Το ΔΝΤ και η υπόλοιπη παλιοπαρέα θα πρέπει, αργά ή γρήγορα, να το πάρουν απόφαση και να μην ξανοίγονται πολύ στις βόρειες θάλασσες, γιατί εκεί ισχύει το «στου Ισλανδού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα».

Οι «αντάρτες»
Τι κι αν ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και λοιποί «θεσμοί» έκρουαν από το καλοκαίρι τον κώδωνα του κινδύνου; Τι κι αν, για να στηρίξουν τη θέση τους, παρουσίαζαν μια… στρεβλωμένη ερμηνεία των οικονομικών δεδομένων, της οποίας βασικό επιχείρημα ήταν ότι «ε, δεν τα πάει η Ισλανδία και τόσο καλά όσο προέβλεπε» (ασχέτως αν, κατά τα άλλα, τα πηγαίνει καλύτερα από τους υπόλοιπους); Το Ρέικιαβικ τους έγραψε για ακόμη μια φορά εκεί όπου τους άξιζε. Πριν από λίγες ημέρες, η κυβέρνηση παρουσίασε το «σχέδιο ανακούφισης των νοικοκυριών», βάσει του οποίου τα νοικοκυριά που πνίγονται από τα στεγαστικά δάνεια θα δουν τα χρέη τους να μειώνονται κατά 24.000 ευρώ για κάθε οικογένεια.
Το ζήτημα των στεγαστικών δανείων στην Ισλανδία αποτελεί μείζον θέμα από τότε που ξέσπασε η κρίση του 2008, καθώς τα περισσότερα από αυτά τα δάνεια ήταν συνδεδεμένα με τον πληθωρισμό και άρα εκτινάχθηκαν στον θεό με την υποτίμηση της κορώνας, αγγίζοντας μέχρι και 200% του διαθέσιμου εισοδήματος.
Ήδη από την αρχή της κρίσης, η κυβέρνηση είχε προσπαθήσει να λύσει το ζήτημα προχωρώντας σε μια συμφωνία με τις τράπεζες (πολλές εκ των οποίων είχαν περάσει σε κρατικά χέρια) για μαζική διαγραφή χρεών, ενώ το Ανώτατο Δικαστήριο είχε κρίνει παράνομα τα δάνεια που συνάφθηκαν σε ξένα νομίσματα (και άρα, με την υποτίμηση της κορώνας, ήταν αδύνατο να αποπληρωθούν). Συνολικά, υπολογίζεται ότι διεγράφησαν χρέη που αντιστοιχούν στο 13% του ΑΕΠ, ωστόσο τα μέτρα αυτά ήταν «προσωρινής φύσης» και σήμερα το χρέος των νοικοκυριών, υπολογίζεται στο 108% του ΑΕΠ.

Με τις ευλογίες των πολιτών
 
Η προηγούμενη κυβέρνηση – κάτω από πολλές έξωθεν πιέσεις, είναι αλήθεια – σήκωσε κάποια στιγμή τα χέρια ψηλά, γεγονός που την οδήγησε στο… σπίτι της. Οι πρώην «φίλοι», όμως, των νεοφιλελεύθερων αρπακτικών δείχνουν, προς το παρόν τουλάχιστον, αποφασισμένοι να παραμείνουν για κάμποσο καιρό ακόμη στην εξουσία και για να πετύχουν αυτό τον σκοπό (δεδομένου ότι πήραν το μάθημά τους όταν ανατράπηκαν από τις κινητοποιήσεις των Ισλανδών μετά την κρίση) δεν χρειάζονται τις ευλογίες του ΔΝΤ, αλλά των πολιτών.