Ο τρόπος της Αριστεράς -παρά το πλήθος των ιδεολογικών της αποχρώσεων- είναι ένας: πίσω από κάθε Τσέρνομπιλ θα κρύβεται μια συνωμοσία του Λευκού Οίκου και μια προβοκάτσια του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος που θέλει να κατασυκοφαντήσει τα επιτεύγματα της Αριστεράς. Πίσω από τον Καρτερό και τον κάθε Καρτερό, κρύβεται ένας Τσίπρας που μπορεί να είναι από κνίτης έως και  αναθεωρητής δίχως κανένα πρόβλημα. Οι μεταξύ τους διαφορές σχετίζονται με αυτές των διαφόρων αντίστοιχων θρησκευτικών  αιρέσεων, όπως για παράδειγμα, της Εκκλησίας του Θεού της Πεντηκοστής με την Εκκλησία του Θεού της Προφητείας ή των Μαρτύρων  του Ιεχωβά με την Παγκόσμια Εκκλησία του Θεού.

Οι διαφορές Λαφαζάνη – Κωνσταντοπούλου και Ανταρσία με  ΚΚΕ-μλ και μλ-ΚΚΕ, για παράδειγμα μοιάζουν με τις αντιπαλότητες  του Σωτήρος  με τους Ζωηκούς στα πιο καθ’ ημάς και αφορούν περισσότερο την θεολογική (πιθανότατα και ψυχιατρική) παρά την πολιτική επιστήμη. Όταν κατά ατυχή συγκυρία τύχει να  αφορούν την πολιτική, τα αποτελέσματα είναι απλά τραγικά. Και αυτή την τραγωδία ζούμε έως σήμερα, παραμονές εθνικών εκλογών, που γίνονται μόνο και μόνο γιατί η χώρα βρίσκεται υπό την προστασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης…

Έχοντας ηττηθεί και αποδοκιμαστεί κατά κράτος σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις και μπροστά στην συντριβή του και στις εθνικές εκλογές,  μοιραίο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να ανασύρει στις μνήμες μας το τρομαχτικό πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του: τότε που με τους Τσιπραίους, Λαφαζάνηδες, Βαρουφάκηδες και Κωνστατοπούλου, η χώρα ζούσε τις πιο τραγικές, ανισόρροπες και επικίνδυνες στιγμές της νεότερης ιστορίας της! Τότε που ημιπαράφρονες καθεστωτικοί, wanna be-μπολσεβίκοι, ζούσαν (συντροφιά με τον Καμμένο και τον Τέρενς) το μεταφυσικό όνειρο της κατάληψης της εξουσίας – λίγο πριν βυθιστούν στην πιο άπληστη εκδοχή της…  

Ήταν τότε που παραζαλισμένοι από την κατάληψη των θερινών ανακτόρων, κατέστρωναν σχέδια ενός παράλληλου εφιαλτικού σχεδίου όπου οι πληρωμές θα γίνονταν με IOU, εφορμώντας ταυτόχρονα να καταλάβουν το …άντρο της καπιταλισμού, το Νομισματοκοπείο με σκοπό να υπεξαιρέσουν τα αιματοβαμμένα χαρτονομίσματα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ήταν τότε που ο αυτοκράτωρ των οικονομικών, Γιάνης με ένα «ν»,  χρέωνε την καθημαγμένη χώρα (σύμφωνα με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις) με 86 δις κραυγάζοντας ριζοσπαστικά «ουάου!»… Ήταν τότε που ο περήφανος Λαφαζάνης προσέτρεξε περιδεής στο υπέρτατο αντικείμενο του πόθου, την Ρωσία, καταπλήσσοντάς μας με την πιο ευλύγιστη και βαθειά γονυκλισία στην πολιτική μας ιστορία, για να ζητήσει τα έντιμα δανεικά από τον Πούτιν. Ήταν τότε που όλοι στρέφαμε τα ικετευτικά μας βλέμματα στην οικονομικά ακμάζουσα και δημοκρατικά υποδειγματική Βενεζουέλα για να ζητήσουμε  την σοσιαλιστική της αλληλεγγύη για τη σωτηρία του λαού μας που αυτοκτονούσε ποικιλοτρόπως και ευφάνταστα από την δυστυχία…  

Ήταν τότε που η χώρα κρατούσε για έξι εφιαλτικούς μήνες την ανάσα της από τα βεβαιωμένα εγκλήματα κατά του λαού και της δημοκρατίας από μια συμμορία διψασμένων για πλούτο και εξουσία!

Ήταν το τότε που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ …

Ήταν το τότε που δεν θα συγχωρήσουμε ποτέ!