Χωρίς να μπαίνω στα χωράφια του Ξενοφώντα, θέλω να γράψω σήμερα για δυο ελληνικά μυθιστορήματα που είχα τη χαρά να διαβάσω στις διακοπές μου, ευχαριστώντας τούς συγγραφείς για τις στιγμές που μου χάρισαν…

Δίνω τον λόγο στον Κωνσταντίνο και τον Γιώργο να παρουσιάσουν τα βιβλία τους…

– Κωνσταντίνος Τζαμιώτης, «Ίσως την επόμενη φορά», Μεταίχμιο

Μια σύγχρονη ερωτική ιστορία. Από την πλευρά τού άνδρα και από εκείνη της γυναίκας. Που τέμνεται αλλά και αποκλίνει. Που είναι η ίδια αλλά και διαφορετική. Που ο ένας τη βλέπει έτσι και η άλλη αλλιώς. Έτσι όπως μόνο η ερωτική έλξη μπορεί να κάνει – να έλκει δηλαδή αλλά και να απωθεί.

Ο Πέτρος και η Βασιλική, οι ήρωες της ιστορίας, αν και φορτωµένοι πανίσχυρες βεβαιότητες, βολικά στερεότυπα και κοινές νευρώσεις, είναι ακόµη πολύ νέοι και λαίµαργοι για ζωή. Συναντιούνται, θαµπώνονται, παρασύρονται, ονειρεύονται, ερωτεύονται ο ένας τον άλλο, κάνουν σχέδια, και ύστερα… αρκεί µια παρεξήγηση και όλα πάνε στραβά.

Επιτέλους, αξίζει να τιµωρηθεί όποιος τολµά να ζητήσει λίγη αποδοχή χωρίς να κινδυνεύει να χάσει τον εαυτό του; Και µε τον έρωτα; Τι γίνεται µε τον έρωτα; Αν λίγη αποδοχή κοστίζει σε κάποιον ό,τι έχει και δεν έχει, ποιος µπορεί να ελπίζει πως διαθέτει αρκετή θέληση για να διεκδικήσει µια ιδέα έρωτα;

Το «Ίσως την επόμενη φορά» είναι ένα µυθιστόρηµα για την ερωτική επιθυµία που φτωχαίνει µπροστά στην ολοένα µειούµενη ικανότητα των ανθρώπων σήµερα να συνυπάρξουν, εξαιτίας του φόβου πως θα χάσουν την ταυτότητά τους.

Εν ολίγοις, µια ερωτική ιστορία για τη µαζικότερη ασθένεια της εποχής, την αποµάγευση του κόσµου, και το συνηθέστερο σύµπτωµά της, την εµµονή στη µοναχικότητα.

– Γιώργος Κούβας, «Καρμπόν», Κίχλη

Ο Άρης Κοντός, ένας άτολμος, εσωστρεφής αντιήρωας, προικίζεται ξαφνικά με οξύτατη ακοή· ένα σπάνιο χάρισμα που του δίνει τη δυνατότητα να συλλαμβάνει ήχους από γειτονικά διαμερίσματα αλλά και θορύβους της πόλης. Κι ενώ αρχικά ενοχλείται από το ηχητικό πανδαιμόνιο, οι απόηχοι που προέρχονται από το ρετιρέ τον δελεάζουν, με αποτέλεσμα να εθιστεί στην κρυφακοή και τη μίμηση της καθημερινής ζωής του ζωγράφου Φίλιππου Ροδόπουλου. Μια παρεκκλίνουσα πορεία στο βασίλειο των ήχων αρχίζει. Ο ήρωας στήνει ηχοπαγίδες κι απλώνει ηχονήματα, επιθυμώντας να πραγματοποιήσει ένα κρυφό του όνειρο: να κατακτήσει τις κορυφές της Τέχνης. Οδηγείται όμως σε εξύψωση ή μήπως σε ελεύθερη πτώση;

Ακροβατώντας ανάμεσα στο δραματικό και το κωμικό στοιχείο, το «Καρμπόν», είτε μιλά για την ηρωική έξοδο από τη μετριότητα της καθημερινής ζωής είτε για την αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας είτε για τη σχέση αυθεντικού και αντιγράφου, παραμένει ανοιχτό σε διαφορετικές αναγνώσεις.