◆Η ευήθεια βλάπτει σοβαρά τις περιοχές της γεωγραφίας των σωμάτων και προκαλεί ακατάσχετη αιμορραγία λεκτικών σχηματισμών, η οποία καταφέρει διά της παχυρρεύστου προελεύσεώς της και της κολλώδους ιδιότητάς της, την απιστεύτου κάλλους πολιτική υπερπαραγωγή σκέψεων. ◆Στη μικρή αυλή με τα ξεχωριστά τερτίπια της φύσεως, τους πλατύφυλλους βασιλικούς, τα γεράνια και τους βαμμένους σκουριασμένους τενεκέδες.

◆Η ευήθεια βλάπτει σοβαρά τις περιοχές της γεωγραφίας των σωμάτων και προκαλεί ακατάσχετη αιμορραγία λεκτικών σχηματισμών, η οποία καταφέρει διά της παχυρρεύστου προελεύσεώς της και της κολλώδους ιδιότητάς της, την απιστεύτου κάλλους πολιτική υπερπαραγωγή σκέψεων.

◆Στη μικρή αυλή με τα ξεχωριστά τερτίπια της φύσεως, τους πλατύφυλλους βασιλικούς, τα γεράνια και τους βαμμένους σκουριασμένους τενεκέδες.

◆Τον Ιούλιο, όταν ο ήλιος ξέρει να στέκεται ψηλά, τα λόγια μοιάζουν παρηκμασμένα οχήματα που καίνε καρβουνόσκονη.

◆Διορισμένες συνειδήσεις του πολιτικού διεκπτώματος παρελαύνουν στα σαλόνια της μεταφοράς των παρωχημένων ειδήσεων, κοκορομαχώντας για την πρωτοκαθεδρία της ευτέλειας.

◆Και οι μικρόφωνοι συνεχίζουν να δημολογούν καθιστώντας το αυτονόητο δυσνόητο ερμήνευμα.

◆Και ένα μοναχικό ζωύφιο εμπνευσμένο, διαμαρτύρεται ανεβασμένο στον ξύλινο πάγκο.

◆Στις αγγελίες αναζητείται ο ερωτισμός του πολιτικού λόγου.

◆Γεροντοκόρες, μαραμένες, απονεκρωμένες, εύσωμες και δύσμορφες, προσκολλημένες στο κοινότοπο οι απόψεις. Φωνασκούν υπερτονίζοντας το έλλειμμα της διανοητικής ικανότητας, αγνοώντας επιδεικτικώς το σχηματισθέν καταγέλαστο, στις άκρες των χειλέων των θεατών και ακροατών των υποβαθμισμένων συνοικιών.

◆Και ένας στείρος συναισθηματισμός απλώνει τα πλοκάμια του. Ταχέως γίνεται αντιληπτό ότι προέρχεται εκ του ψυχισμού μεσόκοπου κορόιδου ανεχόμενου εκ της γεννήσεώς του, τις ξύλινες αναπνοές των επισκεπτών των κενολογίων.

◆Και περνά από τα μάτια μου μπροστά υπερκαλυμμένη με τα φανταχτερά ενδύματα, αρωματισμένη και ψηλοτάκουνη η γενίκευση. Κλείνει το βλέφαρο και αφήνει εκ του σχισίματος του υφάσματος να φανούν τα συμπεράσματα.

◆Πώς να την αποφύγεις την ιερόδουλη των καιρών όταν το σύμπαν έχει συνωμοτήσει, για να εγκατασταθεί στον θρόνο της.

◆Με ευλάβεια σήκωσες το κρυστάλλινο ποτήρι με τις φυσαλίδες δαχτυλίδια, που γυρόφερναν στην καμπύλη που όριζε η διάφανη επιφάνεια. Ο οίνος, υγρό συνοδευτικό της απόλαυσης, διακατέχεται πάντοτε από τις διογκωμένες λεπτομέρειες.

◆Στο μπλε τραπεζάκι με το άσπρο χαρτί, τις παράλληλες ξύλινες γραμμές στην πλάτη των καθισμάτων, οι συνοδοιπόροι των καλοκαιριών. Ουδεμία κουβέντα για την κείμενη κρίση.

◆Ένα ουσιαστικό πολύφημο μοναχά, μια μικρή λεξούλα που έχει ξεχάσει την ερωτηματική της καταγωγή και ένα σημάδι θαυμαστικό. Να λοιδορούν τα πρόσωπα, να χλευάζουν την ομοιότητα και να μη διαχωρίζουν απολύτως καμία σκιά.

◆Αγχωμένη από τον επιθανάτιο ρόγχο η πραγματικότητα προσπαθεί ματαίως να πείσει για την ειλικρίνειά της. Και το ερμήνευμα της παραπάνω παραγράφου προσεγγίζει την πολυσύχναστη φράση «τι μαλάκας!».

◆Κι απομείναν οι μουντζούρες να κάνουν τα χρώματα!

◆Το κύμα εξεγείρεται και γεμίζει τον προβλήτα, οι μπλε καρέκλες παρασύρονται, οι καθήμενοι πανικόβλητοι προσπαθούν να περισώσουν τα οστρακοειδή της κρίσεως και στο θέατρο του παραλόγου εκφωνητές δουλοπάροικοι, πολιτικοί διορισμένοι, διαμαρτύρονται για τις σχέσεις στοργής και αγάπης μεταξύ των ανθρώπων.

◆Ω! Μέγα το φωνήεν του επιλόγου της αλφαβήτου.

◆Και ανάμεσα στις φωνές των βρεγμένων, τον πανικό της διάσωσης των εδεσμάτων, ένας μικρός γύλος, θύμα της διεγέρσεως της θάλασσας, σπαρταρά στην άκρη της χιλιοπατημένης προκυμαίας.

◆Ένας κοντοβράκης ξυπόλυτος, αγνοώντας εντελώς τον πανικό του πλήθους, με τη σοφία της αφαίρεσης που κατέχει η αθωότητα, με τα μικρά του δάχτυλα και με ύψιστη προσοχή, αγκαλιάζει τα απεγνωσμένα ματάκια και τα ρίχνει στην ταραγμένη θάλασσα.

◆«Θα βραχείς!»

◆Η φωνή της στρίγκλας με το περιοδικό του μεσημεριού ξεχύθηκε, αλλά δεν κατάφερε να αποτρέψει την ομορφιά της παιδικής ανάγνωσης.

◆Αδιάφορος συνέχισε να κοιτά το ταξίδι του γύλου γυρίζοντας την πλάτη του στον κόσμο που τον γέννησε.

◆Τον Ιούλιο που ο ήλιος ξέρει να στέκεται ψηλά.

 

Μυογράφημα

Το τηλέφωνο ξεπέρασε τη λογική του αντικειμένου.

Εκ της συνθέσεως συμπεραίνεται ότι ανέκαθεν ήταν ένα δημιούργημα που ένωνε τις απομακρυσμένες περιοχές και έφερνε κοντά τους ανθρώπους.

Τηλέφωνο η συσκευή, τηλεφώνημα η πράξη, αλλά με την εξέλιξη της ζωής, το πρώτο χαρακτήρισε το δεύτερο.

«Θα κάνω ένα τηλέφωνο» δεν ορίζει τη διαδικασία συναρμολόγησης του πράγματος, αλλά το αποτέλεσμα μιας ολόκληρης συνθήκης αγοραπωλησίας.

Αναλόγως της διαθέσεως, χρωματίζεται.

Τοιουτοτρόπως έχουμε τις ροζ, τις κόκκινες, τις πράσινες, τις μπλε συσκευές.

«Τον πήρα αλλά δεν το σηκώνει», έκφραση η οποία υποδηλώνει το ζυμαρικό της απόρριψης και ισοπεδώνει αυτόν που παίρνει. Αυτός που δεν το σηκώνει είναι συνήθως ο ασφαλής.

Οι λέξεις που συνοδεύουν την πολυποίκιλη αυτή επικοινωνία διαμορφώνονται εντός της στοματικής κοιλότητας με τη βοήθεια του γλωσσικού εργαλείου.

Αν το τηλέφωνο είναι ροζ, συνήθως απανθίζεται από περιγραφές εικόνων και από μακρόσυρτους αναστεναγμούς.

Η λέξη «τελειώνω» σ’ αυτόν τον χρωματισμό δεν ορίζει απλώς τον τερματισμό, αλλά και το μεγαλείο της κατάληξης των αισθήσεων.

Οι άλλοι χρωματισμοί έχουν συνήθως στρατιωτικό και πολιτικό περιεχόμενο. Συνοδεύονται δε από δουλικές γλυκανάλατες φωνές και μελωμένες λέξεις υποσχέσεων.

Το ευχαριστώ με σκυμμένο το κεφάλι είναι ο επίλογος αυτού του είδους επικοινωνίας.

Από ηθικής απόψεως το γνησιότερο τηλέφωνο, αρχέγονο και χειροποίητο, είναι το ροζ.

Όλα τα άλλα, είναι διορισμένα εκφωνήματα, τα οποία οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην απομάρανση αξιών και σωμάτων.

Το ενώτιον του γαλάζιου

Ξαφνικά στη νηνεμία ξεπρόβαλλε απαστράπτουσα ντυμένη με τη θάλασσα.

Κυματιστή η χαίτη, σκαλοπάτια χειροκατασκευάσματα οι πτυχές, θεϊκά αποφωνήματα τα χρώματα.

Η πλάτη γυμνή και το στήθος να φανερώνεται στις ατίθασες σταγόνες αντιδρώντας στη μονοχρωμία.

Το απέριττο ολόγυμνο με την ομορφιά του ανοιχτού μονοσύλλαβου, να αφορίζει το πολυσύλλαβο της πολυπλοκότητος.

Και κρεμασμένο το ενώτιο στερεωμένο στο κορμί της δημιουργημένο απ’ το Βοριά το μέθυσο και την Αλμύρα τη σμιλεύτρα να φτάνει ίσαμε τον μακρύ λαιμό, δίνοντας στην πλανεύτρα το ύψος του αλησμόνητου.

Και οι καμπύλες του να θυμίζουν τον ιππόκαμπο, να θολώνουν την εικόνα, να μαζεύουν κοχύλια δώρα οι θνητοί, για την αιωνιότητα.

Σιδερένια η απλότητα με διαμάντια πεταμένα απ’ το νερό, να λαμπυρίζουν με ένα φως βγαλμένο από ψηλά.

Αφημένη η πλαστικότητα να ικετεύει τη δροσιά να τη στολίσει κι η ωραιότητα να απαντά στη δυσμορφία του σήμερα, παρατημένη στο πέλαγος.