Σε επιχειρηματική δραστηριότητα έχει αναγάγει ένας σημαντικός αριθμός εταιρειών ανά τον κόσμο την ανάληψη της διαδικασίας παραιτήσεων υπαλλήλων που αδυνατούν να ενημερώσουν τους προϊσταμένους τους ότι θέλουν να αποχωρήσουν. Ο Yuichiro Okazaki και ο Toshiyuki Niino είναι εξαιρετικοί στην «τέχνη» της παραίτησης. Κατά τους τελευταίους 18 μήνες, παραιτήθηκαν για λογαριασμό πελατών τους από τουλάχιστον 1.500 θέσεις εργασίας.

Το ζευγάρι με βάση το Τόκιο είναι συνιδρυτές ενός νέου επιχειρηματικού σχήματος, το οποίο προσφέρει εξατομικευμένες υπηρεσίες σε υπαλλήλους που θέλουν πολύ να παραιτηθούν, αλλά χρειάζονται λίγη βοήθεια.

«Οι περισσότεροι από τους πελάτες μας, φοβούνται τους ανώτερούς τους», λέει ο Okazaki. Και προσθέτει: «Ξέρουν ότι θα πουν, όχι, δεν μπορείτε να παραιτηθείτε. Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει εξαιτίας της κουλτούρας της Ιαπωνίας όπου το να εγκαταλείψει κανείς οτιδήποτε είναι κακό. Όταν θέλουν να σταματήσουν, αισθάνονται σαν να είναι κακοί».

Εκεί επεμβαίνει η εταιρεία παραιτήσεων Exit. Έναντι αμοιβής περίπου 450 ευρώ η Exit θα καλέσει τον προϊστάμενο ενός πελάτη και θα παραδώσει την παραίτησή του μέσω πληρεξουσίου. Μερικές φορές χρειάζονται αρκετές προσπάθειες εκ μέρους της εταιρείας. Άλλες φορές, οι εταιρείες δεν θέλουν να ασχοληθούν με την Exit και ο εργαζόμενος δυστυχώς θα πρέπει να δηλώσει την παραίτησή του αυτοπροσώπως.

Αλλά όταν η εταιρεία καταφέρει να επιτύχει την παραίτησή τους, η ανακούφιση από τους πελάτες είναι τεράστια. «Υπήρχε ένας πελάτης που είπε, είσαι Μεσσίας», λέει ο Okazaki. Ο άνδρας ήθελε να παραιτηθεί την τελευταία δεκαετία , αφού υπέφερε, όπως δήλωσε, στη δουλειά του.

O Okazaki εκτιμά ότι μόνο στην Ιαπωνία υπάρχουν περίπου 30 εταιρείες που προσφέρουν παρόμοιες υπηρεσίες. Οι εργαζόμενοι παραμένουν παραδοσιακά με έναν εργοδότη για όλη τους τη ζωή, αλλά τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι αλλάζουν θέσεις εργασίας και η συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού σημαίνει ότι είναι επίσης μια αγορά που αναζητά εργαζόμενους.

«Οι άνθρωποι αλλάζουν, αλλά ο πολιτισμός δεν αλλάζει και οι εταιρείες δεν αλλάζουν … και γι ‘ αυτό και οι άνθρωποι μας χρειάζονται», λέει ο Okazaki.

Φυσικά, να αναθέσεις σε κάποιον άλλο να παραιτηθεί εκ μέρους σου, είναι ένας από τους πιο ασυνήθιστους τρόπους. Αλλά πώς να αφήσει κανείς μια δουλειά, είναι ένα δίλημμα που οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν σε καθημερινή βάση.

Γιατί, τι γίνεται αν πρέπει να αφήσει κανείς μία δουλειά άμεσα ή αν διαπιστώσει ότι η δουλειά αυτή δεν είναι όπως τη φανταζόταν ή ότι απλά δεν μπορεί να τη φέρει εις πέρας; Τι θα συμβεί αν αντί της αδέξιας συζήτησης παραίτησης, ο υπάλληλος απλά εξαφανιστεί;

Αυτή η μορφή συμπεριφοράς στο χώρο εργασίας είναι γνωστή ως «φάντασμα» – κάτι που σημαίνει ότι παύει ξαφνικά κάθε επαφή χωρίς καμία εξήγηση.

Ο Chris Yoko, ο οποίος διευθύνει εταιρία σχεδιασμού ιστοσελίδων στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ, είχε μια παράξενη εμπειρία με έναν εξωτερικό συνεργάτη, ο οποίος έπρεπε να ολοκληρώσει ένα ψηφιακό έργο από το σπίτι.

«Αυτός ο άνθρωπος είχε μόλις αρχίσει να δουλεύει μαζί μας. Φαινόταν σαν μια καλή συνεργασία, κι εκείνος σαν ένας πραγματικά καλός τύπος. Ξεκίνησε με ένα αρκετά απλό έργο, συμφώνησε με τους όρους, αλλά όταν έφτασε η μέρα της συνάντησης, απλά δεν εμφανίστηκε ποτέ».

Πολλά μηνύματα και τηλεφωνήματα έμειναν αναπάντητα. Ο άνθρωπος έχασε μια άλλη συνάντηση για το έργο. Στο τέλος, εν μέσω σιωπής από τον συνεργάτη, το έργο δόθηκε σε κάποιον άλλο.

Λίγο αργότερα, ένας άντρας που φέρεται να είναι φίλος του εξαφανισμένου συνεργάτη, ήρθε σε επαφή με την εταιρεία μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Είπε ότι ο άνδρας είχε πεθάνει σε τροχαίο ατύχημα και ζήτησε κάποια φορολογικά αρχεία που χρειαζόταν η οικογένειά του. Στενοχωρημένος, ο Yoko έλεγξε το Twitter του «νεκρού» συνεργάτη. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, φαινόταν ότι ο νεκρός ήταν ζωντανός. Μάλιστα, είχε μόλις απαντήσει σε ένα tweet σχετικά με μια οικογενειακή συγκέντρωση.

Στη φωτογραφία του φαινόταν να κρατά ένα ποτήρι ουίσκι και η από κάτω έγραφε: «Δεν έρχομαι μόνο, αλλά φέρνω και αυτό», λέει ο Yoko. Το να παριστάνει κανείς τον νεκρό για να αποφύγει την παραίτηση, προφανώς είναι ένα ακραίο παράδειγμα. Όμως η τάση να κόβονται μαχαίρι οι γέφυρες επικοινωνίας με έναν εργοδότη, αυξάνεται συνεχώς.

Η διευθύντρια μιας εταιρείας του Ηνωμένου Βασιλείου, δήλωσε ότι αποχώρησε κάποτε από την εταιρεία της επειδή – αν και είχε συμβληθεί με προειδοποίηση τριών μηνών – είχε βρει μια νέα δουλειά και έπρεπε να αποχωρήσει αμέσως . Έτσι απλά έφυγε. Συνέβη στην αρχή της καριέρας της, στην κορύφωση της ύφεσης. «Είχα συναδέλφους που δεν επέστρεφαν ποτέ, λόγω περικοπών. Συνειδητοποιεί κανείς λοιπόν, ότι το ίδιο κάνουν και οι εργοδότες. Οπότε απλά λες στον εαυτό σου δεν χρειάζεται να έρθω αύριο».

Και ίσως εκεί είναι το θέμα. Δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι που εξαφανίζονται χωρίς λέξη. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν κάνει αίτηση για μια θέση εργασίας, μένουν χωρίς απάντηση από τον δυνητικό εργοδότη. Άλλοι μπορεί να μην έχουν καν νεότερα για τη θέση, ακόμη και μετά τη φάση της προσωπικής συνέντευξης.

Πηγή: economistas