Επιμέλεια: ΜΑΡΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ

Η Τοmoko Hatsuzawa, μια από τις χιλιάδες κατοίκους που ακόμα και σήμερα μένουν σε απόσταση 60 χιλιομέτρων από το κατεστραμμένο πυρηνικό εργοστάσιο, μέσα στη ζώνη που έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από τη ραδιενέργεια, προσπαθούσε μάταια να υψώσει τη φωνή της, προσπαθούσε μάταια να ακουστεί ο φόβος και η αγωνία της για το μέλλον όλων των παιδιών τής «σημαδεμένης» πόλης.

Επιμέλεια: ΜΑΡΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ

Η Τοmoko Hatsuzawa, μια από τις χιλιάδες κατοίκους που ακόμα και σήμερα μένουν σε απόσταση 60 χιλιομέτρων από το κατεστραμμένο πυρηνικό εργοστάσιο, μέσα στη ζώνη που έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από τη ραδιενέργεια, προσπαθούσε μάταια να υψώσει τη φωνή της, προσπαθούσε μάταια να ακουστεί ο φόβος και η αγωνία της για το μέλλον όλων των παιδιών τής «σημαδεμένης» πόλης. Μέχρι που στα τέλη Μαΐου πληροφορήθηκε ότι θα επισκεπτόταν την περιοχή για να κάνει ρεπορτάζ ο Hiroco Tabuchi, Ιάπωνας δημοσιογράφος που συνεργάζεται με τους «The New York Times».

Η Tomoko έγραψε τότε ένα γράμμα και του το παρέδωσε για να μεταφέρει το σπαρακτικό της μήνυμα σε όλο τον κόσμο. Για να ζητήσει από την παγκόσμια κοινότητα να μην ξεχάσει, να μην επαναπαυτεί στη σιωπή. Για να ζητήσει από την παγκόσμια κοινότητα να πιέσει την ιαπωνική κυβέρνηση για τη λήψη ουσιαστικών μέτρων για την προστασία του πληθυσμού, μέτρα που μόνο ανεξάρτητοι οργανισμοί και περιβαλλοντικές οργανώσεις πιέζουν για την υιοθέτησή τους.

Το γράμμα της μάνας

«Προς τους πολίτες των ΗΠΑ αλλά και όλου του κόσμου.

Λυπάμαι πολύ για το ουράνιο και το πλουτώνιο που η Ιαπωνία σκόρπισε στο περιβάλλον. Το ραδιενεργό νέφος από τη Φουκουσίμα έχει ήδη κάνει τον γύρο του κόσμου πολλές φορές, φθάνοντας στη Χαβάη, την Αλάσκα ακόμη και τη Νέα Υόρκη. Ζούμε σε απόσταση 60 χιλιομέτρων από το πυρηνικό εργοστάσιο και τα σπίτια μας έχουν μολυνθεί σε επίπεδα αντίστοιχα με εκείνα του Τσερνομπίλ.

Το καίσιο-137 που έχει εντοπιστεί στο έδαφος θα παραμείνει εκεί για 30 χρόνια. Η κυβέρνηση, όμως, δεν είναι διατεθειμένη να μας βοηθήσει. Μας λένε να μείνουμε στα σπίτια μας. Μας λένε να βάζουμε στα παιδιά μας μάσκες και καπέλα και να συνεχίσουμε να τα στέλνουμε στο σχολείο.

Το φετινό καλοκαίρι τα παιδιά μας δεν μπορούν να κολυμπήσουν. Δεν μπορούν να παίξουν στις αυλές και τα λιβάδια. Δεν μπορούν να γευθούν τα νόστιμα ροδάκινα που καλλιεργούσαμε στη Φουκουσίμα. Δεν μπορούν να φάνε ακόμη και το ρύζι που οι αγρότες παράγουν. Δεν μπορούν να επισκεφθούν τα όμορφα ποτάμια μας, τα βουνά και τις λίμνες μας. Και αυτό με συνθλίβει, με γεμίζει με τόση θλίψη.

Τα παιδιά μας θα περάσουν το φετινό καλοκαίρι στις σχολικές αίθουσες που δεν διαθέτουν ούτε κλιματισμό. Ιδρωμένα θα προσπαθούν να συγκεντρωθούν στα μαθήματα τους. Και ακόμα δεν γνωρίζουμε σε πόση ραδιενέργεια εκτέθηκαν.

Ήμουν οκτώ χρονών όταν κατασκευάστηκε το πυρηνικό εργοστάσιο Νταϊίτσι στη Φουκουσίμα. Αν γνώριζα, αν είχα καταλάβει τι ακριβώς έκτιζαν, θα είχα αγωνιστεί για να μην κατασκευαστεί. Δεν είχα, όμως, συνειδητοποιήσει ότι αυτό το εργοστάσιο θα αποτελούσε κίνδυνο για τα παιδιά μου, τα παιδιά των παιδιών μου και τα παιδιά τους. Είμαι ευγνώμων για τη βοήθεια που μας έχει στείλει ο κόσμος από κάθε γωνιά του πλανήτη.

Τώρα, όμως, αυτό που σας ζητώ είναι να μιλήσετε κατά της ιαπωνικής κυβέρνησης. Να τους πιέσετε για να αναλάβουν δράση. Να τους πείτε να κάνουν την προστασία των παιδιών πρώτη προτεραιότητα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

Τοmoko Hatsuzawa

Fukushima City

25 Μαΐου 2011»

 

Αληθινά ψέματα και ραδιενέργεια

Οι πραγματικές διαστάσεις του πυρηνικού δυστυχήματος που σημειώθηκε στις 11 Μαρτίου μετά τον καταστροφικό σεισμό και το τσουνάμι δεν μπορούν ακόμα να εκτιμηθούν, ενώ το πυρηνικό λόμπι έχει επιβάλει μια ιδιότυπη σιωπή, θέλοντας να δώσει το μήνυμα ότι το «συμβάν» έχει λήξει.

Την ίδια ώρα η ιαπωνική κυβέρνηση προσπαθεί να στηρίξει με νύχια και με δόντια την πυρηνική της επιλογή και έχει φτάσει ακόμα και στο σημείο να αντιστέκεται σθεναρά στην κοινή λογική και το αυτονόητο… Είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά τις πιέσεις οργανισμών και επιστημόνων, επιμένει εδώ και σχεδόν 4 μήνες να μην διευρύνει τη ζώνη εκκένωσης του πληθυσμού πέραν των 20 χιλιομέτρων από την «πηγή» έκλυσης της ραδιενέργειας.

Αύξησαν το όριο!

Η τακτική των ιαπωνικών αρχών από την πρώτη στιγμή υποκλίθηκε στα συμφέροντα της πυρηνικής βιομηχανίας, αφού επέλεξε να αυξήσει το όριο έκθεσης στην ακτινοβολία ακόμα και για τα παιδιά, ανεβάζοντάς το από το 1 στα 20 μιλισίβερτ τον χρόνο, δηλαδή όσο είναι το όριο με βάση τους κανόνες ασφαλείας που ακολουθούν πολλές χώρες για τους εργαζόμενους στην πυρηνική βιομηχανία! Πριν από λίγες ημέρες την απαράδεκτη πολιτική του Τόκιο αποκάλυψε ο Γιαν Μπεράνεκ, υπεύθυνος της εκστρατείας της Greenpeace κατά της πυρηνικής ενέργειας, επισημαίνοντας ότι είναι εντελώς απαράδεκτο και αδικαιολόγητο από την πλευρά της ιαπωνικής κυβέρνησης να υποκρίνεται ότι τα 20 μιλισίβερτ δεν αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, τη στιγμή, μάλιστα, που «στο Τσερνομπίλ η σοβιετική κυβέρνηση είχε αποφασίσει να απομακρύνει όλους τους ανθρώπους που ζούσαν σε μία ζώνη όπου η ετήσια έκθεση στην ακτινοβολία θα μπορούσε να ξεπεράσει τα 5 μιλισίβερτ».

Σύμφωνα με τα στοιχεία των περιβαλλοντικών οργανώσεων για τα επίπεδα ραδιενέργειας, τα οποία να σημειωθεί δεν διαφέρουν από αυτά των ιαπωνικών αρχών, στην πόλη Φουκουσίμα ο πληθυσμός αυτή τη στιγμή εκτίθεται σε δόση από 10 έως 20 μιλισίβερτ τον χρόνο μόνο από την ατμόσφαιρα, «χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα ραδιενεργά σωματίδια που εισπνέουν ή απορροφούν από τη σκόνη, το νερό ή τα τρόφιμα».

Την ίδια ώρα, νέα στοιχεία που έρχονται στο φως της δημοσιότητας αποδεικνύουν ότι η ποσότητα ραδιενέργειας που εκλύθηκε από το πυρηνικό εργοστάσιο Φουκουσίμα Νταϊίτσι ήταν διπλάσια από τις αρχικές ανακοινώσεις ενώ, πλέον, και η υπηρεσία Πυρηνικής και Βιομηχανικής Ασφάλειας της Ιαπωνίας, NISA, παραδέχεται ότι η ραδιενέργεια που εκλύθηκε στην Ιαπωνία είναι το 1/6 της ποσότητας του Τσερνομπίλ και όχι το 1/10, όπως αρχικά είχε δηλωθεί.

Η ιαπωνική κυβέρνηση για πρώτη φορά, παράλληλα, παραδέχεται με έκθεσή της που κατέθεσε στη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) ότι δεν ήταν προετοιμασμένη για ένα σοβαρό πυρηνικό ατύχημα και ότι η ζημιά στους αντιδραστήρες ήταν σοβαρότερη από ό,τι εκτιμήθηκε αρχικά και αναγνωρίζει ότι απαιτείται η ριζική αναθεώρηση των κανόνων πυρηνικής ασφάλειας.