Από τον Αλέκο Γιωτόπουλο λάβαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο

Το θέατρο του παραλόγου σε βάρος των κρατούμενων στα λεγόμενα Πειθαρχικά Συμβούλια καλά κρατεί και με την τρικομματική κυβέρνηση. Όπως είναι γνωστό, στις 30 Ιανουαρίου 2012 έκανα την 5η αίτηση για χορήγηση άδειας, όπως δικαιούμαι. Ενώ το Συμβούλιο όφειλε να συνεδριάσει για να απαντήσει μέσα σε ενάμιση μήνα, συνήλθε ένα χρόνο μετά, στις 22 Ιανουαρίου του 2013, χωρίς καμιά εξήγηση για την καθυστέρηση. Αν μου είχαν απαντήσει στον νόμιμο χρόνο, θα είχα κάνει σε αυτό το διάστημα άλλες τρεις αιτήσεις και η επόμενη θα ήταν η 8η κι όχι η 6η.
Ήρθαν απροειδοποίητα για πρώτη φορά την ώρα του γεύματος, μετά τις 12 το μεσημέρι, και ενώ στις 13.00 είχα το εβδομαδιαίο επισκεπτήριο με τη σύντροφό μου, ώστε να πιέζομαι χρονικά. Επαναλαμβάνοντας το φτηνό τρικ του τρίτου Συμβουλίου στις 30 Ιουνίου 2011, που συνήλθε εσπευσμένα στις 6 το απόγευμα, δύο μέρες μετά τα σοβαρά επεισόδια στην πλατεία Συντάγματος, ώστε να είναι ευκολότερη η απόρριψη. Διαμαρτυρήθηκα λέγοντας «Αφού περιμένατε ένα χρόνο, γιατί δεν ερχόσαστε πριν από 15 μέρες που υπήρχε ηρεμία; Περιμένατε να σκάσουν οι βόμβες για να έρθετε;».
Όπως και στις άλλες συνεδριάσεις, η εισαγγελέας κ. Τρούπη ήταν καινούρια, ήρθε απ’ την επαρχία πριν από 6 μήνες. Δεν χρειάστηκε να σκοτιστεί για να αιτιολογήσει την απόρριψη. Διάβασε την ποινή και ξεμπέρδεψε. Καταδικάστηκες στη βαριά ποινή των 17 φορές ισόβια κάθειρξη για ηθική αυτουργία και άρα απορρίπτεται η αίτησή σου με πλειοψηφία 2 προς 1. Οι έντονες διαμαρτυρίες μου, ότι πουθενά ο νόμος δεν αναφέρεται στην ποινή ως προϋπόθεση για τη χορήγηση άδειας, ήταν μάταιες.
Ο νόμος λέει το εξής:
«Οι τακτικές άδειες χορηγούνται εφόσον: 1) Ο κατάδικος έχει εκτίσει το ένα πέμπτο της ποινής του και η κράτηση έχει διαρκέσει τουλάχιστον τρεις μήνες. Σε περίπτωση έκτισης ποινής ισόβιας κάθειρξης, η κράτηση πρέπει να έχει διαρκέσει τουλάχιστον οκτώ έτη. 2) Δεν εκκρεμεί κατά του κατάδικου ποινική διαδικασία για αξιόποινη πράξη σε βαθμό κακουργήματος. 3) Εκτιμάται ότι δεν υπάρχει κίνδυνος τελέσεως κατά τη διάρκεια της άδειας νέων εγκλημάτων. 4) Συντρέχουν λόγοι που δικαιολογούν την προσδοκία ότι δεν υπάρχει κίνδυνος φυγής και ότι ο κρατούμενος δεν θα κάνει κακή χρήση της άδειάς του.
Για να διαπιστωθεί αν συντρέχει αυτή η προϋπόθεση εκτιμώνται ιδίως α) η προσωπικότητα του κατάδικου και η εν γένει συμπεριφορά του μετά την τέλεση της πράξης κατά τη διάρκεια της κράτησης, σε συνδυασμό με το άρθρο 69 παρ. 2 του παρόντος κώδικα και κατά τη διάρκεια των αδειών, που ενδεχομένως του έχουν χορηγηθεί, β) η ατομική, επαγγελματική και κοινωνική κατάσταση του ίδιου και της οικογένειάς του, καθώς και οι τυχόν οικογενειακές του υποχρεώσεις, γ) η ωφέλεια την οποία μπορεί να έχει για την προσωπικότητα του κατάδικου και τη μελλοντική εξέλιξη η λήψη μέτρων για τη σταδιακή επάνοδό του σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας».
Άρα έχουμε διαστρέβλωση και καταστρατήγηση του νόμου απ’ την εισαγγελέα κ. Τρούπη.

Το θέατρο
Σωστά ο νόμος δεν αναφέρεται στην ποινή για τον εξής λόγο ουσίας. Κρατούμενοι που μπορεί να έχουν καταδικαστεί σε σχετικά μικρές ποινές και είναι μπράβοι της νύχτας και μέλη συμμορίας, που στη διάρκεια της κράτησής τους δεν έχουν άλλα ενδιαφέροντα, είναι πιθανότατο ότι στη διάρκεια της άδειας θα έχουν τις ίδιες ακριβώς ασχολίες. Αντίθετα κάποιος που καταδικάστηκε σε βαριά ποινή, αλλά στη φυλακή έχει διαφορετικές εποικοδομητικές ασχολίες που τον εντάσσουν στην κοινωνία, είναι σχεδόν σίγουρο ότι η συμπεριφορά του στη διάρκεια της άδειας δεν θα έχει τίποτε το μεμπτό.
Η εισαγγελέας μου λέει: «Σου απομένει μεγάλο υπόλοιπο ποινής». Της απαντώ: «Δίνετε άδειες, και καλώς το κάνετε, σε ισοβίτες που έχουν εκτίσει 8 χρόνια και τους απομένουν άλλα 8 χρόνια. Όμως σε μένα, που έχω εκτίσει 10,5 χρόνια, μου απομένουν λιγότερα απ’ αυτά τα 8 χρόνια. Λόγω ηλικίας, αφού άνω των 65 χρόνων τα έτη υπολογίζονται διπλά». Μου απαντάει, τη μόνιμη απάντηση των εισαγγελέων: «Δεν τις έδωσα εγώ», χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι έτσι ομολογεί έμμεσα ότι οι αποφάσεις του θεσμού – κι όχι των προσώπων – είναι παράλογες, αντιφατικές και αυθαίρετες.
Παρ’ ότι ο θεσμός της άδειας είναι πετυχημένος, αφού σήμερα είναι ο κύριος λόγος διατήρησης της ειρήνης μέσα στη φυλακή, εν τούτοις η ρύθμισή του μέσω του νόμου Δένδια αποδείχθηκε αποτυχημένη. Πέρα από το γεγονός που απέδειξε ο Τζωρτζάτος, ότι αν έχεις δυο ψήφους υπέρ σου και μία κατά είσαι σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι αν έχεις δυο κατά και μία υπέρ σου, το κύριο είναι ότι η υπερβολική εξουσία που δίδεται στην εισαγγελέα με το δικαίωμα στο veto δημιουργεί μια ανισορροπία ανάμεσα στα μέλη, που στην πράξη καταργεί το Συμβούλιο.
Εκτός του πρώτου, στα τέσσερα άλλα Συμβούλια που παραβρέθηκα μιλούσε μόνο η εισαγγελέας και τα δύο άλλα μέλη δεν άνοιξαν το στόμα τους ν’ αρθρώσουν έστω και μία λέξη. Έτσι, ενώ ο νόμος προβλέπει ότι παίζει καθοριστικό ρόλο η συμπεριφορά του κρατούμενου στη φυλακή, αποφασίζει η εισαγγελέας, που δεν γνωρίζει τίποτε γι’ αυτήν τη συμπεριφορά του κι ούτε πρόκειται να γνωρίσει, αφού σ’ έναν χρόνο αντικαθίσταται από άλλη. Αντίθετα, οι άλλοι δύο, η διευθύντρια και η κοινωνική λειτουργός, που γνωρίζουν τον κρατούμενο απ’ τις πληροφορίες των φυλάκων, δεν τολμούν να μιλήσουν, να πάνε κόντρα στην πανίσχυρη εισαγγελέα για λόγους ευνόητους.
Είναι αδύνατο στην εισαγγελέα ν’ αντιληφθεί τι γίνεται, γιατί μέσα στη φυλακή παράλληλα με την πληροφόρηση υπάρχει και μια παραπληροφόρηση από ορισμένους για λόγους σκοπιμότητας. Τρανό παράδειγμα η γκάφα του υπουργού Δικαιοσύνης Δένδια το 2009, που την πρώτη μέρα της απόδρασης με το ελικόπτερο κατηγόρησε έναν φύλακα, υπονοώντας ότι «τα έπιασε», αγνοώντας ότι αυτός ο φύλακας είναι από τους καλύτερους κι εντιμότερους φύλακες του Κορυδαλλού και δεν υπήρχε περίπτωση να έχει χρηματιστεί και ούτε να μην κάνει το καθήκον του. Όταν λοιπόν ολόκληρος υπουργός δεν έχει σωστή πληροφόρηση, θα έχει η εισαγγελέας;
Το θέατρο συνίσταται στο ότι ο πιο αναρμόδιος ουσιαστικά κι απληροφόρητος, η εισαγγελέας, πλαισιωμένη από δύο γλάστρες, επιβάλλει αυθαίρετα τη γνώμη της κι αποφασίζει, προσποιούμενη ότι λειτουργεί συλλογικά ως Συμβούλιο.

Τόσο πολύ φοβούνται;
Συνήθως για περιπτώσεις σαν τη δική μου, λένε ότι η Ιστορία θα σε δικαιώσει. Για μένα όμως δεν χρειάστηκε να περιμένω την Ιστορία. Δέκα χρόνια άρκεσαν, όπως το είχα προβλέψει. Οι μεγαλύτεροι εχθροί μου, που ’χουν πρωτοστατήσει προ δεκαετίας για να με παρουσιάσουν σαν τον καθοδηγητή-αρχηγό της 17Ν, δημοσιεύουν σήμερα άρθρα με τίτλους «Ο γρίφος του καθοδηγητή» και «Παραμένει ανοιχτό το ζήτημα του καθοδηγητή», ανατρέποντας εκ βάθρων όλα όσα υποστήριζαν τότε, στα οποία στηρίχθηκε η καταδίκη μου ως ηθικού αυτουργού. Αν αυτά γράφονταν τότε, δεν θα ’χα καταδικαστεί. Άλλωστε σ’ όλες τις παρόμοιες δίκες που ακολούθησαν κανείς δεν καταδικάστηκε ή διώχθηκε με αυτήν την κατηγορία. Η ηθική αυτουργία δεν ήταν παρά ad hoc επινόηση.
Όσον αφορά αυτούς που συγχέουν την ιστορική αλήθεια με τη δικαστική, τους παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα απ’ το έργο της κορυφαίας μορφής του Διαφωτισμού, του Ντιντερό: «…ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν δύο είδη νόμων: κάποιοι είναι απόλυτα δίκαιοι και ισχύουν για όλους το ίδιο· άλλοι είναι περίεργοι και οφείλουν το κύρος τους μόνο στην τύφλωση ή στην αναγκαιότητα την οποία υπαγορεύουν οι συνθήκες. Αυτοί οι νόμοι επιβάλλουν στον ένοχο που τους παραβαίνει μόνο προσωρινή τιμωρία· τιμωρία που ο χρόνος την επιστρέφει στους δικαστές και στα έθνη, όπου και παραμένει για πάντα».
Επί τρία χρόνια με εμπαίζουν. Αρνούνται να εφαρμόσουν τον νόμο, να μου χορηγήσουν την ολιγοήμερη άδεια που δικαιούμαι. Προφασιζόμενοι γελοίες και έωλες αιτιολογίες. Κι ενώ γνωρίζουν καλά ότι ούτε ύποπτος φυγής είμαι, ούτε θα είμαι ηθικός αυτουργός σε ανύπαρκτους φυσικούς αυτουργούς. Στον καθένα λοιπόν ανακύπτει το ερώτημα: Τόσο πολύ φοβούνται τον Γιωτόπουλο; Και γιατί άραγε;

Φυλακές Κορυδαλλού,
25 Ιανουαρίου 2013
Αλέκος Γιωτόπουλος