Οι σπατάλες του ελληνικού Δημοσίου και ιδιαίτερα το κόστος των ενοικιαζόμενων κτηρίων βρίσκονται στην επικαιρότητα από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.

Οι σπατάλες του ελληνικού Δημοσίου και ιδιαίτερα το κόστος των ενοικιαζόμενων κτηρίων βρίσκονται στην επικαιρότητα από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Κάθε φορά που προκύπτει οικονομική κρίση, το πρόβλημα έρχεται στο προσκήνιο και διάφοροι, υπουργοί κυρίως, θεωρούν ότι υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό προκειμένου να δείξουν στον κόσμο ότι νοιάζονται για την εξοικονόμηση πόρων, για την πιο ορθολογική οργάνωση του Δημοσίου.
Και δεν ήταν μόνο το θέμα των κτηρίων και η εξοικονόμηση των ενοικίων που κάθε φορά άνοιγαν την όρεξη των υπουργών για να δείξουν άλλο πρόσωπο στην ελληνική κοινωνία, ήταν και το θέμα της χρήσης των αυτοκινήτων του Δημοσίου, αλλά και οι ελληνικές αποστολές στο εξωτερικό.
Κάτι παρόμοιο, λοιπόν, συνέβη και το 1931, όταν κατά την κατάρτιση του προϋπολογισμού διαπιστώθηκε ότι το κράτος θα κατέβαλλε 147.000.000 δραχμές (!!!) για ενοίκια κτηρίων όπου στεγάζονται υπηρεσίες του ελληνικού Δημοσίου! Ποσό το οποίο πράγματι ήταν υπερβολικό και τεράστιο για εκείνη την εποχή, τότε δηλαδή που η Ελλάδα ήταν πάλι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Μόνο πέντε υπουργεία στεγάζονταν σε κτήρια του δημοσίου (Εσωτερικών, Οικονομικών, Στρατιωτικών, Ναυτικών και Εξωτερικών), ενώ σε 80.000.000 δραχμές ανέρχονταν τα έξοδα για τη στέγαση δημοσίων υπηρεσιών μέσα στην Αθήνα.
Σπατάλες
«Οι εκπρόσωποι του Κράτους επαγγελθέντες να καταστήσουν την Ελλάδα αγνώριστον, εσπατάλησαν και σπαταλούν με φρενήρη ταχύτητα τας οικονομίας του πτωχού, τας οποίας ήρπασαν με τον βούρδουλα του χωροφύλακος», έγραφαν οι εφημερίδες δημοσιεύοντας καθημερινά τις διαφόρων ειδών σπατάλες.
Σε έρευνα που δημοσίευσε ο δημοσιογράφος Ν. Αναστασόπουλος διαπίστωνε πως ξοδεύονταν «εκατομμύρια εις αποστολάς ημετέρων εις το εξωτερικόν, εκατομμύρια εις τα εθνικά θέατρα και μελοδράματα, εκατομμύρια εις τα αυτοκίνητα»!
Ως προς τα ενοικιαζόμενα δημόσια κτήρια, πέραν του υψηλού κόστους, καταγγέλλονταν από τους υπαλλήλους ότι ήταν και ανθυγιεινά! «Τα πλείστα, αν μη όλα, των δημοσίων κτιρίων είναι ανήλια και υγρά», διαπίστωνε άλλο ρεπορτάζ, το οποίο αποκάλυπτε πως ενώ ξοδεύονταν 1.600.000 δραχμές για ενοίκιο φυλακών, την ίδια ώρα οι επισκευές του Μεγάρου της Αεροπορίας κόστιζαν 500.000 δραχμές.
Το υψηλότερο κόστος ενοικίων είχε το υπουργείο Οικονομικών με 26.000.000 δραχμές και το χαμηλότερο το νεοσύστατο υπουργείο Αεροπορίας με 1.600.000 δραχμές. Πάντως, τα περισσότερα χρήματα πήγαιναν στα ενοίκια για τα υπουργικά μέγαρα, αφού τα ενοίκιά τους ξεπερνούσαν τα δέκα εκατομμύρια δραχμές.
Είναι περιττό να επισημάνουμε ότι κάθε φορά που ξεκινούσε μια τέτοια εκστρατεία με θόρυβο και προβολή του «ρέκτη» υπουργού, κατέληγε σε ένα φιάσκο που όλοι μέσα σε μία απόλυτη σιγή αποδεχόντουσαν, υποκύπτοντας στις πιέσεις των ιδιοκτητών των κτηρίων, οι οποίοι κινητοποιούσαν όλους τους μηχανισμούς που διέθεταν για να μην λήξει η συνήθως συμφέρουσα για την τσέπη τους σύμβαση, την οποία είχαν υπογράψει με κάποια υπηρεσία του Δημοσίου, μια διαδικασία στην οποία συμμετείχαν πολλοί και ιδιαίτερα οι ευρισκόμενοι στην πολιτική ηγεσία. Και μια διαδικασία που απλά επιβεβαίωνε ότι «οι φίλοι του γκουβέρνου» κάνουν κουμάντο και βέβαια με το αζημίωτο εξασφάλιζαν την εύνοια και γαλαντομία του κράτους.
Μην νομίζετε ότι σήμερα έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα… Είναι απίστευτες οι κόντρες και οι παρεμβάσεις που έγιναν εκείνη την περίοδο σε ομάδα του υπουργείου Οικονομικών που είχε αναλάβει να ρυθμίσει το θέμα των κτηρίων στα οποία θα στεγαστούν οι εφορίες μετά τις συμπτύξεις που είχαν γίνει. Οι κόντρες ήταν μεγάλες, ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα, και για τα κτήρια για τα οποία, εκ των πραγμάτων, θα έπρεπε το Δημόσιο να διακόψει την ενοικίασή τους.
Οι διάφοροι κρατικοδίαιτοι ιδιοκτήτες, ανήσυχοι μην απομακρυνθούν από τις οικονομικές κάνουλες του ελληνικού κράτους, κινητοποίησαν τα βύσματά τους, προκειμένου το κτήριό τους να μην ξενοικιαστεί, ακόμα κι αν η εφορία είχε καταργηθεί. «Φέρτε καμιά άλλη υπηρεσία», έλεγαν στους προστάτες τους, και αυτοί με τη σειρά τους πίεζαν προς κάθε κατεύθυνση και ειδικά την πολιτική ηγεσία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι εν έτει 2012, στην καρδιά της χειρότερης οικονομικής κρίσης, κάποιοι προσπαθούσαν να περισώσουν κτήριο κάπου στους Αμπελοκήπους, το οποίο είναι σχεδόν ακατάλληλο για να στεγάζει υπηρεσίες του Δημοσίου, το οποίο ανήκει σε πρώην γαλάζιο υφυπουργό που εδώ και χρόνια είχε εξασφαλισμένα τα… παχυλά ενοίκια του κτηρίου. Οι πιέσεις ήταν μεγάλες από την πλευρά των ιδιοκτητών, αλλά από την πλευρά των αρμοδίων που συμμετείχαν στις επιτροπές υπήρξε δυναμική αντίδραση – σε τέτοιες εποχές κανένας δεν δέχεται να βάλει την υπογραφή του σε παρανομίες. Κάπως έτσι το κτήριο ξενοικιάστηκε και τώρα ψάχνουν για καινούργιο.
Η ουσία πάντως είναι ότι ακόμη και αυτό το θέμα, που θα μπορούσε να έχει λυθεί, αποτελεί ένα διαχρονικό πρόβλημα του ελληνικού κράτους… Από τη σύστασή του αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί και παραμένει ένα ζήτημα που κάποιοι το εντάσσουν στις πελατειακές σχέσεις.
Είναι ενδεικτικό ότι καμία προσπάθεια δεν είχε αίσιο αποτέλεσμα, από όσες κι αν έγιναν, κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Πιθανόν να έγιναν κάποιες περικοπές, κάποιες οικονομίες, όμως λίγα χρόνια μετά, όλο και κάποιος υπουργός, όλο και κάποια τρόικα θα εμφανιζόταν και θα αρχίζαμε πάλι από την αρχή, γιατί θα διαπίστωνε με πραγματική ή υποκριτική θλίψη ότι μέσα στην οικονομική κρίση και στις δύσκολες συνθήκες το Δημόσιο συνεχίζει να πληρώνει δεκάδες εκατομμύρια για ενοίκια σε ημέτερους και εξακολουθεί να είναι σπάταλο.

Οι ιστορίες αυτές προέρχονται από κείμενα του ιστορικού ερευνητή και δημοσιογράφου, Λευτέρη Σκιαδά, εκδότη της εφημερίδας "ΜΙΚΡΟΣ ΡΩΜΗΟΣ", www.mikros-romios.gr, τηλ: 210 3426833

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.