Το πράγμα όσο πάει και μπερδεύεται.
Ποιος είναι ο εχθρός της Δημοκρατίας σήμερα;

Το πράγμα όσο πάει και μπερδεύεται.
Ποιος είναι ο εχθρός της Δημοκρατίας σήμερα;
Είναι η Χρυσή Αυγή, με τα κηρύγματα μίσους, τις αναφορές στους ναζί, τις εγκληματικές συμπεριφορές κατά μεταναστών, την εξαπόλυση ύβρεων κατά εκπροσώπων του κοινοβουλίου, όπως καλή ώρα συνέβη αυτές τις μέρες με αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο;
Είναι οι διάφοροι μυστικοί και φανεροί σύμβουλοι του Σαμαρά, αλλά πέραν τούτου ουδέν;
Μήπως είναι και το ΚΚΕ το οποίο, διακηρυκτικά τουλάχιστον,  δεν αποδέχεται τον αστικό κοινοβουλευτισμό και το αστικό Σύνταγμα;
Μήπως είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο οι αντίπαλοί του, καταγγέλλουν νυχθημερόν για ακρότητες τις οποίες εξισώνουν μ’εκείνες της Χρυσής Αυγής;
Και ποιοι είναι οι υπερασπιστές της Δημοκρατίας που συγκροτούν το περίφημο «συνταγματικό τόξο»; Συγκαταλέγεται η ΝΔ, είτε η σαμαρική, είτε η καραμανλική, σύμφωνα με τον διαχωρισμό που έκανε η αξιωματική αντιπολίτευση για δικούς της λόγους; Συγκαταλέγονται οι έτεροι συγκυβερνήτες ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, μόνο και μόνο επειδή φραστικά μπορεί να καταδικάζουν την Χρυσή Αυγή και τις ρατσιστικές συμπεριφορές και ασεβείς κοινοβουλευτικά ενέργειες των βουλευτών και μελών της;
Και ο αυταρχισμός της κυβέρνησης τον οποίο καταγγέλλει αδιαλείπτως η αξιωματική αντιπολίτευση, εμπίπτει στο συνταγματικό τόξο;
Τελικά, μήπως η συζήτηση αυτή έχει περιορισμένη οπτική και καταλήγει να προσφέρει ευκαιρίες απόκτησης άλλοθι από τις δυνάμεις που εφαρμόζουν την πλέον «ρατσιστική» και αντιδημοκρατική πολιτική, επιβαλλόμενη από τους δανειστές (να μην ξεχνιόμαστε), στρεφόμενες κατά ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, πόσο μάλλον κατά μεταναστών και λοιπών «περιθωριακών» στοιχείων;
Το ξεχνάμε ίσως αλλά όταν ψηφίστηκε το πρώτο μνημόνιο τον Μάιο του 2010, τρία χρόνια πριν, την ψήφισή του συνόδευσε διάταξη, με απόφαση του τότε υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου, να παρέχεται στον εκάστοτε υπουργό Οικονομικών η εξουσιοδότηση να εκπροσωπεί το ελληνικό Δημόσιο και να υπογράφει κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού διμερή ή πολυμερή με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ προκειμένου να εφαρμοστεί το πρόγραμμα του μηχανισμού στήριξης. Μάλιστα, πραξικοπηματικά όπως καταγγέλλονταν τότε από την ελάσσονα αντιπολίτευση, μέσα σε μια νύχτα η πρόβλεψη να εισάγονται οι συμφωνίες αυτές στη Βουλή για «κύρωση», μετατράπηκε σε «συζήτηση κι ενημέρωση».
Επί της ουσίας, έκτοτε η Βουλή και το Σύνταγμα πετάχτηκαν στο «σκουπίδια» και μπήκαμε στον αυτόματο πιλότο ενός κράτους «έκτακτης ανάγκης» οι πτυχές του οποίου ξεδιπλώνονται σήμερα μπροστά στα μάτια μας: φτωχοποίηση της κοινωνίας, αυταρχισμός και καταστολή, και τροφοδότηση του φόβου – ευθέως ή μέσω της Χρυσής Αυγής – πάνε πακέτο.
Από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία τυπικά αναλαμβάνει το βάρος να αντικρούσει την εφαρμοζόμενη πολιτική της λιτότητας και τις συνέπειές της, ο Αλέξης Τσίπρας σωστά τοποθετούσε το ζήτημα όταν στις 11 Φεβρουαρίου στην εκδήλωση στο θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ σημείωνε πως: «Καμία, όμως, πολιτική τέτοιας ακραίας αναδιάρθρωσης υπέρ των πλουσίων, καμία τέτοια επίθεση σε οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί, αν ταυτόχρονα δεν είχε  αμφισβητηθεί η ίδια η Δημοκρατία και οι ίδιοι οι θεσμοί της επίσημης νομιμότητας.
Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει διευρυμένη συναίνεση σε μια τέτοια πολιτική.
Γιατί είναι αδύνατον να αντικατασταθούν κοινωνικά συμβόλαια με συμβόλαια εθελοδουλείας.
Γιατί είναι αδύνατον μια τόσο ωμή ταξική επίθεση να μην δημιουργήσει οξύτατο πρόβλημα πολιτικής νομιμοποίησης της εξουσίας».
Βέβαια, χωράει πολύ συζήτηση το αν «σκάγαμε» από την πολλή Δημοκρατία ή όχι στην προ μνημονίου εποχή – η αστική Δημοκρατία εκ των πραγμάτων αντανακλά διαμορφωμένες εξουσιαστικές σχέσεις μεταξύ ισχυρών και αδυνάτων.
Παρόλο όμως που η αξιωματική αντιπολίτευση τα «έχει πει» σε κάποια φάση της αντιπολιτευτικής της τακτικής, δείχνει  εν τέλει να χειρίζεται το θέμα επιφανειακά, καταγγέλοντας πότε δειλά πότε πιο αποφασιστικά την κατάλυση της Δημοκρατίας, στρεφόμενη πότε κατά της Χ.Α.(η οποία μάλλον είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία) και πότε κατά του Σαμαρά και των «ακροδεξιών» συμβούλων (λες και περιορίζεται εκεί το πρόβλημα – υπάρχει μια ολόκληρη εγχώρια και ξένη οικονομικο – επιχειρηματική ελίτ από πίσω που συγκατανεύει), ευαγγελιζόμενη δε την αποκατάστασή της. Όμως η επίκληση της Δημοκρατίας ως αυταξίας, ή ως μιας υπόθεσης ελευθερίας λόγου και δράσης χωρίς να συνδέεται με τον οικονομικό αυταρχισμό της πολιτικής «δημοσιονομικής προσαρμογής» ή «εξυγίανσης» και της αποπληρωμής του χρέους, που επιβάλλεται από την ευρωηγεσία αδυνατεί να δώσει  προοπτική στα θιγόμενα κοινωνικά στρώματα όσο δε μετουσιώνεται σε κάτι συγκεκριμένο και απτό για τη ζωή τους στο άμεσο μέλλον.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.