Συνέντευξη στην Δώρα Αμαραντίδου

Στην προσωπικότητα του Γιάννη Ζουγανέλη επιβεβαιώνεται η εικόνα του σκεπτόμενου σατι­ρικού καλλιτέχνη. Είναι περιττό να σταθούμε σε κάθε μια ξεχωριστά από τις καλλιτεχνικές του πτυχές, αφού στη δράση του επί σκηνής συγκεντρώνονται πάντοτε όλες οι επιμέρους ιδιότητές του.

Συνέντευξη στην Δώρα Αμαραντίδου

Στην προσωπικότητα του Γιάννη Ζουγανέλη επιβεβαιώνεται η εικόνα του σκεπτόμενου σατι­ρικού καλλιτέχνη. Είναι περιττό να σταθούμε σε κάθε μια ξεχωριστά από τις καλλιτεχνικές του πτυχές, αφού στη δράση του επί σκηνής συγκεντρώνονται πάντοτε όλες οι επιμέρους ιδιότητές του. Αφορμή για αυτήν τη συνέντευξη στο «Ποντίκι art» στάθηκε ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στην άκρως πολιτική κωμωδία «Ιππής» του Αριστοφάνη, στην οποία υποδύεται τον δημαγωγό Παφλαγόνα, συμπρωταγωνιστώντας με τον Πέτρο Φιλιππίδη. Είναι αγχωμένος για την πρώτη του φορά στην Επίδαυρο, εκστασιασμένος από τη μεταφορά του αριστοφανικού λόγου επί σκηνής. Όταν, όμως, με μεγάλη ταχύτητα η σκέψη του μεταφέρεται στη σημερινή πολιτική κατάσταση, αλλάζει αίφνης διάθεση και γίνεται, όπως λέει, «κακός» με τους πολιτικά­ντηδες και με την πλειονότητα του ελληνικού λαού, γιατί «ο καθένας κοιτά την πάρτη του με εγκληματικά ωφελιμιστικά κίνητρα». 

Ποιες οι σκέψεις σας για την πρωταγωνιστική συμμετοχή σας στη σάτιρα«Ιππής»του Αριστοφάνη; 

Αγωνιώ που θα παίξω για πρώτη φορά στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, έχω ένα συνεχές τρακ. Ήμουν μαθητής της Γ’ Γυμνασίου όταν πρωτοπήγα στο θέατρο της Επιδαύρου, για τον «Προμηθέα Δεσμώτη». Λίγα είχα καταλάβει τότε απ’ το έργο, αλλά αυτό που σίγουρα είχα καταλάβει και με είχε συγκινήσει βαθύτατα ήταν η μαγική αίσθηση που μου μετέδωσε αυτό το θέατρο. Πιστέψτε με, χωρίς καθόλου να υπερβάλλω, αισθάνομαι συγκλονισμένος επειδή, μέσα από αυτήν την πιο πο­λιτική κωμωδία του Αριστοφάνη, γίνομαι φορέας της παράδοσής μας και μάλιστα της αρχαιοελληνικής σκέψης. Όσο πιο πολύ ένας ηθοποιός μπαίνει στη σοφία του αρχαιοελληνικού λόγου, τόσο καλύτερος ηθοποιός γίνεται. Υποδύομαι τον Αθηναίο πολιτικό Κλέωνα, βυρσοδέψη στο επάγγελμα, που έδρασε πολιτικά στο τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου και στο έργο ακούει στο όνομα Παφλαγόνας. Ήταν δημαγωγός, λαϊκιστής, ρουσφετολόγος, φαύλος. Ο Πέτρος Φιλιππίδης υποδύεται τον αντίπαλο του Παφλαγόνα, έναν επίσης δημαγωγό, τον Αγοράκριτο, τον Αλλαντοπώλη. Σκεφτείτε πόσο αντιεξουσιαστής ήταν ο Αριστοφάνης, που πρόταξε το δύσοσμο αντικείμενο της δουλειάς τους για να αναδείξει την έντονη δυσοσμία της πολιτικάντικης ψευτιάς τους. Μάλιστα, απ’ ό,τι λέει η ιστορία, ο Κλέων ήταν παρών στο ανέβασμα της παράστασης του Αριστοφάνη, που αναφέρεται στη δημαγωγία του και στη… δημοκρατική… κατά τα άλλα ασκούμενη πολιτική, η οποία βασίζεται στα οικονομικά συμφέροντα και όχι στην ανθρωποκεντρικότητα. Αναλογιστείτε, τώρα, τις αναγωγές που γίνονται στο σήμερα…

Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Η έλλειψη της σωστής δημόσιας λειτουργίας ποτέ δεν ξεπεράστηκε στην Ελλάδα. Ο μικρότερος σε θέση δημόσιος λειτουργός γλείφει τον προϊστάμενό του και εκείνος με τη σειρά του γλείφει τον διευθυντή του φτάνοντας στους υπουργούς και στον πρωθυπουργό. Ο μισός ελληνικός πληθυσμός ήθελε – και ακόμα θέλει – να απο­τελεί τον δημοσιοϋπαλληλικό κορμό, επιδιώκοντας στην πραγματικότητα να μην υπηρετεί τους συμπολίτες, αλλά να υπηρετείται από αυτούς. Στις χαμηλές διαστρω­ματώσεις του ταξικού πληθυσμού, υπήρξε το βόλεμα. Και οι αγρότες βολεύτηκαν. Δεν ανέχομαι να διαπιστώνω ότι αγρότες δεν παράγουν έργο και περιμένουν να επιδοτηθούν για να ζήσουν, κλείνοντας τις εθνικές οδούς για να διαμαρτυρηθούν, τάχα. Δεν ανέχομαι καμία επαγγελματική φατρία να απεργεί εναντίον των άλλων και εναντίον όλων. Δεν μπορώ να δώσω κανένα άλλοθι στην πλειονότητα του ελληνι­κού λαού για τη συμπεριφορά του στις εκλογές. Δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς είναι δυνατόν να απέχει από τις εκλογές το 35% του λαού, πώς είναι δυνατόν αυτός ο λαός να ψηφίζει για χαβαλέ, γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την ξαφνική μεγάλη δύ­ναμη που απέκτησαν τα γκρουπούσκουλα και τα φασιστοειδή! Πώς είναι δυνατόν η κατά τα άλλα περήφανη εργατική τάξη αυτού του λαού να ψηφίζει συντηρητικά όλα αυτά τα χρόνια. Και από την άλλη, πώς είναι δυνατόν να μη λέμε την αλήθεια στον λαό για την πτώση και την κατάρρευση του μαρξισμού, παρά να πιστεύουμε ακόμα στη «σωτήρια» μαρξιστική θεωρία. Όταν πήγα σε χώρες του ανατολικού μπλοκ, τρε­λάθηκα! Αναρωτήθηκα: «Τόσο καιρό αγωνιζόμουν για αυτές τις ιδέες; Αγωνιζόμουν για να ζήσουν οι Έλληνες, όπως άθλια ζουν αυτοί οι άνθρωποι στα κομμουνιστικά καθεστώτα;».

Από πού αντλείτε ελπίδα ως πολίτης;

Σε αυτόν τον τόπο θα δούμε φως μόνο εάν αποκαλυφθούν όλες οι ψευτιές και τα εγκλήματα κατά ημών και της χώρας μας. Θα υπάρξει κάθαρση μόνο μέσω της απο­κάλυψης όλων των σκανδάλων και συνολικά της αλλαγής νοοτροπίας που έχουμε μέχρι σήμερα. Έκανε μια εκπομπή η Έλλη Στάη με τον φιλόλογο και συγγραφέα Στέλιο Ράμφο και την είδε όλη η Ελλάδα, γιατί άκουσε τον λόγο κάποιου εμπνευσμένου αν­θρώπου και όχι ό,τι συνήθως λένε αυτά τα ανεγκέφαλα πλάσματα της αγγλοσαξονικής πολιτικής λογικής, οι κυβερνώντες με το σκεπτικό «ανήκομεν εις την Δύσιν». Μα είναι δυνατόν να πρέπει να ανήκουμε κάπου; Πουθενά δεν πρέπει να ανήκουμε, ούτε ως λαός ούτε ως άτομα ο καθένας μας ξεχωριστά. Ήταν ντροπή και του «εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή να μην αξιώσει τις πολεμικές αποζημιώσεις από τους Γερμανούς. Τα κόμματα υπάρχουν μέχρι σήμερα, χρησιμοποιώντας την πατρίδα ως άλλοθι για να υπηρετηθούν από τους πολίτες. Και μην πει κανείς ότι τα κόμματα είναι προπύργια της δημοκρατίας! Ας μου δείξει κάποιος ποιος τελικά είναι ο πύργος της δημοκρατίας. Πρέπει να τονίσω ότι ο αγώνας για την αποκάλυψη της αλήθειας θέλει άλλη μορφή. Το κράτος μάς έχει κατατρομάξει, γιατί μας θέλει φοβικούς. Εμείς δεν πρέπει να τρομάξουμε το κράτος; Για να τρομάξουμε, λοιπόν, το κράτος θα πρέπει να μπούμε στη διαδικασία της τρομοκρατίας!

Αυτή η άποψη μπορεί να ερμηνευτεί ως ακραία.

Όχι, γιατί δεν πιστεύω στην ψευτοαντιεξουσιαστική πολιτική των μασκοφόρων, ούτε στην αφαίρεση μιας ζωής. Όταν λέω ότι πρέπει να μπούμε στη διαδικασία της τρομο-κρατίας, εννοώ ότι πρέπει να «σκοτώσουμε» το μυαλό αυτών που πάνε να μας τρελά­νουν και όχι να τους αφαιρέσουμε τη ζωή τους. Μη σας φοβίζει η λέξη «τρομοκρατία» γιατί έχει παραχαραχτεί το νόημά της. Μα ακόμα και στην περίπτωση της «17 Νοέμ­βρη», δεν ξέρουμε… τελικά ποιος τρομοκράτησε ποιον. Τα μέλη της «17 Νοέμβρη», που τώρα είναι στη φυλακή, τρομοκράτησαν τον ελληνικό λαό ή ο ελληνικός λαός τρομοκρατείται καθημερινά από την εξουσία;

Πρακτικά πώς μπορούμε να «τρομοκρατήσουμε» αναίμακτα το κράτος;

Θα πρέπει να αρχίσουμε να αδιαφορούμε για τον κρατισμό και να μας ενδιαφέρει η ζωή μας και ο συνάνθρωπός μας. Να πάψουμε να αντιμετωπίζουμε σοβαρά τους πολιτικάντηδες. Να αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερη ευθύνη τον πολίτη. Εάν αλλάξετε εσείς οι δημοσιογράφοι και δεν παίρνετε στα σοβαρά όλους αυτούς τους τύπους, ίσως υπάρξει σωστότερη ενημέρωση των πολιτών. Βλέπω τον τρόπο με τον οποίο μιλούν όλοι αυτοί οι πολιτικοί και τη σοβαρότητα με την οποία τους αντιμετωπίζουν οι δημοσιογράφοι και τρελαίνομαι. Η δημοκρατία που βιώνουμε είναι γεμάτη αδιέξοδα, οπότε, εάν αλλάξουμε λογικές και βρούμε ανθρωποκεντρικά και όχι πολιτικάντικα ενδιαφέροντα, τότε θα ανασάνουμε. Με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος και με ρώτησε τι να κάνει τα 5.000 ευρώ που έχει στην τράπεζα, γιατί, λέει, είμαι στα κόλπα και ξέρω… Και του απαντώ: «Σε ποια κόλπα είμαι, ρε φίλε; Δεν είμαι τραπεζίτης, αλλά, εάν θες τη γνώμη μου, βγάλε τα λεφτά απ’ την τράπεζα, να τα φας, να τα ευχαριστηθείς!».

Αυτήν τη μόνιμη απειλή περί εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη πώς την αντιμετωπίζετε;

Να βγούμε, να βγούμε από το ευρώ και από την ευρωζώνη! Δεν με τρομοκρατεί καθόλου η ιδέα της «απομόνωσης» της χώρας μας, διότι τόσα χρόνια που είμαστε στην ευρωζώνη, αυτοί οι δανειστές, οι «εταίροι» μάς ανάγκασαν να κλείσουμε τις με­γαλύτερες κλωστοϋφαντουργικές μονάδες της Ελλάδας, τα μεγαλύτερα εργοστάσια ζάχαρης, τις μεγαλύτερες μονάδες παραγωγής του καλύτερου λαδιού στον κόσμο. Αφού, λοιπόν, πρώτα μας διέλυσαν και εμείς ξεπουληθήκαμε περισσότερο απ’ ό,τι αγοραστήκαμε, τώρα μας τρομοκρατούν ότι θα μας γαμ… και μετά θα πάνε σε άλλο κράτος να κάνουν τα ίδια. Είναι ντροπή τους! Είναι ντροπή στους Γερμανούς να έχουν προκαλέσει δύο παγκοσμίους πολέμους και να κάνουν τώρα έναν τρίτο οικονομικό πόλεμο. Γιατί λοιπόν να με τρομοκρατήσει ο αποκλεισμός μας από την ευρωζώνη; Η έλλειψη σεβασμού, πολιτισμού και αγάπης με τρομοκρατεί… 

INFO:Οι «Ιππής» του Αριστοφάνη, μια συμπαραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και του Θεάτρου Ακροπόλ, περιοδεύουν σε όλη την Ελλάδα. Το έργο θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο στις 20 & 21 Ιουλίου.