Επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ακόμα και η έκφραση «αυτό δεν γίνεται με καμιά κυβέρνηση» έχασε το νόημα της. Αλήθεια, ποια δημοκρατική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης θα μπορούσε να διανοηθεί -όχι να σχεδιάσει και να εφαρμόσει!- μια τυχοδιωκτική πολιτική δίωξη, κατασκευασμένη στα υπόγεια του Μαξίμου με μοναδικό σκοπό την εξόντωση των πολιτικών της αντιπάλων; Στην ουσία, η υπόθεση Novartis  συνιστά μια ακόμα πραξικοπηματική ενέργεια από τις πολλές που επιχείρησε ο κος Τσίπρας και η κυβέρνησή του στη διάρκεια της καταστροφικής τους θητείας.

Η ιδέα ήταν να εξοντωθούν, να στιγμτιστούν και διαπομπευθούν αλλά και να τεθούν υπό πολιτική ομηρία μέχρι τις επερχόμενες εκλογές -που αλλιώς τελικά τις σχεδίαζαν και αλλιώς ήρθαν τα πράγματα-,  δέκα στοχευμένοι πολιτικοί – θεσμικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Ανάμεσά τους υπήρχαν δυο πρώην πρωθυπουργοί, ένας αντιπρόεδρος κυβερνήσεως, ένας επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο κεντρικός τραπεζίτης της χώρας…  Το σχέδιο ανέλαβε να εκτελέσει ένα πρώην στέλεχος της καραμανλικής κυβέρνησης που προσχώρησε στο ΣΥΡΙΖΑ και είχε θητεύσει στην ΚΥΠ και ως ανώτερος δικαστικός.

Η σκευωρία, ωστόσο, αν και σατανικής εμπνεύσεως σκόνταψε στην ανικανότητα και την προχειρότητα  που χαρακτήρισε όλη την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.  Σε γενικές γραμμές, η κακοστημένη αυτή σκευωρία αποκαλύφθηκε από την πρώτη στιγμή και γρήγορα έγινε μπούμερανγκ για τους σκευωρούς. Στο μεταξύ, επλήγη ανεπανόρθωτα  η αξιοπιστία της ελληνικής δικαιοσύνης και το κύρος των δικαστικών λειτουργών.  Η τροπή που έλαβε η υπόθεση της  Novartis  είναι γνωστή. Ήδη, εφτά από τις δέκα υποθέσεις έχουν αρχειοθετηθεί και σε γενικές γραμμές οι ελέγχοντες μετατρέπονται σε ελεγχόμενους.

Το θέμα τις Novartis ξεκίνησε ως μια υπόθεση που θα έστρεφε το πολιτικό ενδιαφέρον στη σκανδαλολογία, αναζωπυρώνοντας τον λαϊκισμό με μερικές ανθρωποθυσίες και κατέληξε σε μια υπόθεση που υπονόμευσε σοβαρά βασικούς θεσμούς της δημοκρατίας. Το ζήτημα που προκύπτει είναι το πώς αντιλαμβάνεται η σημερινή κυβέρνηση να το αντιμετωπίσει ως πολιτικό θεσμικό πρόβλημα, το πώς θα το χειριστεί η ίδια η δικαιοσύνη που την αφορά  ιδιαίτερα και το πώς θα πράξουν τα εμπλεκόμενα πρόσωπα που ήδη έχουν αρχίσει να δίνουν καταθέσεις.

Με δεδομένη την ευκολία της Αριστεράς τα εγκλήματά της να τα παρουσιάζει ως διώξεις εναντίον της, η κυβέρνηση ορθά προβληματίζεται για τις συνέπειες μιας επιβλαβούς πολιτικής όξυνσης  σε μια περίοδο που η κοινωνία αισθάνεται αισιόδοξη. Από την άλλη, βέβαια, η ατιμωρησία δεν αποθρασύνει μόνο τους εγκληματίες και τους σκευωρούς, αλλά δημιουργεί και ένα αίσθημα ματαιότητας στην κοινωνία, και το σημαντικότερο  αφήνει απροστάτευτους τους θεσμούς και την δημοκρατία…