Ο γνωστός μουσικοσικοσυνθέτης αναφέρθηκε στο ατύχημα που είχε στο παρελθόν και πώς το βίωσε. Ακόμη, μίλησε για την εποχή που ήταν pop idol και εξήγησε γιατί δεν θα ήθελε να την ξαναζήσει.

Δεδομένου του ταλέντου σου ως σολίστα και συνθέτη, ένιωσες ποτέ ότι γεννήθηκες στη λάθος χώρα;

Χτυπάς δοκάρι. Ημουν στο εξωτερικό και γύρισα. Την πρώτη φορά ήταν πολύ άρρωστη η μητέρα μου και έφυγα από το Παρίσι ενώ είχα στρώσει τη ζωή μου εξαιρετικά. Ο λόγος που τραγούδησα ήταν σχεδόν καταναγκαστικός. Δεν μπορούσα να βιοποριστώ διαφορετικά. Κάποια στιγμή μου ζήτησαν να γράψω μελωδίες για τη Νανά Μούσχουρη. Τις έδωσα, δεν πήρα ποτέ απάντηση, τα τραγούδια δεν έφτασαν ποτέ σε εκείνη.

Ενα από εκείνα τα τραγούδια το άκουσε όταν πια συνεργαστήκαμε πριν από δέκα χρόνια. Το τραγούδι αυτό ήταν οι «Πέντε άνεμοι». Δεν είχαν μπει καν στον κόπο να της το στείλουν να το ακούσει. Εκεί λοιπόν βρέθηκε ο τότε παραγωγός μου Βαγγέλης Γιαννόπουλος και με μία ωραία πίεση από την εταιρεία βγήκα και το είπα εγώ. Δεν περίμενα ότι θα γίνει αυτό που έγινε. ‘
 

Δηλαδή δεν είχες φανταστεί ποτέ τον εαυτό σου ποπ σταρ;

Με τίποτα. Το εισέπραττα όταν ήμουν στη σκηνή. Πριν και μετά ήμουν αλλού. Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω πώς γίνεται να γε­μίζω με 25.000 κόσμο ένα τεράστιο γήπεδο. Δεν μπορούσα να το καταλάβω. Αν το πετύχαινα παίζοντας πιάνο, ίσως εκεί να το καταλάβαινα. Με την έννοια ότι ήμουν, είμαι και θα είμαι πιανίστας.

Αναπόλησες ποτέ εκείνη την εποχή;

Ούτε για πλάκα.

Αλλά δεν την αποκήρυξες κιόλας.

Τι να αποκηρύξω; Ακόμα λέω τα τραγού­δια μου. Οταν λέω ότι αφηγούμαι «Μουσικές Ιστορίες» δεν το λέω απλώς για το πω. Ξεκινάω παίζοντας Σοπέν, συγκεκριμένα την Επαναστα­τική Σπουδή, μετά πηγαίνω σε τραγούδια που με μάθανε να γράφω, όπως του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου, μετά λέω τραγούδια που έχω δώσει σε άλλους καλούς καλλιτέχνες, κάνω και την αναφορά στα 90s. Είναι τραγούδια που άντεξαν. Όχι όλα, αλλά κάποια περάσει τις εξετάσεις του χρόνου. Οπότε σαφώς και δεν τα πετάω.

Αυτά τα τραραγούδια ήταν τα ευκολάκια σου;

Δεγ υπάρχει ευκολάκι ή δυσκολάκι. Ειδικά στο τραγούδι είναι να σου ‘ρθει με τη μία. Αν κάτσω και δω από αυτά τα τραγούδια ποια έγιναν επιτυχίες και έμειναν, είναι εκείνα που όταν έβαλα τον στίχο πάνω στο αναλόγιο του πιάνου μου βγήκαν με τη μία.

Πότε κατάλαβες το ταλέντο σου;

Δεν το κατάλαβα εγώ. Το είχαν καταλάβει άλλοι. Κάθισα στο πιάνο και έπαιξα. Το θεωρού­σα φυσιολογικό. Για τους γύρω ήταν περίεργο, ένα θέμα. Ευτυχώς μεγάλωσα με γονείς που δεν τρελάθηκαν με όλο αυτό. Ηταν πολύ ψύχραιμοι. Επαιζα πιάνο, έπαιζα μπάλα, δεν είχα ποτέ αυτό που συναντώ σήμερα το «μη, τα χέρια σου!». Βλέπω πολλά παιδιά σήμερα σε πολύ τρυφερές ηλικίες που κλείνονται σε ένα χρυσό κλουβί από τους γονείς αντί να είναι ελεύθερα να χαρούν το θείο δώρο τους.

Ως ενήλικας προσέχεις παραπάνω το εργα­λείο της δουλειάς σου, τα χέρια σου;

Είχα πάθει ένα πολύ άσχημο ατύχημα στο χέρι μου. Είχε κοπεί σχεδόν όλος ο μέσος. Εκεί ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Το καταφέρα­με όμως με τον γιατρό μου. Από εκεί και πέρα, ότι παθαίνω τραυματισμούς με το παίξιμο, πα­θαίνω, αλλά ξέρω πώς να τους αντιμετωπίσω.

Πηγή: Gala