Η «επόμενη μέρα» των εκλογών αποτελεί πεδίο δόξης λαμπρό για το ΚΚΕ, που με το «καλημέρα» έχει βρεθεί στους δρόμους στο πλευρό των εργαζομένων στα stage και των λιμενεργατών και με κάθε ευκαιρία περνάει το ΠΑΣΟΚ «γενεές δεκατέσσερις», έχει όμως και δυσκολίες, αφού η «συμμαχία» με τον λαό αποδεικνύεται δύσκολο έργο.

Η «επόμενη μέρα» των εκλογών αποτελεί πεδίο δόξης λαμπρό για το ΚΚΕ, που με το «καλημέρα» έχει βρεθεί στους δρόμους στο πλευρό των εργαζομένων στα stage και των λιμενεργατών και με κάθε ευκαιρία περνάει το ΠΑΣΟΚ «γενεές δεκατέσσερις», έχει όμως και δυσκολίες, αφού η «συμμαχία» με τον λαό αποδεικνύεται δύσκολο έργο.

Παρά τα στραπατσαρίσματα και στραβοπατήματα των δύο κομμάτων εξουσίας (προς το παρόν η γαλάζια παράταξη μας έχει στο «περίμενε»), ο δικομματισμός καλά κρατεί, ενώ μεγάλο μέρος της ψήφου των εργαζομένων «διαχέεται» σε κόμματα τα οποία ο Περισσός χαρακτηρίζει «αναχώματα που εμποδίζουν τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού».

Την ίδια ώρα το ΚΚΕ, εκτός από πολιτική πίεση, δέχεται και μεγάλη ιδεολογική πίεση – μεταξύ άλλων είναι ενδεικτική η αρθρογραφία των ημερών στον Τύπο για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου –, κυρίως προερχόμενη από το ΠΑΣΟΚ.

Τις δυσκολίες αυτές που προβληματίζουν την ηγεσία του ΚΚΕ τις είχαμε περιγράψει πριν από λίγες εβδομάδες και μάλλον τα όσα αναφέρει η Αλέκα Παπαρήγα σε άρθρο της στον κυριακάτικο «Ριζοσπάστη» μας επιβεβαιώνουν. Επί της ουσίας θέτει ως ζήτημα την ανάγκη να υπάρξει «ένα ορατό βήμα εμπρός», που θα ανοίξει τον δρόμο στη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου για τη λαϊκή εξουσία, ζήτημα προσανατολισμού, ενιαίας δράσης στον ίδιο στόχο, που είναι η ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης όσο γίνεται μεγαλύτερου μέρους της εργατικής τάξης.

Όπως αναφέρει, το ΠΑΣΟΚ «πλασάρει ένα μείγμα εμπορίου ελπίδας και φόβου», ωστόσο εκτιμά ότι έχει χάσει την ισχύ του καθώς «οι όποιοι κοινωνικοί ελιγμοί του» σήμερα «δεν έχουν καμιά τύχη, κανένα πρακτικό αποτέλεσμα για τον λαό», κι επικαλείται ως απόδειξη το ότι «το ΠΑΣΟΚ ψηφίσθηκε με λιγότερο φανατισμό και ενθουσιασμό από λαϊκά στρώματα».

Από την άλλη δεν σημαίνει, λέει, ότι «το ΠΑΣΟΚ δεν έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί εντυπώσεις, να διαμορφώνει κάποιες επιλεκτικές συμμαχίες σε κοινωνικό επίπεδο προκειμένου να κερδίσει χρόνο για να καθηλώσει το εργατικό, το λαϊκό κίνημα, το κίνημα της νεολαίας ώστε να περάσουν τα μέτρα του με τη λιγότερη αντίσταση, αν όχι με μηδενική αντίσταση».

Τι κάνει το ΚΚΕ υπό αυτές τις συνθήκες; Για την Αλέκα η απάντηση βρίσκεται στη βαθύτερη επεξεργασία των αποφάσεων του 18ου Συνεδρίου και την πιο αποτελεσματική δουλειά στη βάση, στην κατεύθυνση της βελτίωσης της ποιότητας των δεσμών του κόμματος με τον «εργαζόμενο λαό» και της καλύτερης ανάδειξης των θέσεών του για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης που προτείνει.

Αυτό το τελευταίο εκτιμά η Αλέκα Παπαρήγα ότι αποτελεί «δύσκολη και σύνθετη υπόθεση», αφού, όπως γράφει, «ανάμεσα στη στρατηγική μας και στην υλοποίησή της μεσολαβούν πλατιές λαϊκές μάζες που έχουν τις δικές τους εμπειρίες, λαϊκές μάζες που η αυθόρμητη συνείδησή τους καθορίζεται από την κυρίαρχη ιδεολογία και τις διάφορες αποχρώσεις της».

Σε σχέση με το εκλογικό αποτέλεσμα σημειώνει ως «κατάκτηση» την επιρροή του κόμματος, καθώς, όπως λέει, «σε δύσκολες συνθήκες παγκόσμιας υποχώρησης του κινήματος (προσωρινής μεν, αλλά οπωσδήποτε υποχώρησης)» το ΚΚΕ έχει πετύχει «ένα αρκετά υψηλό κύρος σε ευρύτερες εργατικές, λαϊκές μάζες, ανεξάρτητα πώς αυτό εκφράζεται στην κάλπη», το οποίο αποτελεί «ατού που το κατακτήσαμε σε δύσκολες συνθήκες, σε περίοδο ισχνών αγελάδων».

Σε αυτές τις συνθήκες υπάρχουν ευθύνες του κόμματος; Σύμφωνα με τη γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ υπάρχουν ζητήματα καθοδηγητικής και οργανωτικής δουλειάς, καθώς τονίζει ότι παρά το επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει η ιδεολογική δουλειά αυτή εμφανίζεται «ιδιαίτερα στο επίπεδο των ΚΟΒ ότι είναι πολύ αναιμική, πολύ πίσω από την οξύτητα της ιδεολογικής διαπάλης που διαπερνά την ελληνική κοινωνία».  ◆