Κραυγή αγωνίας βγάζει ο διευθυντής του 5ου Δημοτικού Αιγίου Γιάννης Παπαδόπουλος, με αφορμή τις εικόνες που κάθε πρωί πέφτει το βλέμμα του πάνω τους και νιώθει θυμό και αγανάκτηση, για την εγκατάλειψη του παλιού κτιρίου των 62 ετών!

Όπως αναφέρει το pelop.gr το δημόσιο εκπαιδευτήριο του συνοικισμού Νικολάου Πλαστήρα, φιλοξενεί 162 μαθητές, με πολλά προβλήματα που κάνουν ανασφαλή τη λειτουργία του, αφού τα τελευταία 5 χρόνια δεν έχει γίνει ουσιαστικό έργο αποκατάστασης των σημαντικών φθορών, παρά τις παρεμβάσεις δασκάλων και γονέων.

Η αντικατάσταση εσωτερικών κουφωμάτων και πορτών και η βελτίωση των τουαλετών, που είναι σε άθλια κατάσταση, αποτελούν προτεραιότητα, με τη νέα πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του δήμου Γιώτα Γκρέμου, να την αναγνωρίζει.

Επιχρίσματα στις πόρτες αιθουσών είναι ετοιμόρροπα και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος τραυματισμού μαθητών, ο οποίος γίνεται μεγαλύτερος σε περίπτωση σεισμού. Μάλιστα οι εσωτερικές πόρτες ανοίγουν προς τα μέσα, με αποτέλεσμα να υπάρχει και κίνδυνος εγκλωβισμού παιδιών και δασκάλων.

Παλιές είναι και οι σωληνώσεις, υδραυλικές εγκαταστάσεις και αποχέτευση (όμβρια ύδατα – ποτάμι στο πίσω μέρος του αύλειου χώρου) με έντονη δυσοσμία, το ίδιο και η μόνωση προστασίας από υγρασία, που έχει διαπεράσει τοίχους και έχει εμφανίσει μούχλα. Αλλωστε το κτίριο έχει να συντηρηθεί από το 1995.

Ο κ. Παπαδόπουλος σε μία δημόσια αναφορά του, με πολλούς αποδέκτες, λέει: «Σε μια φάση της ζωής μου που τίποτα δεν είναι σίγουρο, αυτό είναι το σταθερό δεδομένο μου. Οπότε δεν θέλω να πηγαίνω στο σχολείο και να μην το βλέπω.

Ούτε θέλω να το βλέπω έτσι. Είναι υποχρέωση να φτιαχτεί. Είναι μια ζωντανή απόδειξη της γραφειοκρατίας και της αδιαφορίας για την παιδεία στη χώρα μας.

Η μουντή αυτή καθημερινότητά μας μπορεί να ζωντανέψει. Ζητάμε και επιδιώκουμε πλέον τις λύσεις με κάθε νόμιμη οδό. Ολοι οι αρμόδιοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους και τις συνέπειες από….χτες. Προτού να είναι αργά».

Ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων Αποστόλης Δεληγάκης θέτει έντονα ζήτημα μαθησιακής διαβίωσης των παιδιών, με τη σημασία που έχει το σχολικό περιβάλλον. «Μας λένε διαρκώς υπομονή, αλλά το θέμα είναι να προλάβουμε κανένα κακό» τονίζει.