Αποχαιρετήσαμε τέτοιες δύσκολες μέρες μια μεγάλη μορφή της μεταπολεμικής Ελλάδας, τον Μανώλη Γλέζο. Τον είχα γνωρίσει πριν από περίπου είκοσι χρόνια, μιλήσαμε λίγο, αλλά αυτό το «λίγο» έφτανε και περίσσευε να επιβεβαιώσω όλο τον θαυμασμό που κουβαλούσα για κείνον από παιδί για τη ζωή και τη δράση του…

Διάβασα πολλά μικρά και μεγάλα αφιερώματα στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, με στοιχεία, αναμνήσεις και σχόλια. Επιλέγω σήμερα να (ανα)δημοσιεύσω στη στήλη μου το σημείωμα της συγγραφέα και παραγωγού Αλέκας Πλακονούρη.

«Αρχές της δεκαετίας του 2000. Μπαίνω σε ένα ταξί από Κάνιγγος για να ανέβω την Ασκληπιού. Καλοκαίρι, ζέστη πολλή. Ο οδηγός πιτσιρίκος, χαβαλές, με χαβανέζικο πουκάμισο, γυαλιά καθρέφτες και τη μουσική στη διαπασών. Κάπου στην Ακαδημίας παίρνουμε τον Μανώλη Γλέζο, που κάθεται μπροστά. Ήταν τότε που μπαίναμε μέχρι και πέντε άτομα στα ταξί. Τον χαιρετώ. Τον καιρό εκείνο τον έβλεπα στις εκδόσεις Καστανιώτη, όπου έβγαζε βιβλίο.
Ο ταξιτζής έχει πολύ δυνατά το αιρκοντίσιον κι ο Γλέζος του λέει να το χαμηλώσει, γιατί έχει πρόβλημα. Το παλικαράκι τού λέει περιπαικτικά ‘‘Ό,τι πει ο παππούς’’. Μετά του κάνει πλάκα διαρκώς, πλευρίζει όποια εμφανίσιμη κοπέλα βλέπει και του λέει: ‘‘Να την πάρουμε, παππού;… Για πες μας πού πας… Μας κάνει, παππού, η διαδρομή;’’.

Στις αρχές της Ασκληπιού μπαίνει στο ταξί ένας κύριος με μια νέα και κάθονται πίσω, μαζί μ’ εμένα. Ο κύριος βλέπει τον Γλέζο και παθαίνει σοκ. ‘‘Μανώλη, εσύ; Πόσα χρόνια έχω να σε δω… Από το…’’ αναφέρει έναν τόπο εξορίας. ‘‘Πώς είσαι; Πόσες φορές σε σκέφτομαι, θυμάμαι όσα περάσαμε μαζί… Από δω η κόρη μου’’.

‘‘Ξέρεις ποιον θα σου γνωρίσω; Ξέρεις ποιος είναι αυτός;’’ της λέει με καμάρι. ‘‘Όχι’’ απαντά η κοπέλα. ‘‘Αυτός… αυτός είναι ο Μανώλης ο Γλέζος, ο αγωνιστής, που μες στην Κατοχή κατέβασε τη γερμανική σημαία απ’ την Ακρόπολη’’.

Του πιτσιρίκου ταξιτζή τού φεύγει το τιμόνι απ’ τα χέρια, λίγο ακόμη και θα μας καρφώσει πουθενά. ‘‘Τι έκανε λέει ο παππούς!’’ φωνάζει και τον κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό. Στην υπόλοιπη διαδρομή, όσο έμεινα, γυρίζει και τον κοιτάζει διαρκώς εκστατικός. Κλείνει τη μουσική. ‘‘Πώς το ’κανες αυτό το πράγμα, ρε παππού, για λέγε!’’. Προσηνής ο Γλέζος, του μιλάει για πολλά και διάφορα. Σίγουρα μέχρι το τέλος της κούρσας πρέπει να έγιναν φίλοι, κι ο νεαρός να βρήκε τον ήρωά του.

Εύχομαι σήμερα αυτός ο άντρας να κρατάει κάτι από τη φλόγα και την τρέλα της νιότης του και να θυμάται πώς τον γνώρισε».

ΥΓ.: Επιλέγω αυτή τη φωτογραφία του Γλέζου γιατί ο «παππούς» ήταν ένας ωραίος άντρας που πάλευε μια ζωή για την ελευθερία…