Δύο χρόνια πέρασαν από την πολύκροτη τηλεοπτική παραγωγή «Το Νησί». Σε μια χώρα που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η «Σπιναλόγκα της Ευρώπης», ένα νέο κορίτσι εμφανίστηκε στο φινάλε της επιτυχημένης σειράς και συγκίνησε χιλιάδες θεατές

Δύο χρόνια πέρασαν από την πολύκροτη τηλεοπτική παραγωγή «Το Νησί». Σε μια χώρα που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η «Σπιναλόγκα της Ευρώπης», ένα νέο κορίτσι εμφανίστηκε στο φινάλε της επιτυχημένης σειράς και συγκίνησε χιλιάδες θεατές. Η Νεφέλη Κουρή ερμήνευσε τον ρόλο της μικρής Σοφίας, έναν δύσκολο ρόλο, αφού σε μία και μόνο εμφάνιση απελευθέρωσε πολύ φορτισμένες σκηνές. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. To θέατρο ήρθε στη ζωή της σαν φυσική ανάγκη, επειδή, όπως λέει, «πριν απ’ αυτό πνιγόμουν μέσα στον εαυτό μου».
Πριν από λίγες μέρες, μοιράστηκε ισότιμα τον έπαινο του πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού στα Βραβεία «Κάρολος Κουν», μαζί με τη νέα ηθοποιό και φίλη της Λένα Παπαληγούρα. Συμπτωματικά, μοιράζονταν το ίδιο καμαρίνι όταν τη διάλεξαν ν’ αντικαταστήσει μια κοπέλα χωρίς πρόβες στην «Τριλογία του παραθερισμού» του Νίκου Μαστοράκη. «Ήταν η πρώτη μου παράσταση, σ’ ένα κατάμεστο Τσίλλερ. Ο μεγαλύτερος φόβος του ηθοποιού είναι να βγει στη σκηνή χωρίς πρόβα». Παράλληλα, προετοιμαζόταν για την παράσταση «Σχοινοβάτες» του Σταμάτη Φασουλή, που ανέβηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.
Ακολούθησε ο «Ηλίθιος» του Ντοστογιέφσκι, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, αλλά και τηλεοπτικές συμμετοχές, όπως τα «Ματωμένα Χώματα» και το «Αυστηρώς Κατάλληλο». Όποιος, όμως, την είδε στον ρόλο της Αρετούσας, στον «Ερωτόκριτο», σίγουρα θ’ αναγνώρισε το ταλέντο της. «Ο έρωτας είναι πολύ σπουδαίος στη ζωή, αλλά ακόμα πιο σπουδαίος είναι ο διαρκής αγώνας που δίνουμε για να αποκτήσουμε αυτά που αγαπάμε». Έτσι δικαιολογεί την αγάπη που έδειξε το κοινό προς εκείνη αλλά και προς τους άλλους συντελεστές της παράστασης.
Μεγάλωσε στο Χαλάνδρι και ζει στα Εξάρχεια. Υπάρχει, όμως, κάτι ακόμα που αγαπά και την εκφράζει. Το ταλέντο της στο τραγούδι αναγνώρισε πρώτη η ηθοποιός Ελένη Κοκκίδου, στη «Φαίδρα» στα Εξάρχεια. Σιγοτραγουδούσε μαζί της ένα παλιό κομμάτι και τη ρώτησε αν ξέρει κι άλλα. Και κάπως έτσι ήρθε η συνεργασία της με τον Λουδοβίκο των Ανωγείων. Τυχαία.
Ως φοιτήτρια Ψυχολογίας δούλεψε σε πτέρυγα ψυχασθενών, όπου ήρθε αντιμέτωπη με περιπτώσεις σχιζοφρένειας και ένιωσε αχάριστη για όσες φορές είχε γκρινιάξει. «Το θέατρο ίσως να μην αντικαθιστά μια ψυχανάλυση, αλλά σίγουρα μπορεί να αγγίξει κομμάτια της ψυχής και να τα μετακινήσει».
Η κρίση δεν την αφήνει να ονειρεύεται το μέλλον. Περιορίζεται μόνο στo αύριο. Γιατί «η ανεργία είναι ανεργία και δεν κάνει διακρίσεις». Κι ας έχει η ίδια δουλειά, και μάλιστα με ανθρώπους στον χώρο της που ξεχωρίζουν. Το θέατρο για εκείνη δεν παύει ποτέ να υπάρχει, ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες. «Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και είναι παρήγορο που δεν βλέπεις τόσο μεγάλο εξευτελισμό σε παραστάσεις μόνο και μόνο για το κέρδος» λέει αναφερόμενη στις νέες ομάδες που κάνουν τέχνη σήμερα αφιλοκερδώς.
Την περίοδο αυτήν κάνει πρόβες για την «Ιλιάδα», του Στάθη Λιβαθινού. Μια σκοτεινή ιστορία, που είναι όμως τόσο επίκαιρη. «Είναι μια διαρκής πτώση, όπου οι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους. Αυτό συμβαίνει και σήμερα, με την υποβίβαση της ανθρώπινης ζωής» λέει, υπερασπίζοντας την άποψη ότι τελικά τα κλασικά έργα αντέχουν σε μια γκρίζα και δραματική επικαιρότητα.
Παρόλο που είναι παιδί μιας «χαμένης γενιάς», όπως λέει, αυτό που την κάνει να ελπίζει, είναι ότι κάθε μέρα τής δίνεται η ευκαιρία για ν’ αλλάξει κάτι. Όχι, δεν είναι ρομαντική. Απλώς αγωνίζεται γι’ αυτά που αγαπάει με τον δικό της τρόπο. Σαν την Αρετούσα του 1713.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.