Στον προηγούμενο δίσκο του ο Πάριος φώναζε: «Το πουλάω το σπίτι». Τώρα πέρασε στο «Το χαρίζω το cd». Λέτε στο επόμενο να δίνει με κάθε cd δώρο ένα σπίτι;

ΠΛΗΝ

– Στον προηγούμενο δίσκο του ο Πάριος φώναζε: «Το πουλάω το σπίτι». Τώρα πέρασε στο «Το χαρίζω το cd». Λέτε στο επόμενο να δίνει με κάθε cd δώρο ένα σπίτι;

– Τρία τα αρνητικά της συναυλίας των ZZ Top στο Φάληρο το περασμένο Σάββατο. Πρώτον, ο κακός ήχος. Τόσο δύσκολο είναι τέλος πάντων οι εγχώριοι διοργανωτές να παρουσιάσουν ένα καλό ηχητικό αποτέλεσμα στις συναυλίες τους; Δεύτερον, το κακό συγκρότημα. Μέτριοι ούτως ή άλλως, επιπλέον χρειάστηκαν μία ώρα συναυλίας μέχρι να αρχίζουν να παίζουν τα γνωστά τους κομμάτια ώστε να ζεστάνουν το –και όμως!– έτοιμο από πριν κοινό. Τρίτον, οι κακοί Έλληνες. Οι Ελληναράδες. Οι οποίοι, φυσικά, δεν υπολογίζουν νόμους και απαγορεύσεις, καπνίζοντας αρειμανίως όπου κι αν βρεθούν. Σαν τεκές έμοιαζε το κλειστό γήπεδο του Τάε Κβον Ντο από τα ντουμάνια.

– Ούτε 150 άνθρωποι δεν εδέησαν να πάνε την Παρασκευή το βράδυ στο Ροντέο να δουν live ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της americana σκηνής σήμερα. Τον Willard Grant Conspiracy, τον Ρόμπερτ Φίσερ δηλαδή. Θα λέγαμε πως εσείς χάσατε που δεν ήρθατε, αλλά στην πραγματικότητα χάσαμε όλοι μας, ακόμα κι εμείς που βρεθήκαμε εκεί. Διότι με τόσο χαμηλή προσέλευση δύσκολα θα συνεχίσουμε να βλέπουμε ανάλογες συναυλίες στη χώρα μας. Κανένα πρόβλημα: Η Άννα Βίσση πότε είπατε ότι ξεκινάει στην Αθηνών Αρένα;

– Στην Τζέση Παπουτσή. Αυτές τις φωνές, τις κραυγές, τα ουρλιαχτά στη «Χαρτοπαίχτρα» τα μεταφράζει σαν υποκριτική; Σαν ερμηνεία; Έλεος, για μία ακόμη φορά. Ας λυπηθεί τ’ αυτάκια μας!

– Με το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης να πλησιάζει και τους «Σκηνοθέτες στην Ομίχλη» να επιμένουν στην άρνησή τους να συμμετάσχουν στα κρατικά βραβεία τα αίματα ανάβουν όλο και περισσότερο. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, αν και προσυπέγραφε αρχικά τις δηλώσεις τους, τώρα τους καλεί να το ξανασκεφτούν. Το παράρτημα της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών στη Θεσσαλονίκη με ανακοίνωσή του μιλάει (στα όρια της αστειότητας) για δυνάμεις που θέλουν να φέρουν το Φεστιβάλ στην Αθήνα –έλεος, βαρεθήκαμε τόσα χρόνια ν’ ακούμε τις ίδιες ανοησίες– και ο πρόεδρος της Εταιρείας Σκηνοθετών, μη έχοντας προφανώς καταλάβει τίποτα απ’ ό,τι συμβαίνει στον αληθινό κόσμο, χαρακτηρίζει τους της «Ομίχλης» ομάδα προνομιούχων «που χρηματοδοτείται αποκλειστικά από το Κέντρο Κινηματογράφου, καθοδηγούμενους από τον πρόεδρό του». Και μη χειρότερα!

– Άτυχοι οι Θεσσαλονικείς. Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη και από τον Γιώργο Μαζωνάκη στον Βασίλη Καρρά. Γεμάτη η πόλη με γιγαντοαφίσες που διαφημίζουν τα δύο φετινά σχήματα των αοιδών που ξεκινούν σε λίγες μέρες τα προγράμματά

τους. Και να θέλεις να ξεφύγεις δεν μπορείς. Σε κυνηγάνε από παντού. Διαβάσαμε πως ο Μαζωνάκης πετάχτηκε μέχρι το Άγιο Όρος. Δυστυχώς, όμως, δεν έμεινε εκεί. Ξαναγύρισε!

– Στον μεγάλο, τόσο ηλικιακά όσο και ως προς την αξία του έργου του, ποιητή Νάνο Βαλαωρίτη. Διότι, με όλο τον σεβασμό, είναι απλουστευτική η πρόσφατη δήλωσή του ότι «το καθεστώς στήνει παγίδες με τους προβοκάτορες κουκουλοφόρους». Ώστε η όποια νεανική εξέγερση οφείλεται στους πράκτορες της αστυνομίας, λοιπόν; Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι μάλλον πολύ χοντροκομμένες για να τις υιοθετεί αβίαστα ένας ποιητικός νους, γυμνασμένος στις λεπτές αποχρώσεις.

– Στην Μαρία Ξανθοπουλίδου για τη σκηνοθεσία της στο «Χρονικό διάστημα» σε ποίηση της Κικής Δημουλά. Η σκηνοθέτις κλήθηκε να απαντήσει έμπρακτα στο ερώτημα «πώς αποδίδεται ο ποιητικός λόγος στη σκηνή, λόγος υπερβατικός, συμπυκνωμένος, περιεκτικός» και διέπραξε μέγα ατόπημα. Πήγε να εικονογραφήσει τον λόγο, και δη της Δημουλά, και μας φλόμωσε με τόση περιγραφή, τόση άχρηστη και φλύαρη κίνηση, τόση φιοριτούρα που ζαλιστήκαμε. Πάνω-κάτω, μπρος-πίσω, δεξιά-αριστερά, ισορροπώντας στο ένα πόδι, στα γόνατα, με μια εμμονή να μην απευθύνεται στο κοινό η ερμηνεύτριά της, να μην το κοιτάζει καν. Είτε με την πλάτη στεκόταν, είτε το πάτωμα κοιτούσε… Και τα ποιήματα ήταν κακοδιδαγμένα, εκτός νοήματος, χρώματος και τονισμού. Σαν παραποιημένα ακούγονταν. Σαν άλλα. Απορίας άξιον είναι πώς η ερμηνεύτρια Λουκία Μιχαλοπούλου υπέπεσε σε τέτοιο παράπτωμα. Κρίμα.

– Άλλο «βλέπω», άλλο «ακούω». Στο Αlter διαφημίζουν επίμονα τον νέο ραδιοφωνικό σταθμό Δίφωνο FM, έχοντας για υπόκρουση τη μουσική του Χατζιδάκι. Αν συντονιστείς όμως στη συχνότητα του σταθμού ακούς Μύρωνα Στρατή.

ΣΥΝ

+ Ανέλπιστα πετυχημένη η πορεία της «Ακαδημίας Πλάτωνος» του Φίλιππου Τσίτου στις αίθουσες, εκρηκτικό το ξεκίνημα του «Κυνόδοντα» σε δύο κινηματογράφους, με ανθρώπους να κάθονται στα πατώματα και τα ταμεία να δηλώνουν: «Δεν υπάρχουν διαθέσιμα εισιτήρια». Μπορεί μέχρι σήμερα οι έπαινοι για το καινούργιο ελληνικό σινεμά να προέρχονταν μόνο από τους δημοσιογράφους και τα μέσα ενημέρωσης, το μεγαλύτερο μπράβο όμως ήρθε από το κοινό και μάλιστα με τρόπο που δεν χωρά αμφισβητήσεις. Καλή συνέχεια.

+ «Το να εκχωρείται η πολιτική του κινηματογράφου σε επαγγελματίες συνδικαλιστές είναι μια ακατανόητη ελληνική ιδιαιτερότητα, την οποία πρέπει επιτέλους να αποτάξουμε αν θέλουμε να προχωρήσουμε». Αυτά γράφουν, ανάμεσα σε άλλα εξαιρετικά ενδιαφέροντα, στην επιστολή που έστειλαν στον νέο υπουργό Πολιτισμού τα μέλη της Επιτροπής Γαβρά, την οποία είχε συστήσει ο Μιχάλης Λιάπης για να επεξεργαστούν το νέο νομοσχέδιο για το σινεμά. Οι εξαιρετικές τους προτάσεις, ανάμεσα σε άλλα θετικά, περιόριζαν ριζικά τον ρόλο των σωματείων, τις «καθ’ έξιν και επάγγελμα συντεχνιακές ηγεσίες, που εμφανίζονται ψευδεπίγραφα ως αντιπροσωπευτικές του χώρου της κινηματογραφικής παραγωγής και δημιουργίας», όπως τις ονομάζουν, στην άσκηση κινηματογραφικής πολιτικής. Θαρραλέα και ουσιαστική κίνηση η επιστολή τους, την οποία ελπίζουμε να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν του ο κ. Γερουλάνος και να ακούσει μια ουσιαστική φωνή ανάμεσα στην κακοφωνία των όσων βολεμένων νιώθουν την καρέκλα τους να τρίζει.

+ Πόσο αποστομωτική είναι αυτή η γυναίκα! Στην προακρόαση του νέου της δίσκου για τους δημοσιογράφους, η Χάρις Αλεξίου υπεραμύνθηκε του απαισιόδοξου περιεχομένου του cd της λέγοντας ότι «υπάρχει και το μαύρο, βαρέθηκα να βλέπω όλους γύρω να παριστάνουν τους χαρούμενους». Αλήθεια, σε μία χώρα με 12,5% έλλειμμα, με χιλιάδες απλήρωτα δάνεια και κάρτες, με όλο και περισσότερες απολύσεις καθημερινά, τι θέση έχουν τα τραγούδια-καρναβάλια με τα οποία μας λούζει νυχθημερόν το ελληνικό ραδιόφωνο;

+ Στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης για την ιδέα της παράλληλης έκθεσης του Ιρανού Y.Z. Καμί και του Αμερικανού Μαρκ Αμέρικα. Δυο τόσο διαφορετικοί κόσμοι, σε ό,τι αφορά την προέλευση των καλλιτεχνών, συναντιούνται στα μονοπάτια της σύγχρονης τέχνης. Δυο εικαστικοί κόσμοι που με τα έργα των δυο καλλιτεχνών αλληλοσυμπληρώνονται αντί να ερίζουν.

+ Στον δημιουργό κόμικς Ηλία Κυριαζή για την αναγνώριση της δουλειάς του και στις ΗΠΑ. Η πρωταγωνίστριά του Melanie από το κόμικς «Melody» είναι υποψήφια για το βραβείο καλύτερου γυναικείου χαρακτήρα από τον οργανισμό Friends of Lulu, που μάχεται για τα δικαιώματα και την ισότητα των γυναικών με πολύ σημαντικό έργο. Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων θα γίνει τον Νοέμβριο και είτε κερδίσει είτε όχι ο Κυριαζής, η υποψηφιότητά του και μόνο για ένα τόσο ιδιαίτερο βραβείο είναι σημαντική.

+ Στον Δημήτρη Τάρλοου, ο οποίος λέει απλά και κατανοητά γιατί στη σχέση ελληνικού θεάτρου – Υπουργείου Πολιτισμού ο Μανωλιός έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. «Απλώς τώρα αντί να ζητάς από το Υπουργείο τα λεφτά σου τα ζητάς από το Ελληνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού (ΕΚΕΘΕΧ), το οποίο σου λέει ότι δεν έχει και τελικά πας στον υπουργό», δήλωσε. Σωστά. Δηλαδή στη Μονόπολη του κρατικοδίαιτου Πολιτισμού «γύρνα πίσω στην αφετηρία»…

+ Στον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, ο οποίος στήνει αντάρτικο στον αντικαπνιστικό νόμο. Στη νέα παράσταση των Αγάμων Θυτών όποιος θεατής θέλει θα ανεβαίνει στη σκηνή να… καπνίζει, πληρώνοντας ένα μικροποσό. Ο νόμος απαγορεύει ρητώς το κάπνισμα στην πλατεία, όμως για τη σκηνή δεν λέει κουβέντα! Τα όποια έσοδα σκέπτονται να τα δώσουν στην Αντικαρκινική Εταιρεία. Και μακάβριο και προχωρημένο.

+ Στην έκθεση «Golden Αge – Οι Καλύτερες Στιγμές της Ολλανδικής Γραφιστικής (1890-1990)» που παρουσιάζεται στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Ποιος είπε ότι καλλιτέχνες μέχρι και του 1890 δεν μπορούν να βάλουν τα γυαλιά σε πολλούς σύγχρονους wannabe εκπροσώπους της αισθητικής της εικόνας;

+ Στον Τάκη Ζαχαράτο, αλλά όχι για τη «Χαρτοπαίκτρα» Αλέκα του, η οποία εξαντλείται στην πρώτη σκηνή. Ούτε γιατί τον βλέπεις να πασχίζει να γίνει Βλαχοπούλου – που γίνεται; Δεν γίνεται, αλλά επειδή καταφέρνει να προσελκύσει τόσο κοινό στο θέατρο. Δηλαδή έχει πείσει ότι μπορεί να… μιμηθεί και τον ηθοποιό. Μπράβο του!