέ και κάθε παρόμοια ιδέα αποτελούσε ευθεία υπονόμευση των ηρωικών κατακτήσεων του σοβιετικού λαού! Η θνητότητα του Στάλιν απαγορευόταν να τεθεί ως πιθανότητα και στον «σοσιαλιστικό παράδεισο» της σταλινικής Σοβιετικής Ένωσης κινδύνευε να συλληφθεί κι ο ίδιος ο θάνατος… Ωστόσο, η πραγματικότητα, όταν έρθει η ώρα της, υπερτερεί του τρόμου. 

 

Οι συγγραφείς λοιπόν ποντάρουν τη σαρωτική τους σάτιρα στο ότι κανείς δεν αποφεύγει τον θάνατο, ούτε καν ο άνθρωπος που υπήρξε ο πιο… παραγωγικός βοηθός του! Με σατανική διάθεση διαλέγουν το τέλος του Στάλιν για να περιγράψουν τη ζωή του ή, καλύτερα, το οικοδόμημα της απόλυτης φρίκης που έστησε γύρω από την εξουσία του. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς μια ιστορία κόμικς, συγκεκριμένα η εξιστόρηση μιας ιστορικής στιγμής, μπορεί να αποδώσει μιαν ολόκληρη εποχή τρόμου και να ψυχογραφήσει με διαβολική ενάργεια όλον αυτόν τον συρφετό των απόλυτων καθαρμάτων που κινούνται ιστορικά γύρω από τα γεγονότα. Μέσα σε μια θύελλα παρανοϊκής ατμόσφαιρας παρακολουθούμε το τέλος αλλά και την ιστορία ενός άθλιου κτήνους, που θεμελίωσε την πιο σκοτεινή εκδοχή της εξουσίας πάνω στην πιο παρανοϊκή εκδοχή του ζόφου. 

 

Το χρονικό της εικονογραφημένης ιστορίας ξεκινά με ένα μουσικό περιστατικό το οποίο, αν δεν κάνω λάθος, μνημονεύει ένας μεγάλος σοβιετικός μουσουργός της περιόδου εκείνης, ο Ίγκορ Στραβίνσκι. Η ιστορία αναφέρεται σε μιαν ευαίσθητη πλευρά του τυράννου, που σχετίζεται με την αγάπη του στην μουσική. Μετά το τέλος μιας ζωντανής συναυλίας ζητά την ηχογράφησή της σε δίσκο… όμως κανείς δεν τολμά να του πει ότι δεν ηχογραφήθηκε. Έτσι ξεκινά μια νύχτα τρόμου προκειμένου να ηχογραφηθεί η συναυλία ώστε το επόμενο πρωί να την έχει στα χέρια του ο Στάλιν! Το περιστατικό αυτό συνδέεται ποιητική αδεία με το εγκεφαλικό επεισόδιο που καταλήγει στον θάνατο του τυράννου, όπου για να κληθεί γιατρός να του προσφέρει τις πρώτες βοήθειες πρέπει να μαζευτεί η Κεντρική Επιτροπή, να συνεδριάσει και να αποφασίσει ποιος γιατρός θα τον κοιτάξει… 

Μια απολαυστική παρωδία καθεστωτικής φρίκης.