Θα μπορούσε να είναι αντικείμενο στοιχήματος: πόσο χρόνο ζωής έχει η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ που προέκυψε μετά την αποχώρηση Κουβέλη από την τρικομματική – άνευ εκλογών βεβαίως βεβαίως: δυο μήνες, τρεις μήνες, ένα χρόνο, τρία χρόνια, μια… επταετία;

* Όπως για το αν θα εκλέγεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απευθείας από το λαό και στην περίπτωση αυτή, τι εξουσίες θα έχει. Γιατί δεν μπορεί να εκλέγεται με λαϊκή ψήφο από τη μια και να μην έχει καθόλου εξουσίες από την άλλη.

* Όπως το ποιες μπορεί να είναι οι «δικλείδες ασφαλείας», ώστε να μην γίνονται έκτακτες εκλογές κάθε τόσο.

* Όπως το αν θα υπάρξει πρόσθετο Νομοθετικό Σώμα, η Γερουσία για παράδειγμα, και με ποιες αρμοδιότητες.

* Και το πώς θα διασφαλιστεί ότι οι λεγόμενες «Ανεξάρτητες αρχές» που υπάρχουν πια παντού δεν θα είναι και ανεξέλεγκτες. Για να παράγουν πραγματικό έργο»…
 
Πρότεινε επίσης «ασυμβίβαστο βουλευτή και υπουργού, για να περιφρουρηθεί η διάκριση των δύο εξουσιών» και «για να αναβαθμιστεί ο ρόλος του βουλευτή» ως νομοθέτη. Έβαζε το ζήτημα αν «θα έχουμε ή όχι έναν μόνιμο εκλογικό νόμο που να έχει θεσπιστεί στο Σύνταγμα». Στην συνταγματική ατζέντα ενέταξε την αναθεώρηση  του άρθρου 16 για τα πανεπιστήμια, με στόχο την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ, αλλά και του «περιβαλλοντικού» άρθρου 24, την φαστ τρακ εκδίκαση μεγάλων δημοσίων συμβάσεων από το ΣτΕ με την ίδρυση νέου Ειδικού Τμήματος («αν θέλουμε ανάπτυξη κι επενδύσεις», όπως είπε), προβλέψεις για την οικονομική διαφάνεια των κομμάτων και των βουλευτών, για την παραγραφή αδικημάτων των υπουργών και την άρση ασυλίας (μόνο για «αυστηρές υποθέσεις»).
 
Τον περασμένο Φεβρουάριο, μιλώντας σε διημερίδα του ΙΣΤΑΜΕ για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, ο Βενιζέλος παρουσίαζε κάποιες σκέψεις κυρίως και λιγότερο σχηματοποιημένες προτάσεις για τη σύνδεση του Συντάγματος με την κρίση. Σημείωνε τότε πως «πλέον το Σύνταγμα, κάθε Σύνταγμα δυτικής ευρωπαϊκής χώρας, δεν ρυθμίζει μόνο τον τρόπο συγκρότησης και άσκησης της κρατικής εξουσίας, όπως διδάσκουμε, αλλά γενικότερα τις σχέσεις κράτους–κοινωνίας και οικονομίας. Και βεβαίως τη σχέση κάθε κράτους, άρα και της Ελλάδας, με τους διεθνείς θεσμούς, με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τη σχέση με τους θεσμικούς μας εταίρους, οι οποίοι είναι πιστωτές, αλλά ταυτόχρονα και ελεγκτές (η σχέση φίλου και εχθρού στις περιπτώσεις αυτές είναι μια σχέση που εναλλάσσεται με ιλιγγιώδη ρυθμό)».

«Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά για την αναθεώρηση του Συντάγματος» πρόσθετε «πρέπει να μιλήσουμε ευθέως για τη σχέση Συντάγματος και κρίσης και πιο συγκεκριμένα για το Σύνταγμα της κρίσης και για την κρίση του Συντάγματος. Γιατί οι δύο όψεις του φαινομένου είναι αυτές».

Με άλλα λόγια η συνταγματοποίηση των μνημονίων και του αποικιοκρατικού δικαίου που τα συνοδεύει (κάτι για το οποίο έχει σημάνει συναγερμό και η αξιωματική αντιπολίτευση), είναι το επόμενο βήμα. Τα μνημόνια θα είναι νόμιμα και οι εκλογές δεν θα παίζουν κανένα ρόλο, όπως πρόσφατα παρατήρησε ο Τσόμσκι, εφόσον όπως είπε η πολιτική των κρατών μελών της ΕΕ καθορίζεται πια από τα ελλείματα.
 
Όμως, η Συνταγματική Αναθεώρηση είναι μια μακρόσυρτη διαδικασία (εκτός κι αν γίνει και αυτή φαστ τρακ), κι έτσι, ακόμη κι αν είναι στους βασικούς σχεδιασμούς των Σαμαρά και Βενιζέλου, δε σημαίνει ότι οι σχεδιασμοί τους αυτοί θα ευοδωθούν, με δεδομένο ότι η κατάρρευση, αυτή τη στιγμή μοιάζει σχεδόν βέβαιη…